A MOCIDADE NON SE RENDE >>>>>>>>prende o lume da revolución, a mocidade que non se rende, que non...

4
combater combater 3 o r e m ú n isca! iscagz.org www. info@ A MOCIDADE NON SE RENDE >>>>>>>> Este 25 de xullo, Dia da Patria galega, é momento de celebración, mais tamén de reflexión. Vivimos tempos convulsos: a crise económica revela a faciana máis cruel do sistema capitalista, e expón con crueza a sua natureza real; a necesaria sumisión da sociedade ao capital, a explotación á que se ven sometidas as clases traballadoras para posibilitar que a roda do consumo e de acumulación do capital poda seguir xirando, ponse de manifesto diaramente nos miles de conflictos abertos no noso país, baixo a forma de expedientes de regulación de emprego, contencións salariais, negociación de convenios… A patronal non dubida en axir implacábel contra aqueles traballadores e traballadoras que lle plantan cara na defensa dos seus dereitos, pero é a nosa clase, a clase traballadora, quen pode combatela e vencer, e en cada loita avanzar na conquista dun novo sistema, afortalándonos con exemplos de resistencia como o do conflicto dos compañeiros do metal, as compañeiras da limpeza da provincia de Pontevedra, os traballadores e traballadoras de Caramelo ou a loita labrega polos prezos dignos para o leite. O sistema arrebátanos aqueles espazos que son nosos, co obxectivo de transformalos en mercadorías, de exprimilos e acadar réditos económicos, destruindo a súa verdadeira razón de ser; está a acontecer no ensino, coa implantación a nivel europeo do Proceso de Boloña, que baleira de significado a aprendizaxe, o sentido mesmo da Universidade como espazo crítico fronte aos poderes fácticos, para convertela nunha simple fábrica de man de obra afeita á precariedade, substituindo a conciencia crítica e o coñecimento por valores propios do sistema, como a competitividade, o individualismo e a empregabilidade, entendida agora como a capacidade do traballador de “reciclarse” constantemente, adaptándose ás exixencias do mercado. Neste contexto, ollamos con esperanza cara Latinoamérica, onde os procesos revolucionarios están a construir unha realidade alternativa, permitindo, non sen loita, que os pobos oprimidos e as maiorías sociais empobrecidas tomen o poder e transformen o continente con políticas máis xustas, empoderándose pouco a pouco dos seus recursos naturais, defendendo a sua soberanía alimentar, protexendo as súas culturas e, en definitiva, combatendo o imperialismo e o capitalismo, servindo de exemplo para moitos pobos no mundo que tamén loitan pola sua liberación. No entanto hoxe, no marco europeu, estamos a viver unha progresiva dereitización dos gobernos e das súas políticas: a extrema dereita máis reaccionaria gaña adeptos en cun discurso que pivota no neoliberalismo, o racismo, o centralismo, a exclusión e o imperialismo, que se manifesta diariamente no sometimento dos pobos, das minorías, das linguas e das culturas. Nós, hoxe, desde o noso país, Galiza, queremos ser a isca que prende o lume da revolución, a mocidade que non se rende, que non ten medo a declararse abertamente independentista, e que sae á rúa na defensa da lingua, das clases traballadoras, dos dereitos das mulleres, dos pobos oprimidos, do ensino, do noso territorio, dos nosos sectores produtivos… Conscientes de que só poderemos conquerir unha nación realmente libre e soberana no marco dun sistema económico xusto, un sistema das e dos traballadores, que defendemos sen ningún medo, pois hoxe amósase máis necesario que nunca: o socialismo.

Transcript of A MOCIDADE NON SE RENDE >>>>>>>>prende o lume da revolución, a mocidade que non se rende, que non...

Page 1: A MOCIDADE NON SE RENDE >>>>>>>>prende o lume da revolución, a mocidade que non se rende, que non ten medo a declararse abertamente independentista, e que sae á rúa na defensa da

combatercombater3 oremún

isca!

iscagz.orgwww.info@

A MOCIDADE NON SE RENDE >>>>>>>> Este 25 de xullo, Dia da Patria galega, é momento de celebración, mais tamén de reflexión. Vivimos tempos convulsos: a crise económica revela a faciana máis cruel do sistema capitalista, e expón con crueza a sua natureza real; a necesaria sumisión da sociedade ao capital, a explotación á que se ven sometidas as clases traballadoras para posibilitar que a roda do consumo e de acumulación do capital poda seguir xirando, ponse de manifesto diaramente nos miles de conflictos abertos no noso país, baixo a forma de expedientes de regulación de emprego, contencións salariais, negociación de convenios…

A patronal non dubida en axir implacábel contra aqueles traballadores e traballadoras

que lle plantan cara na defensa dos seus dereitos, pero é a nosa clase, a clase traballadora, quen pode combatela e vencer, e en cada loita avanzar na conquista dun novo sistema, afortalándonos con exemplos de resistencia como o do conflicto dos compañeiros do metal, as compañeiras da limpeza da provincia de Pontevedra, os traballadores e traballadoras de Caramelo ou a loita labrega polos prezos dignos para o leite.

O sistema arrebátanos aqueles espazos que son nosos, co obxectivo de

transformalos en mercadorías, de exprimilos e acadar réditos económicos, destruindo a súa verdadeira razón de ser; está a acontecer no ensino, coa implantación a nivel europeo do Proceso de Boloña, que baleira de significado a aprendizaxe, o sentido mesmo da Universidade como espazo crítico fronte aos poderes fácticos, para convertela nunha simple fábrica de man de obra afeita á precariedade, substituindo a conciencia crítica e o coñecimento por valores propios do sistema, como a competitividade, o individualismo e a empregabilidade, entendida agora como a capacidade do traballador de “reciclarse” constantemente, adaptándose ás exixencias do mercado.

Neste contexto, ollamos con esperanza cara Latinoamérica, onde

os procesos revolucionarios están a construir unha realidade alternativa, permitindo, non sen loita, que os pobos oprimidos e as maiorías sociais empobrecidas tomen o poder e transformen o continente con políticas máis xustas, empoderándose pouco a pouco dos seus recursos naturais, defendendo a sua soberanía alimentar, protexendo as súas culturas e, en definitiva, combatendo o imperialismo e o capitalismo, servindo de exemplo para moitos pobos no mundo que tamén loitan pola sua liberación.

No entanto hoxe, no marco europeu, estamos a viver unha progresiva dereitización dos gobernos e das súas políticas: a

extrema dereita máis reaccionaria gaña adeptos en cun discurso que pivota no neoliberalismo, o racismo, o centralismo, a exclusión e o imperialismo, que se manifesta diariamente no sometimento dos pobos, das minorías, das linguas e das culturas.

Nós, hoxe, desde o noso país, Galiza, queremos ser a isca que prende o lume da revolución, a mocidade que non se rende, que

non ten medo a declararse abertamente independentista, e que sae á rúa na defensa da lingua, das clases traballadoras, dos dereitos das mulleres, dos pobos oprimidos, do ensino, do noso territorio, dos nosos sectores produtivos… Conscientes de que só poderemos conquerir unha nación realmente libre e soberana no marco dun sistema económico xusto, un sistema das e dos traballadores, que defendemos sen ningún

medo, pois hoxe amósase máis necesario que nunca: o socialismo.

Page 2: A MOCIDADE NON SE RENDE >>>>>>>>prende o lume da revolución, a mocidade que non se rende, que non ten medo a declararse abertamente independentista, e que sae á rúa na defensa da

O soberanismo galego, nos 25 anos da traida dos restos de Castelao

Cumprem-se neste 2009 vinte e cinco anos da traída dos restos de Castelao à Galiza. Traída que foi contestada fortemente polo nacionalismo popular em aquela altura, manobra de legitimaçom da nacente autonomia descrita como “manipulación”.

Porque nom queremos fazer mito inerte, senom diálogo vivo com os nacionalistas que nos precedérom, a contribuiçom que queremos fazer desde Isca! à lembrança desta data passa por confrontar algumhas das ideias do rianjeiro à luz do percorrido político e das mudanças sofridas polo nosso país nestas décadas.

Nós nom queremos prostituír Castelao, como fam aqueles herdeiros dos que o forçárom ao exílio e que reparten medalhas com seu nome. Mas tampouco queremos fazê-lo dizer o que nom dixo. Os piares básicos do seu p e n s a m e n t o a p a r e c e m repetidamente no “Sempre em Galiza”, escrita durante mais de dez anos, onde reune reflexons gerais sobre a história, língua, cultura galegas e o seu labor político durante esses anos, especialmente a partir da IIª República espanhola do 1931.

Así, Castelao era, fundamental e primeiramente, um soberanista galego. Castelao achava que, sendo Galiza umha naçom, “ten d i r e i t o a o r g a n i z a r s e autonomicamente, sem máis límites que os derivados do respecto igual das demais nacionalidades. A nación tem dereito a federarse com outras e a separarse da federación cando lle conviñer. Unha nacionalidade, pois, ten dereito, incluso, a c o n s t i t u í r s e e n E s t a d o

independente”.

C a s t e l a o , s e n d o soberanista, era tamén iberista, e advogava por um Estado plurinacional federal, umha possibilidade futura à que chama “Hespaña”: “con ela abranguemos a Península

enteira, facéndoa sinónima de Iberia. Para nós Hespaña ábrese ao futuro...”. Mas Castelao confronta essa possível “Hespaña” com Espanha, “esa España inconclusa, unitaria e centralista” da que Caste lao cu lpa à “hexemonía de Castela”, país que identifica como todos os territórios distintos às naçons basca, catalá e galega.

galega. Ademais, para essa uniom voluntária, Castelao pom condiçons e exige garantias: “Nós soio aceptaremos o federalismo auténtico (...) (e) non se concibe mais que a federación de Castela, Cataluña, Euzcadi e Galiza” na que “á beira da Cámara dos cidadáns existe a Cámara dos pobos federados, todos eles con igual peso” onde “a Lei saída dunha delas non pode promulgarse até que sexa aprobada pola outra”.

Polo tanto, ainda reconhecendo em 1937, tempos de guerra, os benefícios que o Estatuto poderia ter traído à Galiza (Livro I, XXI), Castelao nom era um autonomista: ao ser Galiza umha naçom “non pode satisfacerse com atribucións precarias e restrinxidas, concedidas por gracia do Estado unitario, é decir, pola i nex i s t en te Nac ión hespaño la , representada nas Cortes de Madrid (...) Non, a gracia do Estado soio enche as necesidades dunha simple rexión (...) Así pois, o sistema de Estatutos autonómicos é inadecuado e até ofensivo para os cataláns, galegos e vascos. Galiza, como Cataluña i Euzcadi, é unha nación, e, por consiguente, tem dereito a federarse com outros pobos iguaes a ela, e non r e c o ñ e c e r l l e o d e r e i t o d e autodeterminación –inclusive para vivir en absoluta independencia- será sempre um acto tiránico (...)”

“Claro está que os galegos non quixéramos romper os vencellos multiseculares que nos unen a Hespaña, pero a nosa transixencia está chegando ao seu límite”

Afonso Daniel Rdez. Castelao, ano 1947.

Castelao foi fundamental

-mente un soberanista

galego

Page 3: A MOCIDADE NON SE RENDE >>>>>>>>prende o lume da revolución, a mocidade que non se rende, que non ten medo a declararse abertamente independentista, e que sae á rúa na defensa da

Castelao finou em 1950, e polo tanto nom pudo chegar a ver a seguinte oportunidade histórica de solucionar a questom nacional no Estado espanhol: tras a ditadura, abriu-se um periodo onde as naçons podiam ter conquistado a liberdade. Mas n o v a m e n t e n a d a d i s s o aconteceu: se o nacionalismo galego apresentou unha alternativa rupturista em linha do defendido por Castelao décadas atrás (as “Bases Constitucionais”) o resultado da reforma foi um Estado monárquico e autonómico, com umha Constituiçom Espanhola de soberanía unitária semelhante a aquela “República federável” do 31 que Castelao criticou acedamente em muitas ocasons.

A intuiçom genial do político galego mesmo chegou a adivinhar muitas das eivas que hoje sofremos: “no suposto de establecer semellante garantía (um Senado das entidades autonómicas) axiña veriamos a Castela organizarse en réxime de autonomía e provocando a mesma situación nas varias rexións que asimilou (...) Caeriamos na proiectada República do 73, cando a “Nación” se dividia en dezasete Estados (...) I este falaz sentido da igualdade é, xustamente, o que nos arreda do histórico federalismo hespañol”.

Tan “idadecuado e ofensivo” é o réxime autonómico que nestes 25 anos pudemos comprovar os seus efeitos: a maior perda da história de galego-falantes, a contínua caída demográfica e a continuaçom da emigraçom, hoje de profissionais formados que nom acham emprego; a perda de capacidade de decisom

económica e a reduçom e desmantelamento de sectores produtivos inteiros, a insuficiência financeira... Mesmo a opressom nacional pode camuflar-se melhor (como denunciava o BN-PG na discusom sobre o Estatuto actual)

baixo a falácia da “liberdade”, como há poucos dias fazia o novo presidente da Junta.Mais recentemente, umha proposta de pacto bilateral que continha pontos em comum com umha linha soberanista que incluisse um pacto com o Estado

(ainda que mais rebaixado), o popularmente conhecido como Plano Ibarretxe, aprovado com o respaldo da maioria da sociedade basca expresada no seu Parlamento, foi rejeitado categoricamente, d e m o n i z a d o n a s o c i e d a d e espanhola e negou-se mesmo a sua possível discusom nas Cortes

madrilenhas.

Mesmo um Estatuto como o Estatuto recortado de Catalunha de 2006, que nom supom mais que umha ampliaçom da autonomia, tem grandes dificuldades de aprovaçom.

Mas se tam semelhante é a opressom nacional respeito ao modelo jurídico-político comparado com a do primeiro terço do século XX, muito diferentes resultan hoje as condiçons socio-ecónomicas: a estrutura produtiva e de classes na Galiza mudou radicalmente respeito à pre-guerra. Especialmente desde os anos sesenta à actualidade, cada vez maiores contingentes de populaçom estám envolvidos em relaçons sociais de produçom capitalistas.

Esquematizando, passamos dumha Galiza pre-capitalista, maioritariamente campesinha, ainda completando a redençom foral típica da Idade Moderna, rural ou vilega, à situaçom actual: umha Galiza inserida de forma dependente no sistema capitalista, terciarizada em proporçons semelhantes às de Europa Ocidental, cumha proporçom mui pequena de labregos/marinheiros e umha proporçom de assalariados do 75%, urbanizada ao redor do Eixo Atlántico. As soluçons económicas do nacionalismo e o seu perfil socio-político nom podem ser pois, as mesmas hoje que na época de Castelao. Ainda existindo pontos coincidentes, o nacionalismo galego a partir dos anos sessenta apresentou perfís quase exclusivamente populares e de esquerdas, perfís que nesta crise capitalista devemos fortalecer.

Como conclusom, mais de 50 anos depois do passamento de Castelao a liçom das experiências republicana, da Transiçom, dos últimos anos, é clara: já nom existe nengumha possibilidade dum pacto federal que reconheza a soberania de Galiza. Nom existe nengum sector social, político, sindical ou económico espanhol que acceda a ele, já que é muito mais congruente com os seus intereses o modelo colonialista actual. E se nom há parceiro voluntário, nom há federaçom. Na linguagem de Castelao, España nom será, porque nom quer, “Hespaña”.

Seguir apostando num caminho, o Estado plurinacional (ou pior, o actual dos Estatutos), que nom tem nengún futuro, que se mostra ademais permanentemente atrancado nas suas po s s í v e i s s o l u çons po r umha Constituiçom espanhola irreformável sem o concurso simultáneo do PP e do PSOE, é umha quimera irrealizável que só produce frustraçom, se nom é produto do engano ou o auto-engano. Só um cenário social revolucionário poderia garantir esse cámbio, e perante essa possibilidade, melhor assegurar-nos um Estado independente, sem possíveis interferências e ánsias colonialistas que conhecemos. Umha acumulaçom de forças soberanistas cara um Estado próprio será lenta, mas nom poderemos pedir o povo que nos acompanhe se nom temos direcçom clara e certa ou se nos cegamos num beco sem saída.

>>>>>

Este rexime autonómico é

inadecuado e até

ofensivo

Page 4: A MOCIDADE NON SE RENDE >>>>>>>>prende o lume da revolución, a mocidade que non se rende, que non ten medo a declararse abertamente independentista, e que sae á rúa na defensa da

Defender a língua frente aos exterminadoresA defesa da língua galega é um c o m p o n e n t e b á s i c o d o nacionalismo galego. Desde o 1 de Março, e parte dum processo destes últimos anos, temos que afrontar unha nova situaçom: um governo hostil à língua e umha parte minoritária mas muito poderosa e beligerante da nossa soc iedade que mani fes ta explicitamente umha vontade de exclusom sistemática do galego da vida social.

Evidentemente, tratam-se de situaçons relacionadas entre si: no governo e na sociedade. Ambas respondem a um discurso velho, mas mudado de aparência: o seu discurso é o dominante hoje na direita, é dizer, de corte neoliberal: um pseudo-darwinismo social que justifica a extinçom de línguas em base a un pretenso “mercado livre lingüístico” onde os febles desaparecem, igual que o suposto laissez-faire económico capitalista condena as maiorias á pobreza. Assim pretenden obviar as forças políticas que intervêm nos processos económicos ou sociais, esquecendo por exemplo que a suposta escolha de língua no ensino (tal como na sociedade em geral) nom é um direito individual senom unha decisom colectiva a exercer

através de modelos lingüísticos conformados na esfera política.

Hoje o novo governo aponta directamente, e como primeira medida, a destruir os pequenos a v a n ç o s d o a n t e r i o r , e spec ia lmen te o Dec re to 124/2007 do ensino, mas também o uso do galego nas Galescolas, a retirada de ajudas às linhas experimentais de ensino só em galego, a obrigatoriedade dumha prova em ga lego

(geralmente a tipo test) no acesso à funçom pública... O governo actual, baixo a n o v a e t i q u e t a d o “bilingüismo amável”, recriaçom degenerada do “bilingüismo harmônico”, pre tende ace lerar o processo de substituiçom lingüística.

Na sociedade, quem hoje encarna esse discurso som sectores em geral burgueses ou d e c l a s s e m é d i a , maioritariamente urbanos, e politicamente de direitas, de origem franquista, ainda que nom só: também no jacobinismo e populismo de pseudoesquerda. Este discurso permeia a toda a sociedade, máxime quando estes sectores têm um grande poder na sociedade galega: o papel nada i r re levante dos meios de comunicaçom magnificando estas plataformas dam boa conta disto.Frente a estes sectores e as suas acçons, temos que ser claros d e s m o n t a n d o o s s e u s argumentos, actuando com força em todos os sectores sociais e m o b i l i z a n d o - n o s constantemente. Temos que conscientizar os sectores galego-falantes para fixar a língua neles,tentar recuperar para a língua a aqueles vacilantes, e mesmo aos espanhol-falantes favoráveis ao ga l ego , n o c a m i n h o d o monolingüismo, que é óbvio que é objectivo que tardaremos muitos anos em conseguir.

Ainda hoje, aqueles que luitamos contra os exterminadores temos umha grande capacidade de actuaçom. Devemos exigir com intransigência (como diria Manoel Antonio) o cumprimento de todos aqueles direitos reconhecidos hoje, avondo vulnerados, visibilizando todas essas vulneraçons. Devemos usar a nossa capacidade de escolha para potenciar o galego em toda a nossa vida social (meios de comunicaçom, serviços, comércio...).

Devemos fortalecer todas as organizaçons que defendam a língua, criando espaços públicos e privados onde o galego seja a língua dominante: associaçons de vizinhos, culturais, desportivas, centros sociais, o sindicato de classe e nacional que representa a CIG...

Desde Isca! apostamos, como sempre temos feito, na defesa do monolingüismo social e dos direitos colectivos, e na denúncia do sistema legal e do conflito lingüístico que existe realmente, que é a substituiçom lingüística.

isca!

temos que conscientizar

os sectoresgalego

falantes