A poesía da fala
Transcript of A poesía da fala
EL CORPO DEL EL CORPO DEL AUGUAAUGUA
Fredo de CarbexeFredo de Carbexe
Non sempre e l augua chega
asina,
tresparente , tranquila.
Ten outro corpo al chover,
as gotas tupen a flor del augua
das ondas miudas d’ inverno.
¿Será dura e l augua?,
perguntas.
El vento ralo y úa cana de salgueiroasomaban cimbres al camín,trendo soños de nebraá memoria dos días .
Puiden tentar d’aquel lael gordor del augua entre a nebra;as arriadas de sois atotaos,os mañuzos de si lencio mesto;y, d’esgueira, e l corpo miudodel augua que fuxía.
A FONTEA FONTE
Fredo de CarbexeFredo de Carbexe
Lloureiros de solombraLloureiros de solombrana viera del carreiro;na viera del carreiro;escale ira l labradaescale ira l labradapolla lenta pisadapolla lenta pisadade quen vivíu primeiro.de quen vivíu primeiro.
Aire fresco na baxada,Aire fresco na baxada,bruares, ruxidos,bruares, ruxidos,suares del augua;suares del augua;a fala dos espír itus.a fala dos espír itus.
El arrecho pequeño,El arrecho pequeño,a pedra cuase axelada,a pedra cuase axelada,rocordos d’un nenorocordos d’un nenocol frío na cara.col frío na cara.
Pasaos xa anos,Pasaos xa anos,y sin que d’ellay sin que d’ellaún s’acorde,ún s’acorde,vólvese arteiravólvese arteiraa pequena fonte.a pequena fonte.
HOIHOI
Miguel Rodríguez Miguel Rodríguez MonteavaroMonteavaro
Hoi, que nun é domingo, veño hasta el porto.Hoi, que nun é domingo, veño hasta el porto.Dous pixotos que cantan al ameicerDous pixotos que cantan al ameicer
confunden el sou trabayo con un enredoconfunden el sou trabayo con un enredoy botan mao del tempo, y botan mao del tempo,
pegureiro brizo y tenro entre os sous oyos.pegureiro brizo y tenro entre os sous oyos.
A lluz que ten este día pinta el nordés.A lluz que ten este día pinta el nordés.
Na caleya que baxa al espigón
quedo parao, sonrindo, nel meu andar:
l luita núa melodía e l aire del brao
y danza alegre un árbol ,
vixi lante veyo y manso entre e l verdor .
Un son d’azucre y de mel envolve a
mañá.
A gaviota qu’engala fendo xareo
queima con muitos berros e l sou brincar ,
chama al home da rula pra que nun
peche
y chegan, mol lemente,
compañeiras branco l le ite , por un
momento.
Ningúa conta perderse a xanta pernal .
Sei por qué na talaya medran as pedras,
por qué cos milagres nos barcos xurde e l amor,
se i que nas arr ibadas falan as ondas
y xemen as solombras
das serenas señardosas pol las súas pernas .
Esperan por outro día os mecos del sol .
Nas paredes da mía casapode verse el firmamentoé azul como a súa cama,é clarén de berzo eterno.
Nas paredes da mía casapode verse e l f i rmamentoé azul como a súa cama,é c larén de berzo eterno.
¿Cóntos anos t i ré i nel mundo dos pexes?
¿Cóntos quixen botar mui cerca d’aquí?
Falo cua mía solombra y dizme que
muitos
y véxome maduro
rabi lando f irme y mudo entre a xente .
Nun dou por nada e l meu mar nin e l
qu’eu vivín.
LLUZLLUZ
Miguel Rodríguez Miguel Rodríguez MonteavaroMonteavaro
Quizabes, perderse tanto entre as cancióis,
nun ten outro sentido máis qu’el d’amurar un pouco á llúa.
Nun sei . Ás veces gravito entre os soles y os reiscomo as carrizas que nadan na nada
y volven al mundo
A improvisación féxome un furaco nel peto,
como se quixera ter úa ventá pr’asomarsey pra ver as caras da xente que me s igue
alredor del harmonía.
Nel trafego del xareo confundo os coloresy fágome cada vez máis veyo entre os oyos d’un públicopouco avezao ás cántigas de volta y ás frebas de l lume.Si . . . Nun é xinxel lo ser l luzqu’abura nel cerno del presente. . .
SEÑARDÁSEÑARDÁ
Aurora Aurora Bermúdez NavaBermúdez Nava
Soñei contigoy na noite moura de señardá
y d´ausencia
mil viermos carpinteiros devolvéronme al tempo
nel que pol los tous oyosnel que pol los tous oyoseu via el mundo.eu via el mundo.
Foi namais un Foi namais un momentomomentopro sentín como semprepro sentín como sempreel t imbre da tua vozel t imbre da tua vozqu’ acougóu a mia qu’ acougóu a mia infancia.infancia.
Volveron de sutaqueas noitías del brao
qu’ olían a herba secaqu’ olían a herba secay cruzaban morcegosy cruzaban morcegosy caballos del demo,y caballos del demo,
aniaron outra vez as andolías
y cantóu a curuxa na noceira.y cantóu a curuxa na noceira.
Volveron as tardías d’ invernoVolveron as tardías d’ inverno
y el tou collo foi de novo el aveiroy el tou collo foi de novo el aveiro
nel que medrar segura,nel que medrar segura,
el llugar dende el que con el llugar dende el que con pacenciapacencia
m’ enseñabas el mundo.m’ enseñabas el mundo.
Y como veron fóronse.
Peró eu seguín aquí,a lo primeiro ,con barruzo nos oyos
Despós esbazóuse el alma
y volvéuse el barruzo zalanceira,
polla alegría que foi recuperarte,
porque sei ben qu’ agora nun te teño.
ALBENTESTATEALBENTESTATE
Aurora Aurora Bermúdez NavaBermúdez Nava
Delantre d’ un mar d’ herbaqu’ e l vento cofa con maos d’ amante torpe
deixo as horas pasar
esperando…
Pode qu’ esperequ’ a primavera enxangue
Este cielo sin lluzY ye gane por fina batalla al inverno
Ou namais qu’ a mia vidasiga como hasta agora,que nun teña outra vezqu’ enllibrar nua maletacuatro farrapos veyosy muitos medos novos
pra empezar noutro llao
a botar os cementos
d’ua casa d’emprestao
na que sei ben que nunca
poderemos tar todos,
Y os que tíamos taremos
solos, albentestate,
Porque a que tía,ás desfeitas,
fixéronma pedazos.
A MUYER QUE A MUYER QUE QUERÍA SER RÍOQUERÍA SER RÍO
Mª José Fraga Mª José Fraga SuárezSuárez
A muyer que quería ser r íoA muyer que quería ser r íonun buscaba outra cousa: e l nun buscaba outra cousa: e l abandonoabandonode deixarse l levar igual de deixarse l levar igual qu’esbaran qu’esbaran as gotas de sudor como as gotas de sudor como monedas,monedas,os días da semana, os días da semana,
os pétalos da flor os pétalos da flor esgarecida.esgarecida.
Deixarse ir sin resistencia, Deixarse ir sin resistencia,
sin dolo nin fraterna, sin dolo nin fraterna,
––pensaba–pensaba–
pés siguindo armonías que nun mancanpés siguindo armonías que nun mancan
ou fotogramas col sou ritmoou fotogramas col sou ritmo
de cadía. de cadía.
Subir pra enhalar ceibeSubir pra enhalar ceibecomo os globos-chincheta como os globos-chincheta escapando das festas .escapando das festas .
Á muyer que quería ser r ío
valíaye tamén ser herba alta,
roupa tendida roupa tendida ou cana de ou cana de salgueiro.salgueiro.
Peró a súa sorteera acoudiyar s in
pousadoiro.
LLONXELLONXE
Mª José Fraga Mª José Fraga SuárezSuárez
Hai terras, y d’ellas teis recordos,nas qu’é perder el tempo asomarte á ventácondo estrenas el día.
É sempre azul e l c ie lo ,e l aire envolve a calma tresparente,
hai músicapra l levarte más l lonxeda vida que conoces .
Nun hai présa.
El mundo revérqueche dos oyos testos d’úa real idáunde tas de vis ita .
Sabes qu’hai que volver ,
qu’igual nun pisas más
el tarrén qu’os tous pés
miden, tragan, caric ian
Sabes qu’ese momentoé más solo, más único,
más decididamente i rrepetible
qu’os momentos todos que nun volven.
EL MAREL MAR
Arturo TangueiroArturo Tangueiro
-Condo chegue a mía hora-Condo chegue a mía hora
y afroxe rendido el meo respirar,y afroxe rendido el meo respirar,
deixademe morrer en terra,deixademe morrer en terra,
lonxe del mar,lonxe del mar,
Pos s i é duro morrerseguro que más lo será,morrer vindo y sentindo
a brusquedá fe ita fe l ic idá
Na ventá
Véxola.
Pecho os oyos y véxolachantada, avezada y espidaen mitá del frenteda casa veya de pedrá que manda na r ibada.
Deitado na cama de ferrovéxola na meseta pousada,
entornada sobre a ventá del cuartocoas pernas tesas
y de bisagra as cadeiras .
Desde e l camín véxola Desde e l camín véxola encoira,encoira,
encuadrada entre pedras y encuadrada entre pedras y contras,contras,
col trabatel de corona col trabatel de corona
y a sole ira de basa,y a sole ira de basa,
unde antes apigarzabanunde antes apigarzaban
os pezois mansos con a os pezois mansos con a louxa,louxa,
despertos y argutes agoradespertos y argutes agora
que se yes entorna e l bercioque se yes entorna e l bercio
con a mia chegada.con a mia chegada.
MANHATTANMANHATTAN
Moncho Moncho Martínez CastroMartínez Castro
Hai lugares como A
Ribeira
que son e los solos pasaporte .
Palabras como chalano, tangarte, mediomundo…
que son elas solas a mía terra.
Y mañá, al amaicer .
condo descubra os altos edific ios,
pensaréi entonciasque tou chegando á casa
XA NUN SEIXA NUN SEI
Marisa Marisa López DizLópez Diz
Xa nun se i se volveré ia ter as palabrascuas que contarchehistorias veyas que falan d’outro tempo
condo os homes tían nos oyos e l bri l lo del lume y e l corazón vale iro .
Nun sei se este xeitoNun sei se este xeito
de fer as cousasde fer as cousas
morrerá conmigomorrerá conmigo
como morre el silencio brizo
dos árboles
deitao entre os regueiros,
como morre tamén a chuvia
nas poceiras
Eu ben sei que tou solaEu ben sei que tou sola
y que naide ha y que naide ha d’entendermed’entenderme
qu’os montes de xestasqu’os montes de xestas
calarán pra semprecalarán pra sempre
el que vivironel que viviron
y que todo ha de quedar
enterrao nesta terra
A ESTE LAO A ESTE LAO DEL MUNDODEL MUNDO
Marisa Marisa López DizLópez Diz
A este lao del mundoas noites son máis largas
y saben a binteiro
Nel célo vense sempreflores de luz,
mochicas que morden el aire y se perden nos regos
Dóleme como nunca el paraíso de pedraque quedóu enterrao xa para sempre nel augua
y penso qu’einda en algún sito,presas detrás das cancelas,
asómanse as hortensiasa falarme da vida