A poesía dos anos 50A poesía dos anos 50

A xeración do 36A xeración do 36

Aquilino Iglesia Alvariño

BiografíaBiografía

Seivane (Abadín, Lugo) 1909

En 1924 ingresa no Seminario de

Mondoñedo

◦Adquire unha fonda formación clásica

En 1931 abandona os estudos

eclesiásticos, dedicándose á

docencia

Morre en Santiago en 1961

ObraObraEncádrase no paisaxismo

humanista◦A paisaxe está humanizada e chea de

resonancias clásicas

Cómaros verdes (1947)◦Primeiro poemario salientable en

galego tras a guerra civil

Lanza de soledá

Nenias

CaracterísticasCaracterísticas

Gran variedade formal

Riqueza léxica

Influencia de poetas clásicos

(gregos e latinos)

Traduce ao galego a obra

dos clásicos

““Cruceiro aldeán”. Cruceiro aldeán”. Corazón Corazón ao ventoao ventoNa encrucillada oscura dos meus vèrsos de sombrachantèi, piadosamènte, unha cruciña tosca,no xabre dos meus pòbres pensamèntos.

E fun vertendo o òleo perfumado da i-almana cunquiña de barro destas ermas palabraspara alumar, de noite, o seu silèncio...

A lua campesiña veu pousar onde a cruz-cansada do camiño- o seu feixe de luz...E reza mui baixiño, mui baixiño...

...Na encrucillada oscura dos meus vèrsos de sombraabre Xesús os brazos, cheios de paz, na fondaseñardade calada dos camiños...

““Nesta hora”. Nesta hora”. De día a díaDe día a día

                                            ¡Se eu puidera chegar a eso!                                                                                           Rilke

               Nesta hora das once dunha noite de vrao,               aganchado á unha galla dun álbore de aire,               nas fragas do serán... Cereixas, coma labios,               lisas, aconchegadas na frescura das follas.

               ¡Ai, a parra que sube a un istante doado!

               Se non fora por ese roxo anuncio de tellas               borraríamos todo-los rueiros da vila               e sería-nas prazas coma veigas vizosas               con altos amieiros e comareiros verdes.

               ¡Ai, quén puidera enchere este istante tan calmo               de palabras baixiñas coma recimos mouros,               esgazados da viña velliña que no acorda!

               ¡Quén puidera arrincare a mazá desta noite               e i-la moulando coma un agre repinaldo,               e sentir logo as maus e os recantos da boca               recendentes e húmedos dun zume de silencio!

““Psalmo floral”. Psalmo floral”. SeñardáSeñardá 

Benditas as tristes froliñas humildes e pequerrechiñas:Froliñas do ceo que Noso Señor sementou nas liñeiras,Nas gándaras esquivas, nos ermos penedos, entre as silveiras...                         ¡Humildes froliñas...!

                    Enlevo dos cardos e das carrasqueiras...Froliñas sangrantes que expiran entre as espiñas:               ¡Froles desfolladas! ¡Froles mimosiñas,Ó mencer nacidas na erba dos prados i o trigo das leiras...

               Froliñas saudosas -¡lontanas irmáns das estrelas!-Por montes e vales as lindas pastoras eu vin recollelas,E pôlas nas trenzas loiriñas que brillan coas xoias da Aurora...

               Froliñas humildes nacidas por entre as pedras...!¡Dues queira que os anxos, nas verdes garlandas de mirtos e hedras,     Vos leven postiñas âs festas xoi antes de Nosa Señora...!