“Los compositores están ahora mejor preparados” · “El lobo de Wall Street ... hacen de los...

20
SUPLEMENTO DOMINICAL Diario de Ferrol 19 de enero de 2014 Año XV / Número 812 “Los compositores están ahora mejor preparados” ENRIQUE GARCÍA ASENSIO ES UNA DE LAS FIGURAS MÁS IMPORTANTES DE LA MÚSICA EN ESPAÑA Y A NIVEL INTERNACIONAL. EL DIRECTOR DE ORQUESTA ASEGURA QUE PARA CRECER EN ESTE MUNDO ES ESENCIAL LA CONSTANCIA, LA PACIENCIA, EL TESÓN, LA ENTREGA Y, POR SUPUESTO, LAS CONDICIONES CINE MÚSICA DiCaprio y Scorsese estrenan esta semana su quinta película juntos, “El lobo de Wall Street” Ana Moura acerca el nuevo fado al público coruñés en el teatro Rosalía de Castro La autora chilena Marcela Serrano recopila varios de sus textos en “Dulce enemiga mía” LIBROS N ordesía

Transcript of “Los compositores están ahora mejor preparados” · “El lobo de Wall Street ... hacen de los...

Page 1: “Los compositores están ahora mejor preparados” · “El lobo de Wall Street ... hacen de los libros de Agustín Porras una delicia. En esta ocasión, el destinatario de estos

SUPLEMENTO DOMINICALDiario de Ferrol

19 de enero de 2014Año XV / Número 812

“Los compositores están ahora mejor preparados”ENRIQUE GARCÍA ASENSIO ES UNA DE LAS FIGURAS MÁS IMPORTANTES DE LA MÚSICA EN ESPAÑA Y A NIVEL INTERNACIONAL. EL DIRECTOR DE ORQUESTA ASEGURA QUE PARA CRECER EN ESTE MUNDO ES ESENCIAL LA CONSTANCIA, LA PACIENCIA, EL TESÓN, LA ENTREGA Y, POR SUPUESTO, LAS CONDICIONES

CIN

E

SIC

ADiCaprio y Scorsese estrenan esta semana su quinta película juntos, “El lobo de Wall Street”

Ana Moura acerca el nuevo fado al público coruñés en el teatro Rosalía de Castro

La autora chilena Marcela Serrano recopila varios de sus textos en “Dulce enemiga mía”

LIB

RO

S Nor

des

íaor

des

ía

Page 2: “Los compositores están ahora mejor preparados” · “El lobo de Wall Street ... hacen de los libros de Agustín Porras una delicia. En esta ocasión, el destinatario de estos

páx

inaL

iter

aria

28

Diario de FerrolDOMINGO,19 ENERO DE 2014N

ord

esí

a

O TROBEIRO ALFONSO EANES DO COTÓN, MORTO EN TRÁXICAS CIRCUNSTANCIAS, ERA ORIXINARIO DA VILA. O POETA XOSÉ MANUEL LÓPEZ ARDEIRO É HOMENAXEADO CADA ANO

Celébrase en Negreira o Certame Xosé Ma-nuel López Ardeiro. A iniciativa, secun-

dada polo Concello, foi de José An-tonio Ponte Far, principal valedor do poeta. Preténdese co Certame, que cada vez rexistra máis partici-pación, homenaxear e manter viva a memoria dun escritor tan entra-ñablemente unido á vila na que des-envolveu os seus días.

Con tal motivo achegámonos por aquelas terras. Son moitos os atrac-tivos paisaxísticos e monumentais que a bisbarra ofrece: o saudoso de-correr do río Tambre, a fermosísima Ponte Maceira onde un peregrino dormitaba no peitoril con risco de despenarse…, os pazos de Albariña e do Cotón, este último pertecente á familia Pardo Fabeiro, amigos no-sos. Recorrendo os seus patios exte-riores, en cuxas inmediacións hai un orixinal monumento ao emi-grante, a asociación mental “do Co-tón” levounos a Alfonso Eanes do Cotón, célebre trobeiro medieval nacido nesta vila.

De orixe nobre, Eanes do Cotón asinou algunhas das cantigas más

feroces, procaces e escandalosas da literatura galega, aínda aos ollos ac-tuais. Logo de pasar pola milicia na que afirmaba ter protagonizado al-gúns feitos heroicos, derivou nun trotamundos bohemio, adscrito a garitos e mancebías, dado ao viño, ao xogo e ao puterío, do que presu-me: “mais págome eu deste foder astroso/ e destas tabernas e deste beber”. Atopándose de troula nun-ha taberna manchega, “de viño gor-do e allo regoldador” –no dicir de Cunqueiro– co colega Pero da Pon-te, a inxesta alcohólica levounos á pendencia e a pendencia á tolemia. Fose por arruallos literarios ou máis probabelmente pola disputa dos fa-vores de María Balteira, coa que Ea-nes convivía, remataron os dous por dárense un abrazo de morte, coitelo por medio.

Nunha terra naquel momento fronteiriza, abonada á violencia e á impunidade, sucedeu o crime con todos os ingredientes dun drama romántico: dous amigos poetas má-tanse por xenreiras de versos e polo amor dunha dama!. Alfonso o Sabio acusa a Pero da Ponte e engade, para máis escarnio, que o móbil da

Negreira é unha das comarcas de Galicia máis ricas en produción de leite e carne. Excelentes son os chu-letóns á pedra que serven no restau-rante O Barqueiro: a súa potencia, delicadeza e sabor cautivaron a José Mari Arzak, que escolleu os bois nicrerenses para prestixiar os seus banquetes, e seica pensa abrir un establecemento nas inmedia-cións da vila.

Mais se prefiren peixe tampouco ha faltar un bo linguado de ración, o peixesapo ou calquera outra deli-cia. Rememorando a historia de Ea-nes de Cotón e os versos de Ardeiro, un home entusiasta que celebraba en cada aceno o gozo milagroso de vivir, bebemos e brindamos.

morte foi roubarlle os versos a Al-fonso Eanes.

Cunqueiro, quizais con exceso de imaxinación, sostén que consuma-da a traxedia, os restos do infortu-nado Eanes foron enterrados no mesmo soto da taberna. “Sabe aca-so –pregúntase Cunqueiro– Cidade Real que os seus setecentos anos de historia descansan sobre os osos dun poeta?”.

Paseando agora por Logrosa e o Val do Barcala, retornando aos “lu-gares” de Ardeiro, valoramos as te-rras e a xente que el quixo e que nos comprace visitar. E se por un acaso a oferta paisaxística, arquitectónica e histórica non fose suficientes, a que nunca falla é a gastronómica.

XULIO VALCÁ[email protected]

Ilustración de Xabier Garo.

Lugares para volver, Negreira

Alción Editora. Argentina, 2011. 49 páginas.La escritora argentina Cristina Lobaíza, accésit del tristemente desaparecido Premio Esquío de Poesía fe-rrolano, publica un poemario cuyos versos disparan directos a la emoción del lector.

Lola Editorial. Zaragoza, 2013. 84 páginas.La ironía, el sentido del humor y el cuidado formal hacen de los libros de Agustín Porras una delicia. En esta ocasión, el destinatario de estos versos es el escri-tor Ángel Guinda, a quien el poeta rinde homenaje.

Edita Todo Libro. Aranda de Duero, 2013. 222 pá-ginas. Ángela Gavilán es la encargada de esta edi-ción, que invita a conocer “las calles, parques, pla-zas y avenidas hasta finalmente cruzar el puente de Aranda sobre las aguas del río Duero”.

Random. Madrid, 2013. 382 páginas.Ada Levy es una joven reportera apasionada de las motos, reside en Granada y colabora con una agen-cia de detectives. Un día recibe un encargo especial: investigar la desaparición de una modelo italiana.

DOBLE DE RIESGO CRISTINA LOBAIZA

COPLAS A LA VIDA DE MI COMPADREAGUSTÍN PORRAS

ARANDA, CUADERNO DE VIAJE VARIOS AUTORES

CÓMO MATAR A UNA NINFACLARA PEÑALVER

Alción Editora. Argentina, 2011. 49 páginas.La escritora argentina Cristina Lobaíza, accésit del tristemente desaparecido Premio Esquío de Poesía fe-rrolano, publica un poemario cuyos versos disparan directos a la emoción del lector.

Lola Editorial. Zaragoza, 2013. 84 páginas.La ironía, el sentido del humor y el cuidado formal hacen de los libros de Agustín Porras una delicia. En esta ocasión, el destinatario de estos versos es el escri-tor Ángel Guinda, a quien el poeta rinde homenaje.

Edita Todo Libro. Aranda de Duero, 2013. 222 pá-ginas. Ángela Gavilán es la encargada de esta edi-ción, que invita a conocer “las calles, parques, pla-zas y avenidas hasta finalmente cruzar el puente de Aranda sobre las aguas del río Duero”.

Random. Madrid, 2013. 382 páginas.Ada Levy es una joven reportera apasionada de las motos, reside en Granada y colabora con una agen-cia de detectives. Un día recibe un encargo especial: investigar la desaparición de una modelo italiana.

librosRecomendados

Page 3: “Los compositores están ahora mejor preparados” · “El lobo de Wall Street ... hacen de los libros de Agustín Porras una delicia. En esta ocasión, el destinatario de estos

“Hubo un tiempo en que no podía

andar por la calle, todos me pedían batutas”

Acabamos de contar con la presencia en Ferrol y en su ciudad hermana, A Coruña,

de uno de los más grandes directores de orquesta de nuestro país, Don En-rique García Asensio, la batuta que dirigió en esta ocasión la Orquesta Sinfónica de Galicia acompañando a la primera mujer ganadora en la XX-VII edición del “Concurso Internacio-nal de Piano Cidade Ferrol”. Amable-mente comparto con esta figura señera de nuestro presente musical nacional e internacional, un tiempo de charla que escribo en estas líneas.

Viendo su trayectoria, llama la atención la cantidad de premios y distinciones que ha recibido. ¿Qué significan para usted? Los recibo con gran ilusión, aunque nada me han regalado. He tenido que trabajarlo todo, con un poco de suerte y los conocimientos que he ido adqui-riendo a lo largo de los años con ex-traordinarios profesores. Cuando me convertí en el primer catedrático de Dirección de Orquesta en un conser-vatorio español en 1970 o cuando me nombraron director de la Orquesta Sinfónica de TVE, el premio de la RAI (Radio Televisión Italiana) en 1962, o el “Dimitri Mitropoulos” (Concurso Internacional de Dirección de Orques-ta) en Nueva York…Mirando hacia atrás veo una misión cumplida.

¿Como se decide por la dirección de orquesta?La primera vez que dirigí en mi vida tenía 18 años, en 1955. Yo iba a ser violinista, como mi padre, mi abuelo y mi bisabuelo. Era el concertino de la Banda Sinfónica Municipal de Ma-drid y tuve que sustituir a Benito Bau-det, al que habían operado de apen-dicitis. En aquella época en que todos éramos estudiantes se trataba de no perder esas pesetillas que nos venían muy bien. Mi maestro de armonía y contrapunto, D. Victorino Echevarría dijo que tenía unas condiciones estu-pendas para la dirección. Probé. En-tonces había muy pocos directores en España, no se podía estudiar direc-ción de orquesta aquí. Me aconseja-ron irme a Múnich, allí vi que el Maes-tro Celibidache, al que había conocido tres años antes, daba un curso en la Academia Musical Chigiana de Sie-na. Empecé a estudiar con él.

Celibidache ha sido pieza pri-mordial en su carrera, ¿no?Para mí fue como un segundo padre. Él me abrió los ojos, me presentó como su mejor alumno, me hizo ver la música de otra manera y me ense-ñó una técnica de la que hoy soy here-dero y sigo haciendo que ésta no se pierda y que siga siendo utilizada por los nuevos directores, de hecho ahora tengo que ir a EEUU, a la Universidad de Illinois, para impartir una “master class” sobre ella.

¿Cómo perfilaría el presente y el pasado de la música en España? En 1970 me convertí en catedrático. En aquella época había muy pocas or-

EnriquE GArcíA AsEnsioMúsico, director de orquesta

/Julia María Dopico Vale/

que nuestros jóvenes músicos deben hacer lo mismo? Salir siempre es bueno para todo. Conocer nuevos ambientes, nuevas teorías, nuevos sistemas. Todo es conveniente. Pero lo que sí es cierto es que hoy en día en España, en to-das las especialidades de la música, cualquier estudiante puede obtener un nivel, equiparable al de cualquier lugar de Europa.

Gracias al programa de TVE “El mundo de la Música” cambió la percepción de muchos niñosYo convertí la batuta en el juguete más deseado de los niños españoles, y le voy a decir que estaba algo pre-ocupado, porque ¡La batuta es un ins-trumento peligroso! Tenía miedo a que un niño le pudiera sacar un ojo a otro…Pero no pasó nada y repartí ba-tutas a diestro y siniestro.

¿Aquella propuesta marcó para siempre sus vidas y les llevó a desarrollar una carrera musicalSí, sí. Tengo muchos alumnos que se

aficionaron a la música con ese pro-grama, que por cierto, surgió de ca-sualidad. El director y realizador de “El mundo de la Música”, José María Morales, había presentado ya en ese espacio televisivo todos los instru-mentos musicales, todas las voces hu-manas, le quedaba solamente la figu-ra del director, el que hace que todos toquen juntos. Me llamó y me lo pro-puso. Dije que sí. Se me ocurrió que vinieran los niños a jugar con la or-questa. Ellos dirigían la Serenata Noc-turna de Mozart. El atractivo estaba en que la orquesta seguía perfecta-mente sus indicaciones. Yo regalaba batutas con mi firma a los que me ha-cían preguntas interesantes o a los que contestaban bien a otras que yo formulaba. Empezó con 25 minutos en blanco y negro y dieciséis músicos y acabó con la Orquesta Sinfónica de Televisión Española al pleno, en color y una hora de duración. No podía an-dar por la calle porque todo el mundo me paraba para pedirme batutas. Al-gunos de esos niños son directores de orquesta, “la semilla de la batuta”.

¿Qué criterio le merecen nues-tros creadores gallegos?Francamente estoy maravillado. Tuve la oportunidad de asistir en Santiago de Compostela a un concurso de ban-das y he podido comprobar la gran evolución que ha habido en Galicia entre los compositores que crean mú-sica para estas formaciones. Quiero aprovechar esta oportunidad para hacerlo constar, porque lo he podido vivir en carne propia. Son obras que se publican y que tienen difusión. Bandas valencianas han ganado mu-chos concursos tocando obras de compositores gallegos, con los que se llevan muchos premios.

¿Y a nivel nacional?Hoy hay gran diversidad de estilos y tendencias. Los compositores están mejor preparados, con las nuevas tec-nologías, la música electrónica.

¿Qué opina del proyecto de José Antonio Abreu en Venezuela?A la vista de los resultados su trabajo me parece extraordinario. ¡Ha conse-guido que en un país como Venezuela, con su situación económica, haya sali-do gente con magníficas condiciones y que lo hacen muy bien! Grandes di-rectores como Gustavo Dudamel, en-tre otros han salido de allí. Ellos son los logros de su cantera, es genial.

¿Qué aconseja a los jóvenes que empiezan en este mundo?Que hay que tener mucha paciencia y constancia. También condiciones, esas no se pueden comprar, y tesón, interés y entrega. Hay que descubrir aquello para lo que uno tiene talento. Se puede tocar estupendamente el violín o ser un gran director y ser un nefasto pianista. Yo admiro a los pia-nistas porque para mí eso es una montaña inaccesible.

¿Merece la pena el sacrificio?¡Claro que merece la pena! Pero tiene que gustar mucho, ser un apasionado y disfrutar haciendo música. Si no la disfruta uno mismo, difícilmente po-drá hacerla disfrutar a los demás.

questas de categoría en España. Se importaron muchos músicos extran-jeros para mejorar el nivel. Hoy en día no es así. Hay más orquestas y un ni-vel muchísimo más alto. Por ejemplo la Orquesta Sinfónica de Galicia o la Real Filharmonía de Santiago son es-tupendas. Yo he dirigido a las dos. También otras muchas en España, sin ningún paliativo. Todavía hay mucho que hacer, aunque ahora no sea el mejor momento para poder hacerlo.

Ha visitado Galicia con motivo de la final del “Concurso Inter-nacional de Piano Cidade Fe-rrol”. ¿Qué opinión le merece? He hecho muchos concursos, muchas finales por todo el mundo, y en Espa-ña también, el “Reina Sofía”, etc. Es una experiencia muy bonita, con chi-cos que tocan estupendamente y tie-nen un nivel muy alto.

Este es un concurso de marcado carácter internacional. Usted, que ha vivido la experiencia de irse fuera para formarse, ¿Cree la

Entr

evis

ta

29

Diario de Ferroldomingo,

19 enero de 2014 nord

esí

a

Page 4: “Los compositores están ahora mejor preparados” · “El lobo de Wall Street ... hacen de los libros de Agustín Porras una delicia. En esta ocasión, el destinatario de estos

O presente texto tivo a súa orixe no

volume “Para ler a Vicente Risco” (Ga-

laxia) no que o xornalista Arturo Lez-

cano achegábase ao polémico intelec-

tual ourensán a través do seu fi llo. A

partir de aí xorde este traballo, que mantén o prólogo orixinal de Carlos Casa-

res, que segundo o autor non é unha entrevista ao uso nin propiamente unha

extensión do xenuíno xénero xornalístico, senón o intercambio de puntos de

vista e valoracións do universo risquiano.

O autor artellou un resumo das conversas, artigos e outros traballos xornalísti-

cos e literarios, e pasoulle as preguntas ao seu amigo Antón Risco, que trouxo

as respostas desde o Canadá onde daba clase entón. Daquela procederon a lle

dar forma defi nitiva. “Nunca mediou a gravadora”, confesa Lezcano. Só ao fi -

nal, Antón Risco e Arturo Lezcano deixaron rematado este texto. O resultado é

un libro no que aparece un Risco (Vicente) visto polo seu fi llo: non tanto un libro

no que un fi llo fala do seu pai como un texto no que un escritor trata de inter-

pretar a fi gura e obra doutro desde unha perspectiva privilexiada. Fascinante

para dar forma á imaxe do intelectual ourensán.

A Illa como espazo literario é paisaxe dal-

gunhas das historias máis arrebatadoras

da literatura. Eis o motivo deste libro no

que Xabier P. Docampo axusta contas co

lector agradecido e afervoado que segue

a ser. Este relato para todas as idades na-

rra a aventura de tres rapaces que pasean

por unha pequena illa na que se perden despois de seres cubertos por unha mesta

néboa. A partir de aí comezan a entrar en contacto con persoeiros literarios saídos

de grandes novelas que teñen a illa como centro xeográfi co.

Interesante plantexamento do que só botamos en falta que na trama principal os

protagonistas non interactúen máis cos “aparecidos”. A idea é tan boa que o lector

queda con máis gañas de aventuras. Nunha segunda parte, Docampo fai un peque-

no e delicioso ensaio acerca das obras que inspiraron o libro e o seu apetito lector:

“A illa do tesouro”, “Robinson Crusoe”, “O señor das moscas” e outras das que

ofrece abondosa información. En paralelo a este texto dun dos grandes autores

das letras galegas hai que falar do traballo, sempre tan brillante, do ilustrador Xosé

Cobas, outro mundo propio que engadir ao de Docampo.

O SOLPOR DA CUPLETISTAMARÍA XOSÉ QUEIZÁNEdicións Xerais, Vigo, 2013.

RISCO SEGUNDO RISCOARTURO LEZCANO

ANTÓN RISCO

Editorial Galaxia / 15 euros

A ILLA DE TODAS AS ILLAS

XABIER P. DOCAMPO

Edicións Xerais / 16 euros

A saia da Carolina

UNHA CONVERSA SOBRE O MUNDO DE VICENTE RISCO

EXALTACIÓN DA PAISAXE MÁIS LITERARIA

Eu penso que o gran-de éxito de Carolina Otero, baliarina me-d iocre , cantante

inexistente, beleza relativa (des-coñecemos como sería espida, na época o destape non era o de hoxe, por máis que existise pornografía, fotos e filmes, nos que non partici-para a de Valga, que saibamos), foi a criación desa lenda que segue dando xogo.

Aínda que a bibliografía sobre a Otero non faga senón carretar ósos dun lado para outro, nun traballo de formigas (no carreiro, como na canción aquela de José Afonso) máis que de abellas. Ese traguer e levar material xa coñecido implica que se repitan os erros. Así o atri-buirlle un romance a Carolina, ao aire dunha crónica (e un poema) de José Martí, con Alfonso XIII. Ano 1890, cando o Borbón aquel, ben mulleriego, si, pero máis adiante, tiña a moi tenra idade de catro anos. Ora, outros amores da Otero, rexios ou non, serían certos. Mais tamén é obvia a súa capacidade fabuladora que a levaría a inventar batallas ou a crialas onde non houbera senón galanteos.

Fálase tamén da súa amizade

Otero, con rúa e un letreiro na que fora a súa derradeira morada (nada que ver co hotel que ocupa-ra anteriormente, cando arrribara á Costa Azul fundir no Casino as súas rendas).

Así as cousas, María Xosé Quei-zán apaña eses folgos finais de Ca-rolina, desde unha óptica narrati-va, e completa o seu relato cun pequeno ensaio que se chama Ca-rolina Otero. A liberdade arrogan-te. No que podemos percibir os es-forzos de Queizán en atopar méritos nunha impostora de se-mellante calibre, xa desde a súa presentación como andaluza. Fi-gura, ou figurón, comprobable nalgunha das fotos que o libro in-corpora. Tamén outras con María Xosé en Niza, ou do que fica da casa natal da Otero en Valga. De onde Carolina saíra a fume de ca-rozo logo de ser violada por ese “Conainas”, que nunca foi “habi-do”. E talvez semellante selvaxe agresión explicaría moitas cousas. Tamén ese aproveitarse dos homes que pasaron pola súa vida, sen que se lle coñecera un só amor.

A lenda da “Bella Otero” aí se-gue. As incógnitas, abofé que ta-mén.

VICENTE ARAGUAS con Aristide Briand, o político, quen segundo algúns devecería por ela, sendo así –sospeito- que esa relación sería con Aristide Bruant, o artista de cabaré, inmor-talizado por Toulouse-Lautrec, e compañeiro de escenarios con “La Bella Otero” (no Moulin Rouge, por exemplo).

En fin, que a lenda oteriana se-gue a medrar, os libros ao redor dela igualmente, e estes días esti-ven a ler O solpor da cupletista (Edicións Xerais, Vigo, 2013), de María Xosé Queizán. Achegamen-to da escritora e feminista viguesa á figura da Otero, Agustina Caroli-na Otero Iglesias, segundo consta na súa partida de bautismo.

Sobra dicir que a pluma (lixei-ra, de pulso bo) da Queizán salva todos os atrancos que poidera mostrar camiño tan percorrido, cando non manido ou reseso. De maneira que aquí a graza está en coller os derradeiros tempos de Carolina, con saia aínda, que o de-mais estaba xa empeñado na Niza onde fora parar. Descendendo por uns banzos que acabarían dando con ela no camposanto no que se atopa. Certo que o concello nizar-do (ou “niçois”) lembra á Bella

inexistente, beleza relativa (des-coñecemos como sería espida, na época o destape non era o de hoxe, por máis que existise pornografía, fotos e filmes, nos que non partici-para a de Valga, que saibamos), foi a criación desa lenda que segue dando xogo.

Otero non faga senón carretar ósos dun lado para outro, nun traballo de formigas (no carreiro, como na canción aquela de José Afonso) máis que de abellas. Ese traguer e levar material xa coñecido implica que se repitan os erros. Así o atri-buirlle un romance a Carolina, ao aire dunha crónica (e un poema) de José Martí, con Alfonso XIII. Ano 1890, cando o Borbón aquel, ben

más

Lib

ros

30

Diario de FerrolDOMINGO,19 ENERO DE 2014N

ord

esí

a

Page 5: “Los compositores están ahora mejor preparados” · “El lobo de Wall Street ... hacen de los libros de Agustín Porras una delicia. En esta ocasión, el destinatario de estos

DULCE ENEMIGA MÍAMARCELA SERRANO

Editorial Alfaguara, 2013.

230 páginas. 18,50 euros.

Marcela Serrano: historias desiguales

Hace algunos años, novelas como Noso-tras que nos quere-mos tanto (el título

original del popular bolero es “No-sotros”, el femenino tiene su inten-ción, claro) convirtieron a la chile-na Marcela Serrano en primera figura de la novela feminista en castellano. Una primacía que ha ido decayendo, aunque la escritora se mantiene sin renunciar a sus princi-pios: la defensa a ultranza de la mujer y la diatriba sin paliativos contra el género masculino. Servi-dor no ha leído toda la obra de esta escritora, pero de lo leído siempre me llamó la atención no hallar al-gún personaje masculino que fuese algo más que un pelele degenera-do, que un títere machista, que un despreciable maltratador (en lo fí-sico o en lo psíquico) de la mujer. El resultado es una novelística con un armazón dialogado que dirige y orienta y demuestra al lector un modo de juzgar sesgado y nada ecuánime de las relaciones hombre-mujer. Algo parecido a lo que antes se llamaba novela de tesis, hoy prácticamente inexistente. Habrá que decir, sin embargo, que la rei-vindicación de la situación y condi-ción de la mujer es, por su trágica relevancia, tema de oportuno trata-

LUIS ALONSOGIRGADO

“Servidor no ha leído toda la obra de Serrano pero me llamó la atención no hallar ningún pesonaje masculino, que fuese algo más que un pelele degenerado, que un títere machista, que un despreciable maltratador...”

miento literario por las humillacio-nes, abusos, violaciones y posterga-ciones mil a que está sometida en no pocos países todavía hoy. Algu-nas religiones no son ajenas (todo lo contrario) a tantas y tan aluci-nantes vejaciones de las que da cuenta a diario la prensa.

Pero vayamos a Dulce enemiga mía (Alfaguara, 2013) para hacer tres precisiones: a) Se trata de una recopilación de textos dispersos en su cronología, algunos ya publica-dos. b) En el Epílogo vemos a una autora reticente a un género, el re-lato, al que llega tarde y en el que no parece sentirse segura. c) Al editor literario se le ha olvidado la cortesía de rigor de ofrecer un índice en el que nos informe del material litera-rio que se nos ofrece. Mal andamos.

Vistas en conjunto, estas narra-ciones evidencian una depuración de la narratividad; una intensidad que está en relación inversa con su extensión (los cuentos más breves son los mejores); una prevalencia total de los personajes femeninos, de los que hay una amplia gama; una casi absoluta supresión de la ar-gumentación discursiva (se mues-tra en lugar de demostrar; se vive en lugar de acudir a la ideologiza-ción); una satisfactoria variedad de anécdotas y escenarios y, en fin, el empleo de esa táctica efectista de dar, en tres o cuatro líneas finales, un brusco giro que quiebra, rotun-do, el devenir de la historia. En este sentido es ejemplar ya “La yegua”, que inicia el libro y que con “Damas-cos y calabazas”, “El consuelo”, “Mink” y, desde luego, “Otoño” son de lo mejor que este contiene.

Dulce enemiga mía es un con-junto desigual porque se forja con elementos también desiguales, va-riados, nacidos sin vocación de to-talidad coherente o unitaria. Perso-nalmente, Marcela Serrano me gusta más en lo breve, sin las adhe-rencias, impostaciones y argumen-tarios de género que lastran sus no-velas. Volvemos a Gracián: “Lo bueno, si breve...”.

Aunque no es malo desconfi ar de la au-topromoción editorial, hay veces en que ésta se justifica. Y estamos ante una de ellas. Precedido por frases como “la mejor historia de fantasmas de la lengua inglesa” y halagos de va-rios autores, Lovecraft incluido, lo cier-to es que este es un relato canónico de casa encantada escrito en 1859. Lo tiene todo y no hay una buena antolo-gía del género en lengua inglesa que no cuente con su concurso. Un so-berbio enigma, una solución aparentemente racional y un fi nal absoluta-mente desasosegante, como una patada en la boca del estómago, son sus poderes literarios. El protagonista de este relato decide pasar una noche en una casa encan-tada. Su racionalismo se viene abajo por los hechos que allí suceden. No obstante, tras una noche de pesadilla comienza a investigar el misterio que le lleva a unas cartas que cuentan unos crímenes y la existencia de un extraño y maligno ser que domina desde la distancia estes y otros aconte-cimientos. El volumen incluye un interesante prólogo del traductor, Artu-ro Agüero Herranz, a través del cual nos enteramos de las claves literarias de Edward Bulwer-Lytton (1803-1873) amigo de Dickens y parlamentario. Su fama era tal que en 1862, tras la abdicación del rey Otto de Grecia, le fue ofrecida la corona griega, que él rechazó.

LA CASA Y EL CEREBRO

EDWARD BULWER-LYTTON

Impedimenta / 14,95 euros

PIEZA MAYOR DE LA LITERATURA FANTÁSTICA

ALMIRANTE EN TIERRA FIRME

JOSÉ VICENTE PASCUAL

Áltera / 17,50 euros.

Galardonado con el Premio Hispania de novela histórica, esta entretenida novela de José Vicente Pascual se si-túa en Cartagena de Indias en el año 1741. Allí, el contrabandista Miguel Santillana, convertido por azar en la-cayo del marino Blas de Lezo, relata los prodigiosos acontecimientos en los que se vio envuelta Tierra Firme durante el asedio al que le sometió el almirante inglés Edward Vernon y su poderosa armada. Superando toda suerte de penalidades, incluidas las tretas del propio virrey Eslava para desprestigiarle ante la corona, el almirante español consigue salvar un enclave crucial del imperio español y consolidar su leyenda de marino gallardo en toda Inglaterra, a pesar de su condición de lisiado de guerra (Lezo era cojo, manco y tuerto). Sin embargo, en la distante corte de Madrid las cosas se podrían estar viendo de otra manera.Es preciso destacar el claro enfoque didáctico de la novela, porque no era fácil relatar el asedio a Cartagena de Indias, episodio crucial de la llamada “Guerra del Asiento” (1739-1748). Asimismo, el lector disfrutará también de un lenguaje muy cuidado, pero rico y evocador. En definitiva una interesante novela marítima que, a diferencia de las de Patrick O’Brian, nos cuenta un episodio verídico de nuestra historia.

BLAS DE LEZO CONTRA ENEMIGOS Y AMIGOS

DULCE ENEMIGA MÍA

miento literario por las humillacio-nes, abusos, violaciones y posterga-ciones mil a que está sometida en no pocos países todavía hoy. Algu-nas religiones no son ajenas (todo lo contrario) a tantas y tan aluci-nantes vejaciones de las que da cuenta a diario la prensa.

mía

más

Lib

ros

31

Diario de FerrolDOMINGO,

19 ENERO DE 2014 Nord

esí

a

Page 6: “Los compositores están ahora mejor preparados” · “El lobo de Wall Street ... hacen de los libros de Agustín Porras una delicia. En esta ocasión, el destinatario de estos

letr

asA

tlán

tica

s32

Diario de FerrolDOMINGO,19ENERO DE 2014N

ord

esí

a

seu contrario e as certezas esvae-cen a cada paso.

A memoria, as súas presenzas sangrantes e os seus esquecemen-tos ominosos, a forza imparable e determinista das realidades e fei-tos máis miúdos. Tamén si, a cam-biante paisaxe lumínica que brilla sobre a ánima, a constante in-constancia coa que os días pulan por nós ou nos derrotan.

Quen se atreva con A lúa da co-lleita –ese plenilunio de cambio, mítico en moitas culturas, sempre sinal de trauma, de troco de para-digma, levedar do que en agromo

A LÚA DA COLLEITAANXOS SUMAI

Editorial Galaxia, 2013.

Anxos Sumai en plenilunio

H ai algo na narrati-va de Anxos Su-mai que nunca deixa de sorpren-

der: a súa capacidade para pro-fundar nas simas da consciencia, para facer que nos lancemos, en caída libre, no foxo sen fondo das sombras do eu máis íntimo.

Moitas veces nese descenso aos infernos a voz que nos guía é a daqueles que, no límite da cor-dura, atopan a estraña lucidez de ver máis alá. Seguramente esa sexa a causa de que en Sumai os doídos, os que perderon a razón, loucos luminosos, acaben sendo os que nos revelen as verdades derradeiras.

Hai moito do que digo na súa última novela, A lúa da colleita, gañadora do Premio García Ba-rros convocado polo Concello da Estrada e publicada pola edito-rial Galaxia o ano pasado. Tráta-se dunha obra na que a cuestión axial da identidade é un imán que todo o atrapa.

Unha muller regresa ao territo-rio da infancia para pasar as va-cacións de 1992 nun apartamen-to dunha praia da Arousa. Alí hase reencontrar con moitas pan-tasmas do pasado, tamén con ver-dades dolorosísimas, pero, sobre todo, deberá resolver un laceran-te e autodestrutivo conflito inte-rior que a aboca á desaparición.

O Eu e o Outro, o que somos e o que cremos ser, o que pensamos que os máis ven de nós e o que realmente estes perciben. Todo vai neste A lúa da colleita com-pondo un puzzle de tempo re-mansado e espazo diluído, unha sorte de cronotopo mental no que as cousas son o que parecen e o

ARMANDO [email protected]

estaba– debe saber que non se trata dunha novela amable. Hai nela unha violencia de nápalm emotivo, detonadores en cadea de calquera seguranza sentimen-tal, pois en Sumai a linealidade compracente do vital non intere-sa e si as súas disrupcións, as per-turbacións que provocan tsuna-mis individuais e colectivos.

Como a onda que xorda medra e medra dende os fondos oceáni-cos, A lúa da colleita rompe, desatada, nas praias dunha escri-ta tifónica, un maremoto literario que rebenta as escalas.

A LÚA DA COLLEITA

der: a súa capacidade para pro-fundar nas simas da consciencia, para facer que nos lancemos, en caída libre, no foxo sen fondo das sombras do eu máis íntimo.

aos infernos a voz que nos guía é a daqueles que, no límite da cor-dura, atopan a estraña lucidez de ver máis alá. Seguramente esa sexa a causa de que en Sumai os doídos, os que perderon a razón, loucos luminosos, acaben sendo os que nos revelen as verdades derradeiras.

última novela, gañadora do Premio García Ba-rros convocado polo Concello da Estrada e publicada pola edito-

Na imaxe, a escritora Anxos Sumai

Page 7: “Los compositores están ahora mejor preparados” · “El lobo de Wall Street ... hacen de los libros de Agustín Porras una delicia. En esta ocasión, el destinatario de estos

Non coñezo a nin-guén que despois de ter lido ao lon-dinense William

Blake non sentise fascinación pola súa poesía e o desexo sutil de con-tinuar afondando na súa obra.

Atalanta, a editorial dirixida por Jacobo Siruela e Inka Martí, presenta o primeiro tomo dos Li-bros Proféticos, un texto impres-cindible da literatura europea. A súa amplitude e riqueza literarias facía precisa unha edición moi es-pecial, á altura de moi poucas ca-sas editoriais. Martí e Siruela recu-peran a esencia do traballo que converteu á homónima editorial Siruela nun dos grandes referentes de publicación en español durante a década dos oitenta e os noventa, cun libro grande, tanto en formato físico como no seu interior. Un vo-lume que resulta un artigo de luxo pero tamén de disfrute cultural.

Edicións Atalanta trata ao lec-tor con escrupuloso respecto, e iso, nos tempos que corren, é de agra-decer. Percíbese no cuidado con que está elaborado o libro, dende a primeira á última páxina. Libros Proféticos non é un caso illado: se algo ten o catálogo de Atalanta é a publicación de textos tan cuidados como imprescindibles nunha bi-blioteca, editados cunha calidade hoxe case imposible de atopar no mercado comercial español, a non ser precisamente en empresas pe-quenas, movidas pola paixón dos seus promotores, e por un infinito amor ao libro como obxecto físico e paradoxalmente, textual.

É un acerto que dentro dos no-mes clásicos vinculados ao XVIII ou mellor dito, ao tránsito entre o XVIII e o XIX, Atalanta escollera a publicación dos Libros Proféticos de William Blake. Blake é, tal vez, un dos poetas máis descoñecidos da literatura inglesa no ámbito es-pañol, e atreveríame a dicir que non só dentro do noso perfil xeo-gráfico. Por iso é de agradecer que esta obra estea completada no ca-tálogo de Atalanta cos excelentes Ocho ensayos sobre William Blake de Kathleen Raine, publicado en maio de 2013. Raine (1908-2003), tamén poetisa e especialista en

mito e poesía, ofrece uns achega-mentos interesantes e suxestivos á obra de Blake, que se estruturan abordando os conceptos de ciencia e imaxinación na súa poesía, para continuar analizando a influencia de filósofos como Swedenborg e asemade a filosofía da natureza de Schelling. Raine sinala tamén as relacións pictóricas e conceptuais entre Blake e Miguel Ángel dun xeito iluminador. Excelente tamén é a profunda análise que Raine tra-za do mapa do sufrimento que plasma Blake en O Libro de Xob, entre outros ensaios. O que deixa claro cada un destes oito estudos é a necesidade de ler e reler o texto e as imaxes de Blake como único xeito de adentrarse no seu univer-so simbólico.

Blake é, por riba de todo, un vate, no sentido literal do termo. En latín, o vocábulo significaba tanto poeta coma profeta. É ben coñecida a importancia do ele-mento relixioso nas visións de Blake (utilizo conscientemente ese termo para referirme á integridade das súas imaxes, non só pictóri-cas). Tamén son claves no seu imaxinario estético a noción do enfrontamento entre o ben e o mal, o seu antiirracionalismo, e a cren-za na capacidade da arte para le-varmos á transcendencia, obser-vándoa en todo o que nos rodea, mesmo na interpretación da histo-ria e a tradición cultural-relixiosa dende a Biblia a Milton. Por riba de todo, Blake contémpla o mundo dende a súa perspectiva, coincida ou non con calquera tradición ou herdanza: iso converte a súa poe-sía en transgresora tanto cos textos cos que dialoga coma na propia in-terpretación que traza da realida-de. Quizais sexa, nese sentido, o grande transgresor da poesía in-glesa.

Este primeiro tomo de Libros Proféticos vai acompañado ade-mais, das láminas compostas polo propio Blake para a obra. Non que-remos en absoluto referirnos a elas como ilustracións. Calquera que coñeza a poesía de Blake sabe que o diálogo entre os seus textos pic-tóricos e os textos de palabras é indisoluble. Do mesmo modo, foi

cuatro Zoas (1797-1804), xunto cun excelente prólogo de Patrick Harpur. O segundo volume, que aparecerá nas librerías neste 2014, estará integrado por Milton: poe-ma en dos libros (1804-1810) e Jerusalén, la emanación del gigan-te Albion (1804-1820). Completa-rá esta edición imprescindible e modélica un amplo glosario reali-zado polo propio tradutor.

Libros Proféticos é un texto con-cibido non só como o propio Blake querería, senón como un lector do século XXI necesita.

un acerto editorial optar por unha edición bilingüe. A forza do texto de Blake esixe poder lelo no seu orixinal e comparalo coas solu-cións adoptadas na versión castelá polo profesor da Universidade de Extremadura Bernardo Santano, que xa demostrara o seu bo facer abordando obras tan complexas coma os sonetos de Shakespeare.

Atopámonos, pois, cunha edi-ción que, sen esaxerar, marca un antes e un despois para o coñece-mento en español dun altísimo poeta como William Blake. Este primeiro tomo inclúe os poemarios Tiriel (ca. 1789), El libro de Thel (ca. 1789), El matrimonio de Cielo e Infierno (1790), La Revolución francesa (1791), Visiones de las hijas de Albion (1793), América: Profecía (1793), Europa: Profecía (1794), El [primer] libro de Uri-zen (1794), El libro de Ahania (1795), El libro de Los (1795), El cantar de Los (1795) y Vala, o Los

Xosé ANtoNio López siLvA

William Blake: a luz e a palabra

ocho eNsAyos soBre WiLLiAm BLAkekathleen raineediciones atalanta, 201323 euros.

viax

einco

nst

ante

33

Diario de Ferroldomingo,

19 enero de 2014 Nord

esí

a

Page 8: “Los compositores están ahora mejor preparados” · “El lobo de Wall Street ... hacen de los libros de Agustín Porras una delicia. En esta ocasión, el destinatario de estos

Estreno de la adaptación de “Memorias de mis putas tristes”

Esta semana se estrena “Memorias de mis pu-tas tristes”, adapta-ción que lleva a los ci-

nes la novela de Gabriel García Márquez publicada en el año 2004, a través de una coproducción entre España, México y Dinamarca en la que destacan los nombres de Emilio Echevarría, Geraldine Chaplin y Ángela Molina.

Con motivo de su 90 cumplea-ños, un veterano periodista decide adquirir los servicios de una prosti-tuta joven y virgen. Su encuentro

Leonardo DiCaprio en-cabeza el último traba-jo de Martin Scorsese, en la que es su quinta

colaboración con el director. “El lobo de Wall Street” es una historia de ambición basada en hechos rea-les y situada en los años 90.

La película cuenta la vida de Jor-dan Belfort (DiCaprio), un bróker que ascendió a la cima gracias al di-nero rápido, obtenido a través de sus estafas y a la venta de bonos ba-sura.

El otro gran estreno de la semana es “Mandela: del mito al hombre”, que, como adelanta su título, reali-za un repaso por la vida del recien-temente fallecido Nelson Mandela, desde su infancia y sus orígenes hu-mildes en Transkei hasta la victoria que hizo que se convirtiera en el pri-mer presidente de Sudáfrica elegi-do democráticamente.

Esta película biográfica, en la que el actor Idris Elba –conocido por su papel en la serie “The Wire”– se pone en la piel del líder sudafri-cano, llega a las pantallas españolas poco después de la muerte de Man-dela, el pasado 5 de diciembre.

DraMa y coMEDia

También llega a la gran pantalla “Oslo, 31 de agosto”, un drama que adapta la novela “Le feu follet”, de Pierre Drieu La Rochelle, en el que la sombra de la melancolía se ex-

Las películas basadas en hechos reales protagonizan la cartelera

“La herida” fue la gran ganadora de la XIX Premios José María Forqué al conseguir los galardones de mejor película y mejor interpretación femenina (Marián Álvarez), en una gala protagonizada por la crítica del sector hacia las políticas culturales del Gobierno. Eduard Fernández recibió el galardón como mejor actor por la cinta “Todas las mujeres”. La parte más crítica de la gala llegó con la entrega de la Medalla de Oro de Egeda al productor Agustín Almodóvar por toda su trayectoria, quien la recibió de manos de su hermano, el director Pedro Almodóvar y denunció la situación del cine ante el ministro Wert. EFE

El exdirector de Canal Plus Pierre Lescure será el nuevo presidente del Festival de Cannes a partir de la edición de 2015, en sustitución de Gilles Jacob. EFE/GuILLAuME HOrCAJuELO

EntrEga DE Los prEMios José María Forqué

nuEvo prEsiDEntE DEL FEstivaL DE cannEs a partir DE 2015

“El lobo dE Wall StrEEt” y “MandEla: dEl Mito al hoMbrE” Son laS apuEStaS MáS fuErtES dE ESta SEMana

la cartElEra dE ESta SEMana proponE una ofErta En la quE SE coMbina El docuMEntal con adaptacionES coMo la dE la obra dE GabriEl García MárquEz

con ella hará que comience una re-flexión sobre las experiencias vivi-das a lo largo de los años.

Por otro lado, Aitor Merino pro-tagoniza y codirige junto a su her-mana Amaia el documental “Asier y yo”, que relata su complicada rela-ción con Asier Aranguren, pertene-ciente a la banda terrorista ETA y amigo suyo desde la infancia.

La cinta plantea dilemas morales que giran alrededor de la pregunta que se hace el protagonista: ¿son los principios éticos más importan-tes que el afecto?

ja de día, él lo hace de noche. Una situación complicada que les traerá más de un quebradero de cabeza cuando decidan tener su primer hijo.

El director Paolo Virzì presenta esta comedia, basada en una novela de Simone Lenzi y en la que destaca su trabajo interpretativo, reconoci-do por las nominaciones de ambos protagonistas a los premios Donate-llo, el máximo galardón cinemato-gráfico en Italia.

cinet

eatr

o

leonardo dicaprio, Margot robbie y Jonah hill. EFE

tiende por todo el metraje. Anders es un joven de Oslo que se encuen-tra ingresado en un centro de desin-toxicación. Como parte de su recu-peración le encomiendan ir al centro de la ciudad para realizar una entrevista de trabajo, ocasión que aprovechará para reencontrar-se con viejos amigos.

Por último, “Todo el santo día” cuenta la historia de Guido y Anto-nia, una pareja cuya rutina es total-mente opuesta: mientras ella traba-

34

Diario de Ferroldomingo,19 enero de 2014n

ord

esí

a

Page 9: “Los compositores están ahora mejor preparados” · “El lobo de Wall Street ... hacen de los libros de Agustín Porras una delicia. En esta ocasión, el destinatario de estos

Con los Hermanos Lumiére como condición “sine qua non”

(ellos inventaron el proyector de cine, a finales del XIX), trae-

mos aquí a parejas de hermanos que trabajaron en amor y com-

pañía. Siempre tan mío, elijo una peli por pareja: mi favorita.

- PADRE PADRONE (1977) de los Taviani (Vittorio & Paolo).- Va

también de “la lucha por la vida”: la de Gavino Ledda, niño-

pastor analfabeto en la Italia profunda, cuyo padre le obligó a

abandonar la escuela a los seis años para marchar al monte a

cuidar el ganado. Llegó a licenciarse en la universidad de Roma

y a escribir una autobiografía: “Padre padrone, la educación de

un pastor”, base de esta gran película.

- ATERRIZA COMO PUEDAS (1980), de los Zucker (David & Je-

rry) + Jim Abrahams.- “No es nada, mamá: sólo es un juego…”;

como lo sería más tarde la serie “Agárralo como puedas”, con

Leslie Nielsen siguiéndole la pista al inspector Clouseau. Su pi-

cardía jamás logra menoscabar unas grandes dosis de inocen-

cia, contando siempre con la complicidad de los espectadores,

que han acudido a partirse unas nalgas previamente divididas

en dos masas peligrosamente parecidas al cerebro humano…

- SANGRE FÁCIL (1984), de los Coen (Ethan & Joel).- Cine ne-

gro pasado por el colador de la geometría surrealista, su visión

repetida siempre te confirma lo mismo: los Coen venían para

quedarse (con el espectador y en la industria del Cine). Ni el

mismo Albert Camus se había atrevido a tanto: el “si A, enton-

ces B”, convertido en “si A, entonces, la entropía…”, hasta que

cada pieza del nonsense vuelva a ocupar su sitio.

- LAZOS ARDIENTES (1996) de los Wachowski (Larry & Andy).-

Thriller calentorro y lleno de delicias formalistas; un explosivo

encuentro entre Violet, vecinita del tercero liada con un peli-

groso gangster, y Corky, ex-presidiaria y fontanera, a partir del

cual se va a poner en erección una muy gorda (el “malenten-

dú” Coen pasaba por allí), cuando ese par de chicas malas-ma-

las pretenden quedarse con la gansa pastosa.

- YO, YO MISMO E IRENE (2000) de los Farrelli (Bobby & Pe-

ter).- Me acuso, padrecito (y me flagelo): me ponen los Farrelli

(y cuanto más desmadrados mejor); ésta de aquí, la prefiero

con mucho a la archifamosa “Algo pasa con Mary”, por más

que Jim Carrey no sea beato de mi santoral. Parafraseando a

“Ana de las mil noches”, amiga de la bohemia madrileña, siem-

pre tienen “ganas de portarse mal…”.

Bueno, y los Marx, camarada Tovarich, que ni eran dos (la canti-

dad hace la calidad), ni dirigieron sus películas. Y ahora voy y la

lío: elegir una peli marxista… ¿”Sopa de Ganso” o “Una noche

en la Opera”? Me pido…¡”El Acorazado Potemkin”!…

Para escribir lo que sigue, estoy haciendo sonar la BSO de “Searching for Sugarman” (Malik Ben-

jelloul, 2012), de la que la peli Coen vendría siendo lado oscuro. ¡Pobre Llewyn…! Por hacernos una idea, vea-mos cómo describe al personaje, anti-héroe de los pies a la cabeza, Jean, no-via de un amigo suyo, a la que ha dejado embaraza por un quítame allá esas pajas: “Tú eres el hermano tonto del Rey Midas: todo lo que tocas lo conviertes en mierda…” Velahí a Llewyn, el Gallina, con vocación de Cisne, persiguiendo, a principio de los 60, su particular “libélula vaga de una vaga ilusión”, que escribiera un R. B. en horas cursis (también las tuvo el hombre: no todo iban a ser marchas triunfales): hacerse un sitio como can-tante folk, género musical destinado a no envejecer jamás porque nunca ha sido joven (y no lo digo yo, sino un guion con ganas de pelea); no conten-to con eso, nuestro a ratos esforzado protagonista corre en busca y captura –como Alicia y su conejo de la suerte– de un gato/gata (o varios; si lo juntan, en apañado calambur, no seré yo quien les ponga una demanda) a tra-vés del wonderland del “sueño ameri-cano”, durmiendo, aquí y allá, en sofás prestados, y marchándose luego a la francesa, sin secar el suelo del cuarto de la ducha ni tirar de la cadena.

No había disfrutado tanto con los Coen desde “El hombre que nunca es-tuvo allí”, del 2001, entendiendo el disfrute como insólita manera de “su-frir deleitándose”… Lo dicho, Cama-rada Tovarich…¡qué deleite…! (O aplicando, de nuevo, el calambur: ¡Qué de- mala- leite…!) De valor aña-dido, ¡cuántos recuerdos, mira, de otro que también quiso ser artista y, aunque no anduvo por el Village, pulular por la Vista Alegre del Carabanchel Bajo con obras de teatro oliendo a sobaqui-llo no se lo quita nadie, cronopio desti-nado a no alcanzar fama y fortuna que no fuese el haberlo padecido y así po-der sentir tanta empatía hacia Llewyn, cuyo único sueño destinado a conver-

siempre será bueno (chistecito para estudiantes de inglés), John Good-man, aquí aquejado de cojera, ofician-do de “caganer” en un belén de proce-so imparable, según la ley de Murphy.

La interpretación de Oscar Isaac, nacido en Guatemala de madre autóc-tona y de padre cubano, músico deve-nido en actor, nos va a jugar una buena pasada: su recurrente expresión de pe-rro apaleado, moviendo un rabo de fertilidad acreditada en busca de con-suelo, hacen de Llewyn, oveja más o menos descarriada, uno de los perso-najes más necesitados de cariño de la Hª del Cine, a pesar de las abundantes pistas que lo sitúan como un perfecto cabronazo irresponsable (“ambigüe-dad moral”, se llama la figura). Debo confesar y confieso que, tras haber vis-to “Inside Llewin D.”, he sufrido una aguda crisis personal de conciencia: ¡a ver si va a resultar, a estas alturas, que uno, con su dale que te pego, no ha he-cho sino causar dolor a los que le ro-dean, en base a sus sueños de glorieta con faroles, por negarse a pisar, no vaya a ser…, el duro suelo…!

Echadas cuentas, en la cosecha Coen, van a quedarse como impres-cindibles los títulos siguientes: “Sangre Fácil”(1984), su debut, con el malen-tendido de “macguffin”, rastreable en paquetes posteriores; el ya menciona-do “El hombre que nunca estuvo allí” y ésta de ahora y su férrea matemática, donde todo fluye armónico y exacto.

Item más, voy a ver si localizo su banda sonora, tan rica en temas de po-ner un nudo en la garganta, sobre todo ese “Hang me, oh hang me…” (“col-gadme, por favor”), que abre y cierra la peli, donde se especula sobre las ventajas de estar muerto y enterrado, sin tener que aguantar tanta alimaña suelta (y tanto gata-gato…).

josé torregrosa

a propósito de Llewyn Davis

La santa Hermandad

la vuelta al mundo en 80 clásicos

Una peLÍCULade Los hermanos Coen

tirse en realidad fue…Mejor, pasen y vean: no quiero desvelar el desenlace, tan amargo como pueda serlo una ga-rrapiñada de corazón partido.

De postre de la casa, un bestiario de personajes-miniatura, básicamente perdedores, dibujados con plumilla maestra, presididos por ese actor que

cinet

eatr

o

35

Diario de Ferroldomingo,

19 enero de 2014 Nord

esí

a

Page 10: “Los compositores están ahora mejor preparados” · “El lobo de Wall Street ... hacen de los libros de Agustín Porras una delicia. En esta ocasión, el destinatario de estos

“La gran estafa americana” y “12 años de esclavitud”, brillan en los Globos de Oro

“La g ran e s t a f a a m e r i -c a n a ” ,

dirigida por David O. Russell, se lle-vó los galardones a la mejor come-dia o musical, mejor actriz (Amy Adams) y mejor actriz de reparto (Jennifer Lawrence). Se trata de la segunda victoria para Lawrence tras “El lado bueno de las cosas”, mien-tras que Adams se estrena después de cinco nominaciones.

El filme de Russell dejó espacio finalmente para el protagonismo de “12 años de esclavitud”, justo cuan-do parecía que esta se convertiría en la gran derrotada de la gala.

“Quiero dar las gracias a Brad Pitt”, dijo emocionado el director de la cinta, Steve McQueen, en alusión al actor y productor de la cinta. “Sin él, esta película jamás se hubiera hecho”, añadió.

Dos premios se llevó el drama de “Dallas Buyers Club”, de Jean-Marc Vallée, para su pareja de actores (Matthew McConaughey y Jared Leto), mientras que la cinta de cien-cia ficción “Gravity” dejó su sello con el trofeo al mejor director para el mexicano Alfonso Cuarón, que salió airoso en su primera nomina-ción.

Actores

Uno de los grandes nombres de la ceremonia fue el de Leonardo DiCa-prio, con su segunda victoria tras nueve nominaciones, en este caso como mejor actor de comedia o mu-sical por “El lobo de Wall Street”, de Martin Scorsese. Asimismo, Cate Blanchett cumplió los pronósticos y se llevó a casa el trofeo a la mejor actriz de drama por “Blue Jasmine”, de Woody Allen.

Precisamente Allen fue homena-jeado con el premio Cecil B. DeMille en reconocimiento a su carrera, una estatuilla que recogió su musa Dia-ne Keaton, quien no dudó en can-tarle y venerar su capacidad para crear personajes que han pasado a la Historia.

Otros premios destacados fueron el de mejor guión para Spike Jonze por “Her”; mejor película extranje-ra para la italiana “The Great Beau-ty”; mejor película de animación para “Frozen”; mejor banda sonora para Alex Ebert por “All is Lost” y mejor canción para U2 por “Ordi-nary Love”, de la cinta “Mandela, del mito al hombre”.

cine

El elenco de “La gran estafa americana”, Cate Blanchett, los actores de la serie “Brooklyn Nine Nine”, Michael Douglas, Emma Thompson con su hija; Naomi Watts y Liev Schreiber; Jacqueline Bisset, Jon Voight, Julia Roberts, Sofía Vergara, Olivia Wilde, Matthew McConaughey y su esposa; los actores de “12 años de esclavitud”, el grupo U2 y Di Caprio y Scorsese. efe

La tragicomedia criminal “La gran estafa americana” marcó el ritmo en la 71 edición de los Globos de Oro con tres premios, si bien su principal rival, el

drama “12 años de esclavitud”, también con siete candidaturas, se coló en la fiesta a última hora como mejor película dramática. “Breaking Bad”,

“Behind the Candelabra” y “Brooklyn Nine-Nine” triunfaron en las categorías televisivas, haciendo doblete al alzarse con los galardones principales.

enD

etal

le36

Diario de Ferroldomingo,19 enero de 2014n

ord

esí

a

Page 11: “Los compositores están ahora mejor preparados” · “El lobo de Wall Street ... hacen de los libros de Agustín Porras una delicia. En esta ocasión, el destinatario de estos

enFo

togra

mas

37

Diario de Ferroldomingo,

19 enero de 2014 Nord

esí

amuchasFelicidadesFelicita con Diario de Ferrol

AVV. RosAlíA De CAstRo

Alumnas de la clase de gimnasia de mantenimiento que se imparte en la sede de la Asociación de Vecinos Rosalía de Castro, de A Graña, decidieron animar la Navidad con una indumentaria propia de las fechas. Enhorabuena.

ComiDA De los pRimos GARRote

Comida familiar de los primos Garrote: José, Diego, Andrés, Cristóbal, Rebeca, Sonia, Óscar, María, Azucena, Yoli, Sara, Jose, Álvaro, Nuria, Hugo y Lucía. La familia aprovecha para felicitar a Hugo.

DAViD

¡Feliz cumpleaños David!! ¡Ya tienes 7 añitos!! Te queremos mucho. Un beso muy grande de parte de tus padrinos.

mARtíN bustAbAD peDRe

La familia de A Graña te desea muchas felicidades por tu reciente cumpleaños. ¡Ya eres todo un chico! Un beso muy grande.

ANiVeRsARio

¡Felicidades rubia, y que cumplas muchos más a nuestro lado! A. S. Todo por la wei.

Page 12: “Los compositores están ahora mejor preparados” · “El lobo de Wall Street ... hacen de los libros de Agustín Porras una delicia. En esta ocasión, el destinatario de estos

María Jesús y Berta, con Carmen Alvariño, la homenajeada

Comida de despedida a Carmen Álvarez Alvariño, después de 40 años de trabajo como funcionaria de la Aduana de Ferrol

(Septiembre de 2013)

E l pasado 20 de septiembre compañeros y amigos de Carmen Álvarez Alvariño compartieron con ella un almuerzo para cele-brar su jubilación, después de más de 40 años de trabajo como

funcionaria de la Aduana de Ferrol. La comida se celebró en el restau-rante Medulio, donde todos compartieron un buen rato entre confi-dencias. Los compañeros de la homenajeada la agasajaron con varios regalos durante la comida, un ágape al que asistieron, entre otros, la administradora de la Aduana de Ferrol, María Jesús Diéguez, así como sus compañeros en el referido centro de trabajo; Berta Ruiz y Rafael Liste; el administrador de la AEAT de Ferrol, Javier López y muchos compañeros de la Agencia Tributaria de Ferrol. También estuvo pre-sente el administrador de la aduana de A Coruña, Juan José Martínez y demás colegas de la citada administración. También arropó a Car-men Alvariño una gran representación de agentes y consigantarios de aduanas, Pérez Torres, Antón Martín; provisionistas de buques y, por supuesto, representantes del Resguardo Fiscal del Ferrol. Todos de-searon a Carmen lo mejor en esta nueva etapa de su vida después de cuatro décadas dedicada por entero a su faceta profesional.

enFo

togra

mas

38

Diario de Ferroldomingo,19 enero de 2014N

ord

esí

a

Page 13: “Los compositores están ahora mejor preparados” · “El lobo de Wall Street ... hacen de los libros de Agustín Porras una delicia. En esta ocasión, el destinatario de estos

Carmen Alvariño con alguno de los regalos que recibió ese día enFo

togra

mas

39

Diario de Ferroldomingo,

19 enero de 2014 Nord

esí

a

Page 14: “Los compositores están ahora mejor preparados” · “El lobo de Wall Street ... hacen de los libros de Agustín Porras una delicia. En esta ocasión, el destinatario de estos
Page 15: “Los compositores están ahora mejor preparados” · “El lobo de Wall Street ... hacen de los libros de Agustín Porras una delicia. En esta ocasión, el destinatario de estos

Algúns exemplos:Shooters: Estos son xogos en pri-

meira persoa. Apareces, colles un arma, un bicho malo ataca e parece que por aí veñen os seus colegas. Bang! (Sauerbraten (espectacular), Nexuiz, Alien arena, Tremulous, Open arena). Todos 3D.

Carros: Superbuga. Un semáfo-ro, un cronómetro, e cinco coma tí tolos por pisar ferro a fondo sen fa-

Isto non é un xogo

O desenrolo do soft-ware libre é o traba-llo de millóns de persoas en aportes

pequenos, maiores, ou transcen-dentales ó longo xa de case 30 anos. Todo o software, é tamén un código escrito e redactado, que no noso caso está a libre disposición do mundo, e que por iso millóns de persoas neses anos puido emprega-lo, modificalo, melloralo, e difundi-lo. Dende o principio, e como debe-ra ser calquera traballo ben feito, comezouse polas bases do sistema (ÑU), e unha vez que o básico fun-cionou, comezou o interminable e infinito crecemento cara a cousas menos básicas, que non por isto menos importantes. Lóxicamente o desenrolo de xogos para software libre non foi unha prioridade ó principio , e con todo, foise acumu-lando un bo número deles. Para o software privativo, foi unha priori-dade inmediata, pola propia natu-reza comercial do software. Imos aló. A día de hoxe, nas instalacións dispoñibles de ubuntu por exem-plo, hai 912 xogos. Isto quere dicir que abres unha aplicación instala-dora, seleccionas un xogo ou os mil, pulsas instalar, e esperas a que aca-be. Logo aparecen os xogos no menú habitual, e xogas. Clasifica-dos por arcade, deportes, quebra-cabezas, simulación, xogos de car-tas, de mesa, e de rol. Aparecen os xogos de sempre, e moitas novida-des, xogos novos e algúns que aín-da que proveñan do comercio dos videoxogos, son clonados para soft-ware libre reescribindo todo o códi-go.

En apariencia e funcionamento, son iguais, mais un é software pri-vativo, co cal terías que mercalo para disfrutalo, e outro é teu, por-que é software libre, real, público e gratuíto.

f. alvarellOs maceIrapakolas.blogaliza.org

cer mal a ninguén. Onde é o acele-rador?...Rápido! (The Open Racing Car Simulator, Mania drive, Fligt gear (este nun avión), Xmoto).

Estratexia: Por turnos ou ao vivo. Hai pedra, madeira, ouro e comida. Macaco. Agora un arquero. Cons-trúo casas. Máis madeira... (Battle For Wesnoth, 0 A.D. (tipo Age of Empires. Mola. Glest (moi bo), A Tale in the Desert, Savage (tipo World of Wordcraft).

Realidade alternativa: Crea o teu propio personaxe. Como a vida mesma, sendo un tomagochi. (Se-cond Live. Un dos xogos máis famo-sos da historia).

Rol: É aventura gráfica en pri-meira persoa. Entras nunha casa. hai un arcón. Busco unha chave. Abro unha porta. Ou nunha nave. (Excalibur, Bastion, No Gravity (si-mulación espacial)).

Educativos: Para nenos e nenas a partires de 3-4 anos. Animais, de-buxo, informática, música... (Gcom-pris, Omnitux, Chidplay).

E todos os que poidas imaxinar. Aquel que dirixías unha bola... que había un precipicio...o dos vermiños que atacaban a outros vermiños por turnos con armas absurdas...o de billar... xadrez... o Super Mario (que a min nunca me gustou, pero cada quen...).

Sen embargo estamos adoitados a que nos pasen o xogo de turno crackeado, e non ter que pagalo, po-ñéndonos nun continuo estado de nervios. Ou simplemente mercalo.

A industria (e comercio) do vi-

“... todos e cada un que se fai, xon xa herdanza informática da humanide (...) quen fai algo con poucos medios e moita ilusión e traballo, quere facelo ben”

“A día de hoxe, nas instalacións dispoñibles de ubuntu por exemplo, hai 912 xogos”

deoxogo, está constituído por em-presas que desenrolan xogos espec-taculares, ou divertidos (que é outra cousa) dende hai moito, e os resul-tados son dunha calidade abruma-dora. Mais lembremos que son pro-ductos comerciais. O que se desenrola no software libre son xo-gos que xa son de emprego público, e todos e cada un que se fai, son xa herdanza informática da humani-dade. Os outros poden selo cando expire a súa licenza de copyright dentro de 120 anos. E aínda que es-tea nunha pubertade lóxica, os xo-gos tamén están coidados no soft-ware libre, e vanse mellorando, ampliando e desenrolando novos coma o resto de aplicacións de soft-ware libre. A diario. Os xogos libres que sí son espectaculares son ca-sualmente as suites de aprendizaxe para nenos dende as primeiras ida-des ate comezar coas mates, ou pin-tar con rotus de cores. Outra cousa da que me decatei hai tempo, é que non aparecen xogos tipo GTA, onde o chiste do conto está en dar virtuais palizas a inocentes virtuais para conseguir inexistente pasta e mer-car droga virtual para traficar con ela e poder facer un chalé imaxina-rio . Ala! viva “el 3D”... Sinto a lin-guaxe, pero se queren bótenlle unha ollada. Este tipo de xogos non se prodiga no software libre supoño que porque son cousas feitas con es-forzo, traballo e tempo, e quen fai algo con poucos medios e moita ilu-sión e traballo, quere facelo ben.Ou? in

form

átic

area

l

41

Diario de ferroldomingo,

19 enero de 2014 Nord

esí

a

Page 16: “Los compositores están ahora mejor preparados” · “El lobo de Wall Street ... hacen de los libros de Agustín Porras una delicia. En esta ocasión, el destinatario de estos

ta, sin inflamaciones, podemos ha-blar de salud periodontal

Una encía sana es rosada y no sangra al cepillado o al uso de la seda. Una persona con salud perio-dontal no tiene unos dientes más largos que otros, no tiene espacios entre los dientes, sus dientes están fijos, no tiene excesiva sensibilidad con alimentos fríos y tiene un buen aliento.

Es muy importante mantener esta salud en las encías si queremos mantener nuestros dientes e im-

La boca y la salud general

Queremos iniciar el presente artículo recordándoles las palabras de Ramón

Sánchez Ocaña: “una persona con formación o interés en la salud es una persona más sana”. Y es que “más vale prevenir que curar” y para prevenir hay que conocer, ya que sin duda no se puede poner re-medio a algo que no se conoce.

No debemos olvidar que la boca es la puerta de entrada al organis-mo y que por tanto cualquier infec-ción en la misma se puede trasladar a otras partes del cuerpo. Esta zona de paso, la boca, si no está suficien-temente cuidada puede perjudicar a otras partes más alejadas.

Desgraciadamente en España no tenemos conciencia de los benefi-cios que nos aporta una buena salud bucal. Es bien sabido que la visita al especialista la dicta el dolor o la es-tética en la mayoría de los casos, pero pocas veces se establece la visi-ta periódica de mantenimiento o revisión.

La mayor prueba de fracaso en la prevención y mantenimiento de la salud bucal la encontramos en nuestros mayores. La creencia de que es normal una mala dentadura con los años hace ver como lógico lo que no lo es.

Los problemas de la dentadura en la tercera edad no es cosa de los años, sino del cuidado que le halla-mos prestado. Revisar y prevenir es la única medida que debemos de to-mar para llegar con una boca útil y funcional.

Queremos informar de la rela-ción entre la enfermedad periodon-tal y salud general, pero ¿Qué es sa-lud periodontal?

El periodonto es un ligamento que mantiene unidos los dientes al hueso maxilar. Cuando esta suje-ción del diente al hueso es comple-

eduardo auLLón fernández

[email protected]

plantes a lo largo de los años, ya que son estas estructuras las que los mantienen anclados a nuestro maxilar.

Una encía enferma se manifiesta inicialmente por una inflamación superficial, llamada gingivitis, o una inflamación más profunda lla-mada periodontitis o “piorrea”. Esta última además produce una pérdi-da del hueso que circunda al diente, que de ir progresando lleva a la pér-dida del diente o el implante den-tal.

Las enfermedades periodontales o de las encías están causadas por bacterias; son por tanto, infecciones bucales. Una de las consecuencias de esta infección a nivel local puede ser el inicio de una inflamación ge-neral o sistémica, que puede aca-rrear diferentes implicaciones para la salud del paciente, dependiendo de la parte del organismo donde ac-túe.

Una de las consecuencias de la enfermedad periodontal es que se liberan en sangre una gran cantidad de factores inflamatorios que se pueden depositar en otros órganos. Según sentencia el Dr. Blas Nogue-rol “la periodontitis puede provocar inflamación general por medio de

“No debemos olvidar que la boca es la puerta de entrada al organismo (...) cualquier infección en la misma se puede trasladar a otras partes del cuerpo”

“Es muy importante mantener esta salud en las encías si queremos mantener nuestros dientes...”

un mecanismo de activación a dis-tancia de procesos que pueden pro-vocar trastornos tales como arte-riosclerosis o partos prematuros”

Las enfermedades de las encías aparecen a cualquier edad aunque la periodontitis aumenta con la edad. Así entre los 35-45 años la pa-dece un tercio de los pacientes . A los 65 años este porcentaje sube hasta los dos tercios.

Hoy sabemos que las encías in-fluyen en nuestro cuerpo mucho más de lo imaginable. Así hoy sabe-mos:

-Que la salud de las encías es ne-cesaria para el control de la diabe-tes.

-Que la periodontitis es un factor condicionante de los partos prema-turos.

-Que la periodontitis en mujeres gestantes se relaciona con naci-mientos de niños con bajo peso.

-Que la periodontitis es una de las principales causa de perdida de los dientes.

-Una excesiva exposición bacte-riana en las encías eleva entre 1,7 y 3,3 veces el riesgo cardiovascular.

-Que las enfermedades cardio-vasculares son la primera causa de muerte en España.

-Que una infección local o distal promueve procesos inflamatorios crónicos que inciden directamente en el origen de la arteriosclerosis, pasando a ser factores de riesgo de enfermedad cardiovascular.

Cuidar la boca, y especialmente las encías, nos puede ayudar a man-tenernos sanos a nivel general. Una correcta salud bucal es necesaria para tener una vida saludable.sa

ludB

uca

l42

diario de ferroldomingo,19 enero de 2013n

ord

esí

a

Page 17: “Los compositores están ahora mejor preparados” · “El lobo de Wall Street ... hacen de los libros de Agustín Porras una delicia. En esta ocasión, el destinatario de estos

nonito [email protected]

Mick Jagger la invi-tó a subir al esce-nario para cantar “No Expec t a -

tions” cuando los Rolling Stones pasaron por Lisboa en 2007 y Prin-ce viajó hasta París en 2009 para verla en directo, compartiendo posteriormente escenario con ella convocándola a sus jam sessions privadas. Por su parte, Caetano Ve-loso la llamó para que colaborara en el álbum de celebración de sus 70 años.

Todos ellos reclaman a Ana Moura no solo por su indudable atractivo, sino, sobre todo, porque posee una voz que ha sido capaz de enamorar a todo Portugal y, por lo que se ve, a una buena parte del planeta, con su timbre grave y sen-sual, tan único, y su capacidad ar-tística que transforma instantánea-mente cualquier melodía a la que presta su voz y la convierte en fado. Es una chispa inmediata, una ex-

La revista de música in-dependiente, “Mondo Sonoro”, una de las más importantes publi-

caciones musicales españolas, que lleva ya dando “caña” desde hace veinte años, ha publicado su rela-ción de los mejores discos de 2013 a nivel nacional y autonómico –“de-mos” incluidas– elegidos por el equipo de comentaristas musicales que colaboran en ella.

Cuando toca confeccionar una “lista de los mejores” hay que tirar de la manida objetividad-subjetiva –para gustos se pintan colores– que subyace en las preferencia de cada especialista musical.

En su edición para Galicia, los diez discos que figuran en la rela-ción están encabezados por The Cornelius y su “Walking in circles” (Dotbeat). Le sigue en la segunda posición Disco Las Palmeras con “Ultra” (Matapadre) y el “Hooror Horror” (Autoeditado) de Carrero Bianco, que figura en tercer lugar.

La cuarta posición es para The Last Fact con “Bizarre must be ele-gant” (Autoeditado). En el quinto puesto está Magín Blanco con el pop infantil de “A nena e o grillo van nun barquiño” (DoFol). Nicolas con “Poetas y motocicletas” (Discos Per-siacaso) y Niño y Pistola con “There’s a man with a gun over the-re” (Ernie Records), ocupan respec-tivamente el sexto y séptimo lugar de la relación de “los mejores”. Al octavo puesto asoma el grupo de rap 8º Watios con “Peace of mind” (Norweside).

Cierran la lista Bnag 74 con “ Hi-Flyng dreams” (Rufus) y las “Vaca-ciones en Vietnam” (Discos Hu-meantes) en el número nueve y diez respectivamente.

En la relación de “Las mejores demos” el primer puesto es para Is-rael Ruiz, artísticamente conocido por Joao Tomba por el electrofunk de “Canciones a Jesús, el amor y otras movidas”. El segundo puesto es para Tarci Dávila, alias “Presumi-do”. Y el tercer lugar para el punk de Terremoto Sí.

ana Moura, la eterna belleza

del fado

Los mejores del Mondo Sonoro del año 2013 en Galicia

El próximo 26 dE EnEro, a las 20.30 horas, El tEatro rosalía Castro rECibirá la visita dE ana moura, En la aCtualidad una dE las voCEs fEmEninas más dEstaCadas dEl fado. pErtEnECE a la llamada nuEva gEnEraCión dE fadistas, un génEro quE para la CantantE Es “la ExprEsión dEl alma”, un Canto “tristE pEro también alEgrE, los fados tiEnEn la CapaCidad dE transmitir sEntimiEntos fuErtEs”. Eso Es lo quE Ella haCE En sus ConCiErtos Con una voz quE sE pasEa librEmEntE por la tradiCión, pEro quE flirtEa ElEgantEmEntE Con la músiCa pop, ampliando El EspECtro dEl fado, tan típiCo dE lisboa, dE una manEra muy pErsonal

plosión emocional dirigida impla-cablemente al corazón del oyente. En su último disco, “Desfado” (2012), quiso hacer un guiño a sus colaboraciones profesionales con otros artistas, sin olvidar el fado, y se marchó a Los Ángeles con el le-gendario productor Larry Klein, añadiendo a la guitarra portugue-sa de Ângelo Freire y la viola de fado de Pedro Soares una ristra de músicos que han tocado con Bob Dylan (David Piltch),Stevie Won-der (Dean Parks) o Bruce Springs-teen (Patrick Warren); además de tener a su ya amigo el saxofonista de los Rolling Stones, Tim Ries, el hombre que introdujo a la cantante en el clan de la banda británica.

Otro colaborador de lujo fue el pianista de jazz Herbie Hancock, que se puede escuchar en la can-ción “Dream of fire”. El domingo día 26 en A Coruña la “eterna be-lleza del fado” se adornará con la hermosura vocal de Ana Moura.

Los hermanos Ovidi y Álvaro Tormo, Los Zigarros, están generando bastante alboroto con su álbum homónimo. Suenan en los mentideros musicales como la gran apuesta del rock español necesitado de grupos con ganas de animar la escena a base de ritmo y buenas canciones. Se han plantado en la escena con una premisa que se resume en tres palabras: rock and roll. Un concepto que pretenden rescatar del olvido con su debut discográfico…”Amamos el rock español de los ochenta y los noventa. Me refiero al rock and roll más clásico: Rebeldes, Loquillo, M Clan… Los gigantes están en su sitio. Pero en los últimos diez años es todo muy aburrido…Luego se pone el rock clásico en la plaza del pueblo y la gente flipa…”

Hace unas semanas recomendábamos en esta columna el disco “Foreverly”, con versiones de los Everly Brothers que habían grabado Billie Joe Armstrong, líder deGreen Day y Norah Jones. Una grabación con las canciones del segundo álbum de los Everly, “Songs our daddy taught Us” de 1958, que con la reciente muerte de Phil “Everly” se convirtió en un homenaje “funerario”.Sin duda Phil y Don Everly formaron uno de los dúos más duraderos y con mejor repertorio de la historia. Fueron la cara más amable, suave y armónica del rock&roll de los años 50 y, lo que es más importante, supieron entrar con buen pie y hacer unos buenos 60. Se puede decir que Buddy Holly y los Everly, en cosas como “Since you broke my heart” (1960), inventaron el merseybeat antes de que aparecieran los Beatles y los grupos de Liverpool. Su impronta quedó en dúos posteriores como Simon y Garfunkel, que versionaron “Wake up little Susie” en “Bridge over troubled waters”, de 1970.

LoS ZiGarroS, rock’n’roLL enérGico

HoMenaje a LoS everLy BrotHerS

todoM

úsi

ca

43

Diario de Ferroldomingo,

19 enero de 2014 nord

esí

a

Page 18: “Los compositores están ahora mejor preparados” · “El lobo de Wall Street ... hacen de los libros de Agustín Porras una delicia. En esta ocasión, el destinatario de estos

SombreroS luminoSoS colgadoS del techo Los sombreros suelen ser para la cabeza, aunque hay algunos que tienen otras funciones como es la de servir como lámparas. De hecho, hay dos modelos, Jeeves y Wooster, uno más redondeado, otro más alargado, y todos relacionados con los típicos sombreros ingleses. Las lámparas seguro que llaman la atención, además, están fabricadas en filtro de lana con un revestimiento de aluminio y llevan incorporadas unas bombillas en distintos tonos de amarillo.Lo que es seguro es que, para el que tenga una tienda de ropa, de sombreros o de curiosidades, estos sombreros deben estar en su haber.Eso sí, hay que tener en cuenta la decoración para que no desentonen. Su precio es de unos 280 euros.

boteS originaleS para loS lápiceS y boliS Hay muchos “botes chulos” para tener a mano los bolis y los lápices, uno de los más orginales y divertidos es el que tiene la forma del capuchón del emblemático bolígrafo Bic y es una de las referencias más celebradas a la hora de tener organizados los bolis, lápices o plumas… en el escritorio. Está fabricado por la firma británica j-me.tic-tac-toe-150.Desde la firma 24dientes, los dientes que se pueden ver en la mayor de las sonrisas, proponen un divertido portalápices tres en raya fabricado en madera de haya, bonito y por un precio de unos diez euros.Con forma de carrito de avión, con ruedas móviles y todo, la firma Troika presenta un portalápices muy apropiado para todos aquellos que mantienen una relación especial con Suiza y que impone en cualquier mesa.

recipienteS para el almuerzoLos envases o recipientes para transportar el almuerzo, la comida, la merienda-cena… o vaya usted a saber, se han convertido en elementos esenciales de la vida moderna de millones de niños y mayores.Los mejores diseñadores no han dejado pasar la oportunidad de ofrecer estilosas fiambreras para transportar bocatas, ensaladas, sandwiches… o una ración diaria de cualquier plato cocinado. Entre los recipientes de cuidado y atractivo diseño, uno es la Sandwich Box de Black y Martin Blum (black+blum). Un recipiente que puede servir para llevar sandwiches, pero también un guiso más potente y contundente. La tapa es una tabla de bambú, que también hace las veces de tabla de cortar. Está disponible en tres colores (plata, rosa y lima).

relojeS inteligenteS Los denominados smartwatches o relojes “inteligentes” está de moda. Son pequeños dispositivos que se llevan en la muñeca y que permiten interactuar con el smartphone. Muestran las llamadas, los mensajes de texto recibidos o los correos electrónicos, y mucho más. A día de hoy existen tres modelos principales de “grandes” fabricantes que, aunque con tímidas ventas, pueden sentar las bases no solo de la tecnología del futuro, sino también del diseño de una nueva era de los relojes de muñeca. Sony SmartWatch 2 cuenta con la experiencia de ser el segundo modelo y quizá también más atractivo en su interfaz. Está pensado para utilizar junto con el Xperia Z Ultra de los japoneses, aunque al igual que el Galaxy Gear también puede trabajar junto con otros smartphones. Tiene pantalla táctil de 1,6 pulgadas, varias correas disponibles y su interfaz es la misma que la de los teléfonos Xperia. Su precio es de 189 euros.

cámaras lomo transparentes

las cámaras “Lomo” es-tán de moda no solo por sus peculiares re-sultados a la hora de

hacer fotografías, sino también por la estética retro que representan. Se trata de un vistazo al pasado carga-do de modernidad, que en algunas ocasiones guarda un diseño curioso y seguro que tiene un gran atractivo para muchos.

El objetivo es el de rememorar la fotografía analógica. En todo caso, hay que reconocer una cosa: su di-seño y suformato las hacen úni-cas, y si nos fijamos en ediciones especiales como la Konstruktor transparente pues mucho más.

La han presentado reciente-mente como un regalo perfecto para los amantes de las Lomo. Se trata de una edición para colec-

cionistas compuesta por un combo de las piezas de una Konstruktor –que deberá montar el propio usua-

rio– y una maqueta transpa-rente para exponerla. Es una pieza limitada en unidades que se pondrán a la venta, con lo que seguro atraerá a más de uno.

El pack se vende por un to-tal de 90 euros en tienda oficial.

elin

venta

rio

44

diario de Ferroldomingo,19 enero de 2014n

ord

esí

a

Page 19: “Los compositores están ahora mejor preparados” · “El lobo de Wall Street ... hacen de los libros de Agustín Porras una delicia. En esta ocasión, el destinatario de estos

Bloguera de moda, profesión con futuro y con voz propia en Galicia

El mundo de los blogs de moda comenzó en 2007, pero ha sido a partir de 2009 cuando

las marcas se han empezado a dar cuenta del nicho de negocio que ha-bía en estas bitácoras.

Según el primer estudio socioló-gico realizado por el portal de moda Truendy, en colaboración con la Asociación Española de Blogs de Moda (Aebdm), a partir de una en-cuesta anónima, a una muestra re-presentativa de 350 blogs de moda españoles, solo cuatro de cada diez ven su blog como una herramienta profesional.

En cifras, a siete de cada diez blogueras una marca les pide hablar gratis de su producto, una de cada cuatro cobra por publicidad, una de cada diez recibe una compensación en efectivo y otra de cada diez la re-cibe en ropa y complementos.

Todo un nEgocio

Aunque son pocas las que consi-guen vivir profesionalmente del blog, María Giraldo, organizadora de las Jornadas de Blogs de Moda (JBM), anuales, opina que las blo-gueras aprovechan el éxito obteni-do para exigir “un pago monetario bastante elevado”. Con el tiempo “este mundo se ha ido de las ma-nos”, dice Giraldo, ya que las mar-cas “les han dado voz y voto”.

Las tarifas son muy variadas, os-cilan en función del tráfico en la web, del modo de publicación y, a partir de ahí, se fija el precio, pero no existe una tarifa estándar.

“Por sentarte en un desfile se pa-gan entre 300 y 500 euros”, pero el importe asciende a 800 o 1.000 euros cuando se trata de un publi-rreportaje, explica Giraldo.

Su compañera en la organiza-ción de las JBM, Patricia González, añade que se están dando situacio-nes en las que hasta piden dinero por acudir como público a la pre-sentación de un producto, y cuenta que conoce “un caso concreto, era evento relacionado con moda y automoción, y la bloguera dijo que por menos de 500 euros no iba”.

González es doctora en ciencias de la comunicación y no comprende que se pidan cifras tan altas, ade-más considera ilícito que los jóvenes accedan a un puesto de trabajo para el que no se han formado, simple-mente “por tener éxito con su blog”.

El sueño de muchas jóvenes ya no es sentarse en la primera fila para ver un desfile, sino cobrar quinientos euros por hacerlo. Solo algunas blogueras

españolas, varias de ellas gallegas, han hecho realidad este sueño y han convertido una pasión, la moda y la tecnología, en una profesión. Además

de convertir sus blogs en un negocio, también presentan sus propias colecciones de ropa o de calzado, editan libros, dan conferencias...

este país” hay quien considera este oficio algo “superficial”.

Belén Canalejo ha conseguido diversificar su trabajo gracias a la cabecera de “Balamoda”, que le ha permitido, no solo impartir clases en la universidad y dar conferencias sobre comunicación de moda, sino asesorar sobre estilismos, escribir reportajes o elaborar vídeos para empresas.

Alexandra Pereira, que está de-trás del blog Lovely Pepa, acaba de publicar “El mundo de Lovely Pepa. Descubre el lado más personal de la bloguera de moda”.

Este fashion blog es el más leído de España, con una media de 95.000 visitas diarias, y uno de los veinte blogs de moda más leídos en todo el mundo. Además, ha lanzado al mercado su cuarta colección de zapatos.

Publicidad

Mediante la publicidad se puede llegar a ganar “muchísimo”. “Un ejemplo es Isasaweis que pasó de tener un videoblog a hacer progra-mas de televisión, y ya tiene dos personas gestionando su publici-dad”, explica Jaime Vargas, director de cuentas de Red Web Unity, una empresa que ofrece servicios de consultoría y gestión de publicidad para blogueros.

Jaime Vargas añade que funcio-nan “como una empresa” con posi-bilidades de crecimiento en el futu-ro, en el que las titulares llegarán incluso a delegar sus funciones en otras personas anónimas. Aunque María Giraldo, aclara que, por aho-ra, no conoce “a nadie que tenga un negro”.

Silvia Rodríguez/EFE

moda

Las marcas empezaron a darse cuenta del negocio que había en los blogs en 2009

A siete de cada diez blogueras las firmas les piden que hablen gratis de sus productos

Silvia García, una de las pioneras, y Alexandra Pereira, una de las blogueras más internacionales. EfE

end

etal

le

45

diario de Ferroldomingo,

19 enero de 2014 nord

esí

a

Giraldo recalca que también es necesario diferenciar entre “famo-sas que se han convertido en blo-gueras” y “chicas anónimas que a través de su blog han alcanzado la fama”.

REconocimiEnTo

Algunas de estas jóvenes han conse-guido que cabeceras como “A Tren-dy Life”, “Lovely Pepa” o “Madrid Fashion” sean mundialmente cono-cidas.

La gallega Silvia García, respon-sable del blog “Bartabac”, una de las pioneras en convertir en profe-sión una afición, confiesa que cobra por ir a algunos eventos, pero “no a todos”, y reconoce que no hace “posts patrocinados”.

Aunque no le gusta hablar de di-nero, considera que ahora mismo

vive de su blog y de actividades sur-gidas a raíz del mismo, como su marca de ropa y colaboraciones con algunas firmas, como ha hecho, por ejemplo, diseñando zapatos.

La mayor parte de las afortuna-das que pueden vivir de sus páginas están respaldadas por plataformas diseñadas para albergar este tipo de bitácoras.

Giraldo opina que sin ese apoyo “no podrían vivir”. Son como “lob-bies” que les proporcionan publici-dad y les permiten agruparse para conseguir campañas”.

“Bartabac”, por ejemplo, recono-ce que la plataforma “Style Lovely” le paga “por el tráfico” que genera su web y gestiona sus anuncios.

Belén Canalejo, más conocida como “Balamoda”, afirma que “es un trabajo” y se lamenta de que “en

Page 20: “Los compositores están ahora mejor preparados” · “El lobo de Wall Street ... hacen de los libros de Agustín Porras una delicia. En esta ocasión, el destinatario de estos

Nor

desí

a

aVoces

Pamela Anderson ha vuelto a casarse con su exmarido, Rick Salomon. “Si, estamos muy contentos y nuestras familias también. Eso es lo importante”, confesó la actriz. La pareja se casó por primera vez en 2007 en una atípica ceremonia celebrada en Las Vegas, pero anuló su boda dos meses después. El pasado mes de octubre, la actriz reconoció que estaban de nuevo juntos.

Las revistas “Semana” y “Lecturas” publicaban esta semana que Raquel Sánchez Silva había iniciado una relación con Matías Dumont, un argentino licenciado en Administración de Empresas y que tiene una productora audiovisual. Horas después, la revista “Hola” afirmaba que sus fuentes negaban el romance y que ambos solo eran muy buenos amigos.

SeguNdo iNteNto de pamela y rick SalomoN

rumoreS y deSmeNtidoS

DiARio DE FERRoLAño XV / NúMERo 812 SuPLEMENto DoMiNicAL

DoMiNgo19 DE ENERo DE 2014

Radiante de felicidad, Mónica cruz vive uno de sus momentos más dulces gracias a su pequeña Antonella, de siete meses, que le ha permitido cumplir sus deseos de maternidad en solitario y que le da muchas alegrías. Acompañada por dos de sus mascotas, la actriz bajó con su bebé al parque cercano a su casa y también charló con otros padres en una terraza. Diez Minutos

móNica cruz, eNtregada al papel de madre

los mellizos de elsa

la revista “¡Hola!” publi-ca en exclusiva esta se-mana que Elsa Pataky y Chris Hemsworth espe-

ran mellizos. El actor asistió a la gala de los Globos de Oro acompa-ñado de su flamante esposa, en la primera aparición en público de la actriz desde que se conoció la noti-cia de que sería madre de nuevo.

La pareja derrochó gestos cóm-plices y felicidad durante la ceremo-nia, en la que Chris presentó un clip de Rush y Elsa deslumbró en su ter-cer trimestre de embarazo con un modelo de Paule Ka.

Será la próxima primavera cuan-do den la bienvenida a sus dos hijos, que serán los compañeros de juegos de su hija India, que cumplirá dos años poco después de que nazcan sus hermanos. Precisamente hace poco, el matrimonio Hemsworth compró en Malibú una gran casa que había pertenecido a Cocodrilo Dundee.

Otros que van a repetir paterni-dad son Alejandro Sanz y su mujer, Raquel Perera. Será el segundo hijo del matrimonio y el cuarto para el famoso cantante, que, por su parte, es padre de otros dos niños, Manue-la, de doce años, nacida de su rela-ción con Jaydy Mitchel; y Alexan-der, de diez. Dylan, el primogénito

ta en su red social. Estos días Raquel era fotografiada con su hijo cuando paseaba por Miami, donde reside junto al niño y Alejandro, con quien se casó el 23 de mayo de 2012.

La Casa Ducal luxemburguesa hizo público esta semana que los prínci-pes Félix y Claire esperan su primer hijo. “El nacimiento está previsto que se produzca en junio próximo”, señala la nota oficial. Tanto los grandes duques, como el gran duque Juan –abuelo del príncipe Félix–, así como el resto de miembros de la Casa Ducal y la familia de la futura madre celebran la buena nueva. El príncipe Félix, segundo en la línea sucesoria al trono de Luxemburgo, contrajo matrimonio con Claire Lade-macher e l pasado mes de septiembre.

Hasta la iglesia de Santa María de Caná, en Pozuelo de Alarcón, se desplazó parte de la familia Bosé para dar su último adiós a Simone Bosé, sobrino de Lucía Bosé. El fallecido fue presidente de la disco-gráfica Universal Music en su división para España y Portugal, por lo que muchos de los asistentes fueron rostros conocidos que tenían que ver con el mundo de la música como Raphael, Massiel, Carlos Jean, Antonio Orozco, Macaco, David Summers, Antonio Carmona o

Alejandro Sanz. Su tía, Lucía, llegó al lugar con gesto serio, al igual que sus primos hermanos Lucía Domin- guín y Mi-

guel Bosé, que le tuvo como consejero. seMana

El corazón de Luis Medina lo ocupa desde hace poco tiempo Alejandra Pérez-Pla. El hijo pequeño de Nati Abascal aprovecha todo el tiempo libre que tiene para estar con su novia. La pareja, feliz con su incipiente relación, disfrutó como dos niños de la visita a Faunia y también de su nuevo amor, que no oculta. Luis es empresario y Alejandra trabaja en Madrid, tras su paso por el Parlamento Europeo donde hizo sus prácti-cas una vez que finalizó sus estudios en la Universidad Americana de Pa-rís. Diez Minutos

Nacimiento en la casa ducal de luxemburgo

entierro de Simone Bosé

la nueva novia de luis medina

de Alejandro y Raquel, ya tiene dos años y medio.

“Brindo por todas las personas que han nacido este año y las que están por venir”, publicaba el artis-

en primera línea

Elsa Pataky y Chris Hemsworth, a su llegada a los Globos de Oro. hola