1. _A beleza reside na verdade, na vida tal e como se nos presenta. Eu s tento reflectila con humildade A arte o home engadido natureza, e aqu mesmo, arrodeado por ela, estou eu. (Px. 21) 2. O forasteiro vesta pantaln e chaqueta brancos e gastaba un chapeu de palla Permaneca quedo, ergueito o seu queixo afiado, e dirixa a cabeza con movementos calmosos. Semellaba que uliscase o aire da tarde, como tentando apreixar todos os seus recendos. Despois quitou o sombreiro e, cos ollos pechos, orientou o rostro cara ao horizonte, procurando que as raiolas lle quecesen a face. Tia o cabelo, as cellas e a barba rubios, a cute plida e un nariz prominente. (Px. 15) 3. _ Hai que ser moi valente para retratarse as, con toda a crueza, sen ocultar nada. Que lle pasou na orella? (Px. 34) 4. Levabamos dende a maancia diante da granxa das irms Cavaignac e, por volta do medioda, Vincent xa case rematara o lenzo verderolo. Nel vase a casa das seoras co colmo do teito trazado con grandes brochadas verdes, unhas vides reviradas gabeando pola fachada branca e, achegndose a ela, as das irms, unha diante e a outra mis afastada, apoindose no seu caxato. (Pxs. 37, 38) 5. _O que non entendo por que pinta a igrexa pola traseira _ Porque s veces, na traseira das cousas, como no interior das persoas, atpase o mis fermoso delas. Tendemos a quedarnos sempre co aparente, coa primeira mirada, sen afondar, sen ir mis al dos prexuzos do noso propio ollar. Pasamos pola vida coma cegos, batendo co noso caxato na verdade sen recoecela, e cando nos decatamos xa tarde de mis. (Px. 60) 6. Pasamos a ma nun prado, a carn dunhas acacias espientas. Vincent decidiu representalas nun pequeno lenzo. Pareceume que se demorara en exceso para retratar tan pouca cousa. (Px. 63) 7. Moi ben pintadas non parecan. Se me apuraba, nin semellaban vacas, senn unhas estraas bestas pardentas. (Px. 72) 8. _ hai un fermoso bosque de lamigueiros preto de Bessancourt. () O bosque apareca tal como Vincent o describira, coa excepcin dunha parella collida do ganchete que ocupaba o espazo central do cadro, el con traxe negro e chapeu, ela cun vestido e diadema. Sorprendido por tan estraa presenza, pregunteille. _ E esa parella? _ () Son monsieur Chaos e madame Harmonie, que veen ao noso encontro. (Pxs. 91, 94) 9. anda non nos internaramos no vizoso xardn de Daubigny, un afamado pintor morto uns anos antes Se haba un lugar fermoso na vila era ese O xardn estendase en pendente dende a casa ata o camio case en fronte da estacin. (Px. 105) 10. Non pechei os ollos e disparei os dous tiros. Os corvos grallaron asustados e botaron a voar, afastndose de ns. Mentres sostia o revlver, Vincent, lixeiro, deu varias pinceladas negras aqu e al sobre o lenzo. Logo, mesturou na paleta un chisco de branco e dous remuos de fume xurdiron de socate sobre o ceo azul do cadro. (Px. 116) 11. Vincent acudira casa de Gachet para celebrar o vixsimo primeiro aniversario de Marguerite. Levballe como agasallo un retrato dela que rematara uns das antes e que anda non secara de todo. O lenzo acadara ben o metro de altura e nel vase mocia cun vestido branco e rosa sentada nun tallo tocando o piano. (Px.87) 12. _ Ese Gachet che un chisco excntrico Mais ama a pintura por encima de todas as cousas (Px. 30) 13. Devagar, como as pinceladas no lenzo, xurdiron os contornos cinsentos dunha figura. Logo sucedronse pequenos estralos de cor que me obrigaron a pechar con mis forza os ollos. E de speto, ntido como se comparecese ante min, emerxeu o rostro riseiro da mia querida Adeline. (Px. 86) 14. O 14 de xullo, o da da Festa Nacional, en que o Concello amenceu engalanado con bandeirolas, Vincent refuxiouse no seu cuarto e negouse a sar (Px. 121) 15. Theo parecase moito a Vincent. Era mis pequecho, pero, coma el, tia o cabelo e as cellas rubios, e gastaba un bigote ben recortado (Pxs. 67, 68) 16. Fomos ribeira do Oise, preto de Chaponval, e pasamos o da no merendeiro con embarcadoiro que al haba. Vincent pintaba as barcas que abalaban coa corrente manselia do ro, onde as longas plas das rbores abeberaban sedentas polo solleiro. (Px. 41) 17. _ Sabes o que fai desaparecer ese crcere onde estamos pechados? O amor e a amizade. Estar entre amigos, entre irmns, amar: esa a forza soberana que, coma un feitizo, abre a vagavn as portas desa gaiola. Quen non a pose, fica nesa cadea ata a fin dos seus das. (Px. 149) 18. A tristeza non rematar xamais Contra ese andazo non era doado atopar remedio nin solimn. (Px. 167) 19. Para el s haba das cousas que pagaran a pena nesta vida miserenta: a humanidade e a arte A arte era o que el amaba por enriba de todo e a que o far vivir de novo e ficar connosco para sempre (Px. 172)