ordesía - Opennemas · 2015. 9. 7. · Héctor Pose y el arte fotográfico de Alberto Rodríguez....
Transcript of ordesía - Opennemas · 2015. 9. 7. · Héctor Pose y el arte fotográfico de Alberto Rodríguez....
SUPLEMENTO DOMINICAL
Diario de Ferrol
6 de septiembre de 2015
Año XVI / Número 897
“La empresa farmacéutica no debe ser tan extrema”EL MÉDICO RAFAEL BENGOA FUE UNO DE LOS PRINCIPALES INVITADOS AL
II CONGRESO IBEROAMERICANO DE EPIDEMIOLOGÍA Y SALUD PÚBLICA
CELEBRADO EN SANTIAGO DE COMPOSTELA ESTA SEMANA
CIN
E
MÚ
SIC
AImanol Arias y Quim
Gutiérrez protagonizan el
estreno de la semana,
“Anacleto, agente secreto”
Raphael elige Santiago y
noviembre para presentar
en Galicia su primer
concierto sinfónico
Lección de virtuosismo
estilístico de Sealtiel
Alatriste en “Tan
pordiosero el cuerpo”
LIB
RO
S
ESTEBAN COBO
Nord
esía
páxin
aLit
era
ria
24
Diario de FerrolDOMINGO,6 SEPTIEMBRE DE 2015N
ordesía
DURANTE OS MESES DE VERÁN O RETORNO
DOS EMIGRANTES CONVIRTE O PEQUENO POBO
NUN EMPORIO DE LUXO E OSTENTACIÓN
XDe primeiras, a nosa intención era facer un percorrido pola Serra do Suí-
do, entre as provincias de Ourense e Pontevedra, seguindo o roteiro dos “chozos”, unhas rústicas e moi fer-mosas edificacións que se remontan á Idade Media e que servían de re-fuxio estacional aos pegureiros que acodían co gando a pastar á serra.
Iamos de sendeiristas e acaba-mos en Avión, nada menos que nunha festa mexicana. Avión (o nome relaciónase co río Avia, que por alí pasa) é un pobo aillado entre montañas, con abruptas pendentes e vales encaixados, o que dificultou desde sempre as comunicacións. Un concello deprimido que disfrutou certa prosperidade durante a se-gunda guerra mundial, grazas ao wolfran. Logo, moitos emigraron, a maioría a México. Deles, un núme-ro significativo acadou fortuna e hogano florecen, como setas semea-das ao chou, casas, chalets, ampulo-sas mansións con salas nas que sen-tan trescentos comensais. Empresas especializadas encárganse do coi-dado e conservación de piscinas, pistas de tenis e xardíns.
Acompañados dunha cohorte de asistentes, cociñeiros e gardas, che-gan cada verán, en avións privados, os acaudalados visitantes. As rúas do pobo, silandeiras e desertas o resto do ano, aparecen de súpeto in-zadas de mercedes, porsches e fe-rraris. Avión parece así un espacio irreal no que se mesturan a ostenta-ción e a necesidade. Aproveitando a estadía dos indianos celébrase, polo san Roque, unha “festa Mexicana”. Os corridos e rancheras dos maria-chis non paran até entrada a ma-drugada, traségase cervexa (mexi-cana, por suposto) e sucédense risas e bailes baixo un decorado de bandeiriñas e grinaldas tipicamente “azteca”. Tres restaurantes mexica-nos, afincados en Galicia, encárgan-se dos manxares a base de “tacos al pastor, gringas, flautas, quesadillas e carnitas…”. Por unhas horas, Avión convértese nun anaco de México, con música, comida, cer-vexa e tequila abundantes.
Ora, o aparente esplendor dos millonarios, que controlan redes de hospitais privados, balnearios e me-dios de comunicación, e ostentan cargos de responsabilidade en em-presas e institucións, non obvia
quince anos, e máis da metade da poboación transita a senectude. Por se fose pouco, a maioría das persoas en idade laboral, reside fóra do con-cello, o mesmo que as autoridades e forzas vivas, que prefiren as como-didades urbanas á tranquilidade rural. A poboación está envellecida, non hai recambio e se o presente é escuro, o futuro preséntase negro. A riqueza duns poucos solucionou problemas individuais, pero colecti-va, socialmente, a emigración foi un desastre. Alleos a parafernalias e horteradas, os veciños continúan coa sinxela vida de acotío, ensilan-do a herba, afalando o gando.
unha realidade máis sórdida: hai uns anos un empresario orixinario da zona apareceu “axusticiado” no maleteiro dun auto atado de pés e mans, e varios emigrantes metidos en negocios raros foron liquidados a tiros.
Mais, sen entrar en considera-cións respecto da licitude e morali-dade das actividades, que non po-ñemos en dúbida, o que resulta incontestábel é que Avión, como tantos outros pobos da Galicia inte-rior, padece un deterioro irreversí-bel. Con a penas 3.000 habitantes diseminados en 32 aldeas, só unha minoría, testemuñal, ten menos de
XULIO VALCÁ[email protected]
Ilustración de Xabier Garo.
Lugares para volver:Avión
Editorial Galaxia. Vigo, 2015. 84 páginas.Rocío Leira, ganadora de numerosos premios literarios, presenta un cuento en el que triunfa el amor entre una abuela y su nieta. A pesar de la enfermedad y su cruel desenlace, siempre quedarán sus enseñanzas y juegos.
Edita Concello de Ponteceso, 2009. 259 páginas.El actual propietario de la casa natal de Eduardo Pondal presenta un volumen en el que da cuenta de la historia y auge de Ponteceso, en buena medida gracias precisamen-te al empeño de Cesáreo Pondal, hermano del poeta.
Editorial Axóuxere. Rianxo, 2015. 107 páginas.Versos, impresiones, textos de gran carga poética que se realzan y adquieren un sentido pleno con las ele-gantes imágenes de este libro. La maestría del autor Héctor Pose y el arte fotográfico de Alberto Rodríguez.
Editorial Anaya. Madrid, 2015. 120 páginas.Ana es una adolescente con TOC (trastorno obsesi-vo compulsivo). Cuando Bruno, su compañero de clase, se entera del problema, intenta ayudarla y la anima a que se apunte al viaje de fin de curso.
O BECHO QUE QUERÍA COMER Á AVOA
ROCÍO LEIRA
PONTECESO, EL NACIMIENTO DE UN PUEBLO
JAIME VALDÉS PARGA
DOCE LÚAS
HÉCTOR POSE Y ALBERTO RODRÍGUEZ FARIÑA
EL SUEÑO DE BERLÍN
ANA ALONSO Y JAVIER PELEGRÍN
ERprabdes
EElpraute a
EVeseganHéc
EAvoclaani
librosRecomendados
“España debe invertir en fomentar la
teleasistencia y en reformas”
El médico Rafael Ben-goa, exconsejero de Sanidad del Gobierno Vasco y exasesor del
presidente estadounidense, Barack Obama, en ese ámbito afirma en una entrevista con Efe que invertir en teleasistencia y en coordinar atención a pacientes crónicos pue-de “ahorrar mucho dinero” al erario público.
Bengoa figura entre los principa-les invitados del II Congreso Ibero-americano de Epidemiología y Sa-lud Pública celebrado entre el miércoles y viernes de esta semana en Santiago de Compostela, que ha abordado “La epidemiología y la sa-lud pública ante el reto de cronici-dad” y ha reunido a unos ochocien-tos expertos de España y otros países de Europa y de Latinoaméri-ca.
Especialista en salud pública y profesor de la Universidad de Har-vard y de la Deusto Business School, asegura que España necesita hacer “cambios muy pioneros que ya es-tán haciendo los países más avanza-dos del mundo” para afrontar los elevados gastos que pueden gene-rar el aumento de las enfermedades crónicas y los nuevos tratamientos futuros.
Según cálculos de la firma Bos-ton Consulting Group, el coste de las enfermedades crónicas podría disparar a cerca de 100.000 millo-nes de euros el presupuesto de sa-lud pública en 2020, frente a unos 60.000 millones de euros actual-mente.
Para evitarlo, considera que Es-paña debe invertir en fomentar la teleasistencia y en otras reformas para fomentar que los pacientes puedan conectar con médicos y en-fermeros para transmitir datos so-bre su estado sin desplazamiento.
Bengoa opina que la inversión
RAFAEL BENGOAMÉDICO
FUE CONSEJERO DE SANIDAD DEL GOBIERNO
VASCO Y ASESOR DE BARACK OBAMA / Efe
tecnológica para esos pacientes debe llevar progresivamente a “con-vertir su domicilio en un centro de cuidados” ofreciendo en tiempo real información sobre su estado.
Afirma que ese tipo de iniciativas ya se están aplicando, hasta el pun-to de que hay incluso “personas de más de 90 años que se conectan muy bien por Internet o por mensa-jes electrónicos” con médicos o en-fermeras.
Esa situación “en Galicia es bas-tante pertinente, atendiendo a la dispersión geográfica y al envejeci-miento de la población”, comenta, aunque matiza que en algunos ca-sos puede requerir ayuda de algún familiar u otra personas, pero ob-serva que eso puede evitar despla-zamientos innecesarios y costosos.
Asimismo, opina que los médicos deben “prescribir educación en lu-gar de sólo medicamentos”, de ma-nera que los pacientes sean cada vez más responsables y aprendan a convivir con sus enfermedades me-jorando sus hábitos de vida.
También observa la necesidad de reestructurar el sistema de salud pública para “integrar” la labor de atención primaria con la de hospita-les y servicios sociales, y “empezar a trabajar de manera conjunta, en lu-gar de como ahora, de manera frag-mentada”.
Todo ello podría conllevar que el gasto de los enfermos crónicos sea
“de 8 % a 21 % más barato” que el actual sistema consistente en aten-der físicamente a los pacientes en centros médicos, comenta en alu-sión a varios estudios de proyección económica.
Para Bengoa, “España está a la altura de esos retos”, que son “inevi-tables” por disponer de una “muy buena atención”, aunque opina que se debe “modernizar”, en particular los servicios sociales.
“España tiene los mimbres para hacer estos cambios, incluso antes que otros socios europeos”, comen-ta, si bien subraya que diversos fac-tores, incluido demográficos, indi-can que en los próximos años aumentará enormemente el núme-ro de personas afectadas por enfer-medades crónicas, incluidas las mentales.
Por ello, hay riesgo de que, si no se toman medidas, puede haber “tal aumento de la presión que podría llevarse la mayor parte del presu-puesto público”, por lo que aboga por una “transformación que no sólo sea buena para los pacientes”, sino que contribuya a “la eficiencia y el ahorro”, señala Bengoa.
Apunta que la aparición de nue-vos medicamentos “curativos” con-tra la hepatitis C han puesto de ma-nifiesto a la vez los logros de la investigación y el desarrollo, pero también la necesidad de “buscar compromisos más constructivos en-tre la industria farmacéutica y las administraciones públicas”.
Asegura que las industrias están a punto de sacar nuevas terapias para “enfermedades seniles, Alzhei-mer o algunos tipos de cáncer”, que “van a ser aun más caros”, y opina que “la industria farmacéutica no debe seguir razonando de forma tan extrema” como hizo con la he-patitis C, sino plantear “precios más razonables”.
España tiene los
mimbres para
hacer estos cambiois,
incluso antes que
otros socios
europeos, aunque en
los próximos años
aumentará el número
de afectados...
En Galicia es
bastante
pertinente,
atendiendo a la
dispersión geográfi ca
y al envejecimiento de
la población, aunque
en algunos casos
requiere ayuda...
Las industrias
están a punto de
sacar nuevas terapias
para enfermedades
seniles, Alzheimer o
algunos tipos de
cáncer que van a ser
aun más caros...
laEntre
vis
ta
25
Diario de FerrolDOMINGO,
6 SEPTIEMBRE DE 2015 Nordesía
ESTEBAN COBO
FIN DE FESTA
DIANA VARELA PUÑAL
Educións Laiovento.
Compostela, 2015
8 euros
Editorial Galaxia tira do prelo As
últimas galerías, a primeira nove-
la publicada polo poeta Xosé Ma-
ría Álvarez Cáccamo, unha das fi -
guras centrais da xeración lírica
da década de 1980. Despois de
variadas incursións na literatura
infantil e logo de publicar dous li-
bros memorialísticos, o autor de Vento de sal dá ao prelo esta novela
de evocación coa que pescuda nos enigmas do pasado que, como bo-
rranchos que van perdendo senso coa distancia, precisan volver a ser
decodifi cados e rescatados desa liña de sombra na que aparentemente
parece acabar por ensumirse toda existencia. Algunhas das mellores
páxinas do Cáccamo prosista atópanse neste relato de ausencias recu-
peradas e presenzas que se perden nas galerías últimas da vida. A ca-
pacidade descritiva, que no poeta é intuición para os símbolos, no na-
rrador transfórmase en potencia para dramatizar as situacións.
Oh, Susana!
AS ÚLTIMAS GALERÍAS
XOSÉ MARÍA ÁLVAREZ
CÁCCAMO
Editorial Galaxia / 16 euros
De Diana Varela Pu-ñal, escritora de Cor-me afincada en Co-r u ñ a n a s ú a
condición de avogada, coñecía a súa potencia poética e, mesmo, as súas dotes para a dramaturxia. Mais quedábame por saber do seu estilo (e concepto) narrativos.
Terceira pata (ignoro se aínda hai máis) para un trípode que me confirma que, como din, estamos diante dunha escritora, non sei se de raza pero si racial, no que ten de arrebato e afouteza. Ben entendido que semellantes pulos viaxan repre-sados por un estilo elegantísimo que nesta “nouvelle” ou mangado de relatos mostran a unha autora en estado de graza.
Unha narradora que apaña os vimbios da súa nenez e adolescen-cia (e se non é así, tanto me ten pois tal semella) en Corme, para o caso Xuvino, para desenguedellar un concepto dorido pero tenro, distin-ción entre os que escriben de verda-de (eis o caso) e os escribanos de medio pelo (valla o pleonasmo).
Pois ben Fin de festa (Edicións Laiovento, Santiago de Composte-la, 2015), vintecinco anos editores e un Pedrón de Ouro, a nos contem-plar, mostra narrativa de Varela Pu-ñal e un libro sobranceiro, a partir dunha prosa de aceiro pero que ten un aquelísimo de seda. Capítulos que alternan a Susana “Susi” Arnela con outros personajes de Corme (perdón, de Xuvino) a vivir e morrer como quen vive (e morre). Realis-
apelidos, o último, tan tremendo). Tremendo, si, como arrepiante é a vida de Susi Arnela, a máis bela do baile, como na canción aquela de Silvye Vartan. Apedreada (“stoned”, cantaría Dylan) logo despois pola vidiña, se tal e esa que inxecta dro-ga (o demontre que dicía unha miña parenta) nas veas.
Que Susi, bravísima, acabe tal cal non é senón metáfora ou meto-nimia dunha mocidade que quixo vivir cal furacán e acabou como bris desnortado (e sen dentes). Mais non pense o lector que aquí vai ato-par paulinas nin moralexas. Isto é o conto da desgraza dunha graza, que tomaba o sol en tetiñas na praia aquela, mentres ao seu redor a vida continuaba, se cadra con fondo mu-sical de Boney M e o son dos cabali-ños dos xitanos na feira.
A única moral desta historia é que o tempo pasa, e con el os vellos herois que morreran novos: Kurt Cobain, Charlie Parker, Lois Pereiro. E Susi Arnela. Lastima fora. ¡E lásti-ma fóra! Porque aquí estamos dian-te dun himno á fugacidade da rosa brava. Á cor popular dos populares. Aos tolos e os náufragos e os perdi-dos da vida. Contadas coa mesma sutileza das que van ouriñar ao fon-do do peirao. Para que non as mi-ren. Ou si.
Mais a cousa é que se trata de fu-mar polo sistema “maría”. Fume que se retén e expulsa logo dun gro-lo. E a vida, a festa, a seguer. Aínda que para Diana Varela Puñal, rema-te. Nesta historia, quero dicir.
PRESENZAS
NAS GALERÍAS
ÚLTIMAS DA VIDA
“A única moral
desta historia é
que o tempo pasa,
e con el os vellos
herois que
morreron novos:
Kurt Cobain,
Charlie Parcker,
Lois Pereiro. E
Susi Arnela.
Lastima fora. E
lástima fóra!”
“Unha narradora
que apaña os
vimbios da súa
nenez e
adolescencia (...)
en Corme, para o
caso Xuvino...”
mo, pois, sen máís concesións á maxia que a que verquen os propios seres (re)criados por Diana Varela Puñal (como me gorenta a triada capitolina deste nome máis os dous
máis
Lib
ros
26
Diario de FerrolDOMINGO,6 SEPTIEMBRE DE 2015N
ordesía
VICENTE ARAGUAS
De Rodolfo Alonso dixo X.L.
Méndez Ferrín que “veu pro-
ducindo poesía en clave de
orixinalidade e fondura silen-
ciosa por veces estremecedo-
ra. Os poemas escritos por el
no noso idioma non só non es-
tán á marxe senón que fi guran
no centro de sentido e de sig-
nifi cado da súa obra, do mesmo modo que o noso idioma e a memoria da
Galicia percibida a través das vidas non vividas por el do pai e da nai se-
mellan ser unha das experiencias nucleares do home e do poeta”. O poe-
ta, tradutor e ensaísta arxentino, de pais galegos, foi o máis novo da
lendaria revista de vangarde “Poesía Buenos Aires”. Publicou máis de
25 libros que se teñen publicado en varios países latinoamericanos e
europeos. Obtivo diversos recoñementos ó seu labor.
CHEIRO DE CHOIVA
RODOLFO ALONSO
Editorial Rinoceronte
12.00 euros
EXPERIENCIAS
NUCLEARES DUN
POETA ARXENTINO
cssq(
hcddaqsqde
vctXc
Sealtiel Alatriste: el virtuosismo estilístico
En el heterogéneo terri-torio de lo cultural es Sealtiel Alatriste pri-mera figura de su país,
México, y aun de la América que se expresa en lengua española. En su currículo: docencia y otros cargos de la UNAM de su país, y además auspiciador de editoriales y ferias de libro, diplomático, colaborador de periódicos (Reforma, Público, Corriere della sera, El País) y revis-tas (Algarabía) y coordinador o di-rector de varias editoriales españo-las. La guinda de su particular pastel laboral es su condición de “cuen-tacuentos de perros”; sí señor, han leído bien. Pero seguramente, en el oficio de contar sus mejores avales son sus novelas: “El daño” (2000), “Verdad de amor” (1994), “Conjura en la Arcadia” (2003) y, ya en 1987, “Tan pordiosero el cuerpo” (reedita-da en el presente 2015 por el FCE), subtitulada “esperpento” con reso-nancias valleinclanescas, aunque otros escritores del barroco español asomen con frecuencia, a través de bien trabadas citas insertas ajusta-damente en los hilvanes narrativos de esta novela, a la vez divertida y descabalada.
En las actuales letras mexicanas, territorio particular de la novela, solo hay dos maestros del estilo, dos virtuosos de la expresión: Daniel Sada en el registro del habla, en lo oral y conversacional; Sealtiel Ala-triste en los vericuetos e la lengua escrita, recargada de raíces litera-rias, pródiga en figuras retóricas. En ambos casos, y ello incluye por su-puesto este “esperpento”, lo más valioso es el relieve de la narración, los primores del tejido del discurso; esto es, las hechuras de la prosa, el trenzado expresivo del lenguaje. Esta primacía de la narración, que se impone al lector con el poderío de una opaca construcción estético-verbal, hace que todo lo demás pase a segundo plano, relegado ante los primores verbales.
“Tan pordiosero el cuerpo” se asienta en pequeñas anécdotas de barrio, de populares relaciones ve-cinales que giran en torno al estra-falario y rijoso Sebastián, a la vez retratista, retablista, músico cha-ranguero, “pobre diablo sin fortu-na” que sobrevive de pequeñas “chambas” (chollos ocasionales) y de la venta de sus retablos al agio-
LUIS ALONSO
GIRGADO
tista (usurero) don Mario, presta-mista lujurioso y maestro “artístico” de Sebastián. Los lances, las esce-nas se sustentan en el terreno de un erotismo de tapadillo y en la réplica que al vivir cotidiano, a la religión y a la muerte (la Santa Muerte, la par-ca). La materia narrativa se mantie-ne en una religiosidad milagrera y supersticiosa, representada en mul-titud de imágenes. Los protagonis-tas citados (Sebastián, Mario), con el añadido de los femeninos (Paty, Rita, María Elega) degradan, dis-torsionan unas creencias a las que rinden culto.
El irracionalismo, el visionaris-mo y el fragmentarismo (además de un esteticismo burlón y extrava-gante) son una constante en estas páginas en las que las bajezas hu-manas (odio, murmuración, envi-dia, maledicencia, avaricia) alimen-tan el vivir cotidiano de los frágiles títeres que mueve el escritor. La ley general de todo el sucederse, ridí-culo y empequeñecido “desde arri-ba” por un activo narrador, se ciñe a la ley de oposición de contrarios: el bien y el mal, el pecado y la virtud, el cielo y el infierno, el pasado y el presente, el arte y la vida, lo divino y humano, el cuerpo y el alma. Todo ello, con su particular retórica, nos conecta (mediante figuras, retablos, escenas) con la mentalidad y visión del barroco español ya aludido. También la Biblia es objeto de varias referencias...y una buena cosecha de versos de nuestros clásicos del Siglo de Oro. Naturalmente, sí, el cuerpo, encadenado, efímero, mi-nado por las enfermedades, limita-do y mortal, es “pordiosero”...aun-que aquí encontremos muestras de sus placeres y deseos más allá de lo que prédicas y retablos y escenas dejan traslucir.
Novela literaria con deliberado trabajo estético (de suma brillan-tez) en el plano narrativo, “Tan por-diosero el cuerpo” representa lo que se mueve y bulle, a las claras o a es-condidas, en esa otra cara de la luna ausente de imágenes representati-vas (pura orgía de luces, sombras y colores) pero de vida palpitante. Exhibición sobreabundante, arraci-mada, acumulativa del arte de es-cribir. Literatura, se llama esta, des-atada y carnavalesca.
Samanta Schweblin participa en la renova-
ción del cuento argentino, del que es original
fi gura. Su peculiar entendimiento de la fi cción narrativa la sitúa en una cos-
movisión que rezuma extrañamiento doloroso y asfi xiante y se erige difícil-
mente accesible frente al lector. “Distancia de rescate” (Literatura Random
House, 2015), con una historia bajo mínimos, se presenta como un relato
discursivamente amplifi cado al que se incorporan breves referencias meta-
narrativas que no alivian la tentativa de cabal comprensión de quien lee
esta propuesta imaginativa de la escritora. Esta ha dado a la técnica un ex-
cesivo protagonismo, lo que se manifi esta en la maraña de la cambiante si-
tuación elocutiva, que pasa a primer plano, y no para bien precisamente. La
historia (que, se reitera, “necesitamos entender”), se incardina en las rela-
ciones familiares, se tiñe de una espesura obsesiva e insólita de incertidum-
bre, y se tensa cuando una extrañísima enfermedad que transmigra o se
transfi ere por contacto cuando mueren sus víctimas y falla, por tanto, la
“distancia de rescate” que separa a la madre de su hija desencadenando
dramáticas consecuencias. La escritora confronta la medicina ofi cial con
prácticas del curanderismo. Pero es lo cierto que, a base de una expresivi-
dad repetitiva, troceada y de referencialidad elusiva, la historia languidece,
pierde pulso hasta llegar a una oscura ambigüedad. No es “Distancia de
rescate” de lo más brillante de Samanta Schweblin, ni mucho menos. (L.A.G)
DISTANCIA DE RESCATE
SAMANTA SCHWEBLIN
Random House / 13,90 euros
SCHWEBLIN:
UN RELATO
ALARGADO
UNA FELICIDAD REPULSIVA
GUILLERMO MARTÍNEZ
Destino / 18 euros
Con “Una felicidad repulsiva” (Desti-
no, 2015), el argentino Guillermo
Martínez, consumado maestro de la
narrativa argentina contemporánea,
ha obtenido el I Premio de cuentos
Gabriel García Márquez de ámbito
hispanoamericano. Esta nueva distinción no extrañará a nadie que co-
nozca su obra, su talento; el personal cuño expresivo, imaginativo y na-
rrativo de un escritor que introduce lo fantástico en lo cotidiano, que
gradualiza como pocos la temperatura de sus fi cciones hasta conducir-
las a un clímax de obsesión y pesadilla, de tragedia y destrucción, de te-
rror y perversión. He aquí doce cuentos en los que progresa una inquie-
tante pesadilla revelada en un fi nal de impacto, efectista, que sorprende
tras el aumento del misterio, del suspense a lo largo de la narración. He
aquí una prosa dúctil, fl exible, de curso equilibrado y elegante andadu-
ra. Y un narrador hábil que sabe de la dosifi cación precisa, efectiva, para
que el lector entre en lo que se le cuenta seducido, perplejo, tras reco-
rrer abismados y hasta aterradores laberintos. Excelentes cuentos,
aunque el fi nal de alguno no parezca plenamente logrado. (L.A.G)
EL CUÑO DE
GUILLERMO
MARTÍNEZm
ásLib
ros
27
Diario de FerrolDOMINGO,
6 SEPTIEMBRE DE 2015 Nordesía
“La materia
narrativa se
mantiene en una
religiosidad...”
Redescubrindo a Maside
Se digo Carlos Maside ben seguro que o que isto lea se situará pronto: recoñecido
pintor galego, intelectual estimado nos círculos galeguistas da primeira
metade do século XX e autor que deu nome ao museo de Arte Con-temporánea creado en 1970 no Castro de Samoedo. Agora ben, se cadra non todos coñecen polo miú-do as súas orixes e anos de forma-ción; a súa participación nas empre-sas publicistas da Preguerra; o seu decidido apoio á II República e o Es-tatuto de Autonomía de Galicia; a súa participación no Seminario de Estudos Galegos como pioneiro na formación da súa Colección de Arte Contemporánea; a estreita colabo-ración que mantivo con Casal e a súa editorial Nós; as abondosas es-tampas e gravados que fixo para re-vistas dos anos trinta como Resol, Yunque, Universitarios, Cristal e outras; a proxección da súa pictóri-ca nos EEUU; o ominoso illamento no que viviu nos anos inmediata-mente posteriores ao conflito bélico ou a ulterior recuperación da súa obra con exposicións en Galicia e América.
Todo isto, e mais, pode aprender-se coa lectura do volume Corres-pondencia [1928-1958]. Cartas in-éditas e dispersas, no que se recupera todo o epistolario do autor nunha edición compilada por María Esther Rodríguez Losada que estivo ao coidado de Anxo Tarrío Varela, autor tamén do epílogo á obra.
O limiar de Rodríguez Losada acompáñase do que ela denomina “pequena biografía de Carlos Masi-de”, que é, en realidade, un ben completo percorrido polos princi-pais episodios da andaina vital do persoeiro, contados, amais, con ba-gaxe documental e acaída reprodu-ción de citas. Segue o corpo central coa correspondencia, cento setenta e nove cartas que abranguen un pe-ríodo de trinta anos e que foi dividi-da en dous bloques: as misivas es-
critas antes da Guerra (1928-1935) e as posteriores a esta (1940-1958).
Estas cartas amosan grande inte-rese non só para iluminar moitos aspectos pouco estudados da traxec-toria de Maside, senón tamén para establecer o seu universo de rela-cións e saber de proxectos, obras e circunstancias nas que colaborou con outros personaxes da escena cultural galega, como confirman os dous apéndices que incorpora a edi-ción, onde se reproducen “Catro cartas en torno ao pasamento de Carlos Maside” e aínda outras “Ca-tro cartas de Rafael Dieste a Bal y Gay”.
O volume complétase cun “Índi-
letra
sA
tlá
ntic
as
ARMANDO [email protected]
28
Diario de FerrolDOMINGO,6 SEPTIEMBRE DE 2015N
ordesía
pn
cdcsdtsEfCrstvY
ce cronolóxico das cartas” e cun moi útil “Índice onomástico”, que facili-tan grandemente a consulta da obra, no material editada co gusto e pulcritude que caracteriza o traba-llo de Alvarellos Editora, selo que nesta ocasión recibiu a axuda do Consorcio de Santiago para a publi-cación do libro.
No haber deste libro conta tamén o magnífico ensaio epilogal do pro-fesor Tarrío Varela, imprescindible non só para calibrar o interese da fi-gura de Maside, senón tamén para entender a importancia que nun mundo como o actual ten a recupe-ración de epistolarios dos intelec-tuais de outrora, pois non son pou-cas as rexións do coñecemento da súa circunstancia que fican desvela-das mercé a este tipo de escrita, en principio destinada ao uso privado, pero que contén valiosísima in-formación verbo de extremos da vida artística e cultural dos seus protagonistas.
Estimable documento, por tanto, esta Correspondencia [1928-1958]. Cartas inéditas e dispersas, onde todo loce de seu. Neste sentido, o esforzo de pre-sentación e contextualización dos materiais levado a cabo por María Esther Rodríguez Losada e, tamén si, a cura do conxunto da que se encargou Anxo Tarrío Varela, responsable do parafina-do final da publicación, son labo-res de mérito que merecen coñe-cerse.
Maside, en 1932
CORRESPONDENCIA
[1928-1958]. CARTAS
INÉDITAS E DISPERSAS
CARLOS MASIDE
Alvarellos Editora, 2015
24 euros
“No haber deste
libro conta tamén o
magnífi co ensaio
epilogal do profedor
Tarrío Varela,
imprescindible non
só para calibrar o
interese da fi gura
de Maside...”
Regreso de Xixón, coma sempre, coa sensación agridoce de deixar a algún dos
mellores amigos e abraiado pola nova de que na Lomce esqueceron incluir como materia Lingua e Lite-ratura Asturiana. Xogada aprovei-tada para un botarse logo uns aos outrosas culpas políticas? Todo é posible, pero o único que está claro é que algo así non tería ocurrido de terse recoñecido a cooficialidade do asturiano, como hai ducias de anos levan a pedir numerosos colectivos intelectuais da Comunidade, ningu-neados por governos de todas as co-res, mesmo os que se consideraban máis progresistas.
Xuan Bello ten sido un dos capi-táns desta loita, que segue erguen-do a día de hoxe a súa voz e a súa vontade en numerosos proxectos culturais. Xuan Bello tamén é tra-dutor. Coñecíao polas súas versións de Pessoa, de Cousas, de Castelao, e de Escola de Menciñeiros. A miña gran amiga Eva agasalloume coa súa versión antolóxica, en todos os sentidos, dos relatos curtos de Sher-lock Holmes, xunto con Los 154 poemes de Kavafis (Saltadera, 2013), a cargo de Xosé Gago, que xa en 2007 publicara en versión bi-lingüe unha das máis fermosas tra-ducións dos doce primeiros cantos da Odisea (ed. Trabe), e tamén ver-sionou a Safo.
Los 154 Poemes son a tradución respetuosa co poeta e o seu texto-legado aparecido en 1935, que o propio Gago publica tamén en edi-ción bilingüe e cun interesante estu-dio. Ao igual que co texto de Home-ro, está tradución sen dúbida ocupa e ocupará un lugar destacado entre as mellores versións do poeta alexandrino; amosa que un idioma non só se dignifica grazas ás tradu-cións, senón tamén dignifica aos autores traducidos, sexan un Conan Doyle, un Kavafis, ou un Homero.
Para traducir a Kavafis contouse cunha axuda da Consellería de Cul-tura e a Dirección Xeral de Política Lingüística. É necesario contar co apoio institucional para levar a cabo proxectos deste tipo, e calquera ar-gumento liberal é unha falacia nun-ha situación de desigualdade socio-lingüística e cultural como a que se
vive en España entre as linguas que non son o castelán. A verdadeira clave non é só que deba existir ese apoio político, cada vez máis escaso por mor da crise, senón que debería medrar dentro dunha política xeral volcada no investimento educativo como único xeito do desenvolve-mento xeral do país, coma se ten comprobado en lugares coma Sin-gapur ou Corea do Sul. Pero os re-sultados vense a medio e longo pra-zo, algo que hoxe, na política da inmediatez e do rodillo, semella algo utópico.
En Galicia suporía comezar por retomar unha colección tan impor-tante coma Clásicos en Galego. A clave é editorial tanto coma de obxectivos culturais e educativos: hai que ter moi meditado, por un lado, o catálogo de autores a tradu-cir, sen improvisacións, e polo outro, ofrecer un absoluto control de cali-dade. Xosé Gago, Xuan Bello ou An-tón García, o editor de Saltadera, entre outros, son bos exemplos dese aunar coñecemento lingüístico e ta-lento literario. Este último autor, precisamente, combina tamén for-mación editorial co rigor demostra-do en traducións que curiosamente,
outra vez ao legado grego para rei-vindicalo política e culturalmente, é porque os gregos, por moito que nos doa, non somos nós, coma afirmaba Ortega. Tal vez nunca o fomos. Tal vez nunca se tentou selo con tal for-za coma no XIX, como amosou o es-tudio do profesor inglés Jenkyns, R.,The Victorians and Ancient Gree-ce (Cambridge, 1980).
Hoxe por hoxe, Grecia tamén se fai as mesmas preguntas sobre o seu pasado. Dese contraste co actual presente escribe o magnífico hele-nista Pedro Olalla en Grecia en el aire (Acantilado, 2015), un comple-mento histórico ao libro de María Belmonte, pero tamén un ensaio de política e actualidade que non ten medo a expresar libremente como ten saltado polos aires ata o consen-so cultural respecto do que foi o gran experimento da democracia grega: a igualdade ante a lei como o medio de evitar a desigualdade eco-nómica, e asemade, que a economía mesma tiña que estar sometida á comunidade, á pólis, co obxectivo do ben común.
Os proespartanos xa o considera-ban hai 2500 anos coma algo radi-cal. Pero radical foi non só ese xeito de pensar, senón de levalo a cabo entón. Cando hoxe continuamos a repensar e recuperar o que eles me-ditaron e fixeron, pero que hoxe por hoxe nós non temos, significa que aínda precisamos ese referente, que nunca, nin agora, se acadou de ve-ras na historia desa Europa que pre-cisa, tal vez máis ca nunca, mirar á Grecia, á do pasado, e tamén, de certo, á do presente.
Kavafis e Homero a través de Xosé Gago e o seu talento, están a falarnos de que un sistema cultural, malia minorizado, necesita sempre ter un obxectivo máis alto para o in-telectual e o traductor: necesitan público, necesitan lectores ou can-do menos, tentar créalos sen rendi-cións ou cortapisas. Necesitan, en definitiva, un pobo no que, senón os dirixentes políticos, si haxa xente que siga a ver a necesidade de facer medrar, de formar, de xeito cons-tante, a cidadáns, no sentido máis amplo, máis grego, da palabra, e neste caso, ademais, da palabra as-turiana.
coinciden ás veces con Bello, como o feito de que en 1999 escollese ver-quer ao asturiano Os outros feiran-tes, de Cunqueiro.
O talento tradutor de Xosé Gago non precisa palabras. Precisa só lelo, facendo sinxelo algo tan difícil coma enfrontarse aos hexámetros da Odisea a través de versos de 16 sílabas con cinco acentos principais, que soan en perfecta armonía co orixinal grego.
Kavafis (1863-1933) é o autor que desenvolveu desde o culturalis-mo, unha poesía da Hélade, tanto do tempo coma do espazo. E ese é un espazo que leva siglos reivindi-cando –e imaxinando– Europa, como amosa o excelente ensaio de Maria Belmonte, Peregrinos de la belleza (Acantilado, 2015), sobre as visións de Grecia que foron cons-truíndo os primeiros viaxeiros euro-peos, e como acabaron configuran-do un discurso sobre a cultura grega do que aínda hoxe nos nutrimos, como xa puxera tamén de relevo o casi inencontrable volumen de Da-vid Constantine, Los primeros viaje-ros a Grecia y el ideal helénico (FCE, 1989).
Se precisamos volver unha e
X. A. LÓPEZ SILVA
Kavafi s e Homero falan asturiano
via
xeIn
consta
nte
29
Diario de FerrolDOMINGO,
6 SEPTIEMBRE DE 2015 Nordesía
“Kavafi s e Homero
a través de Xosé
Gago e o seu
talento, están a
falarnos de que un
sistema cultural,
malia minorizado,
necesita...”
Dramas familiares y sociales entre los estrenos de la semana
La cartelera de esta se-mana incluye varios dramas, entre ellos “El maestro”. En 1946, Al-
berto Manzi (Claudio Santamaría) busca trabajo como maestro tras re-gresar de la guerra. Carece de reco-mendaciones, pero finalmente en-cuentra un puesto que nadie quiere: será el profesor del reformatorio de la ciudad. Alberto enseguida com-prenderá que a sus alumnos no les interesa aprender, y tendrá que ga-narse su confianza en este drama dirigido por Giacomo Campiotti.
Otra de las novedades de esta se-
Después de 30 años retirado de los kios-cos, Anacleto asalta las pantallas de cine
con la cara del actor Imanol Arias, cómicamente parecido al persona-je, dirigido por Manuel Vázquez Gallego y con actores como Alexan-dra Jiménez, Berto Romero, Rossy de Palma, Emilio Gutiérrez Caba y Dani el Rojo, en el reparto.
En “Anacleto: Agente secreto”, Adolfo (Quim Gutiérrez) está pa-sando una mala racha cuando se convierte en el objetivo de un grupo de matones liderados por Vázquez (Carlos Areces), al tiempo que des-cubre que su padre (Imanol Arias) tiene una doble identidad: es agen-te secreto, pero también en horas bajas. Adolfo no tendrá más reme-dio que colaborar con su padre a pe-sar de que es la persona con la que peor se entiende del mundo.
Dentro del género de acción se estrena esta semana “Transporter Legacy”, la cuarta película de la saga “Transporter” y la primera que la reinicia. Dirigida por Camille De-lamarre, la cinta tiene como pro-ductor al director de cine de acción Luc Besson. Frank Martin (Ed Skrein) es conocido en los bajos fondos de Francia como “Transpor-ter”, el mejor conductor y mercena-rio conocido, que se rige por tres re-glas: sin nombres, sin preguntas, sin renegociaciones. Pero este código cambia cuando conoce a Anna (Loan Chabanol), una mujer fatal que lidera un grupo de asaltantes que quiere acabar con una banda rusa que trafica con seres humanos.
COMEDIA Y DRAMA
“Mientras seamos jóvenes” es otro de los estrenos destacados de la se-
Imanol Arias se mete en la piel de “Anacleto, agente secreto”
La 72ª edición del Festival de
Venecia arrancó el miércoles
con el desembarco de las
primeras estrellas. El festival se
estreno con la cinta “Everest”.
También llegaron los miembros
del jurado, como Diane Kruger y
Paz Vega. EUROPA PRESS
El actor y director Paco León,
junto a los actores Candela
Peña, Natalia de Molina, Luis
Calleja y Alexandra Jiménez,
presentó su tercera película
‘’Kiki, el amor se hace’’, donde
fi rma el guión como director y
donde además tendrá un papel
protagonista. EFE/ J.P.GANDUL
El cineasta estadounidense Wes
Craven, un maestro del cine de
terror, falleció a los 76 años a
consecuencia de un tumor
cerebral. Durante más de 40
años, Craven dirigió más de una
veintena de fi lmes entre los que
destacaron dos sagas, “Scream”
y “Pesadilla en Elm Street”.
COMIENZA EL FESTIVAL DE
VENECIA CARGADO DE
ELEGANCIA Y GLAMOUR
PACO LEÓN PRESENTA SU
TERCERA PELÍCULA COMO
DIRECTOR
FALLECE EL CREADOR DE
FREDDY KRUEGER Y SCREAM
Por último, en “Corazón silencio-so” tres generaciones de una familia se reúnen un fin de semana: las her-manas, Sanne (Danica Curcic) y Heidi (Paprika Steen), han acepta-do la decisión de su madre de poner fin a su vida antes de que lo haga su enfermedad terminal. Pero confor-me pasen las horas los conflictos fa-miliares resurgirán y aceptar la de-cisión de la madre se hará más difícil. El realizador danés Bille Au-gust traza con este intenso drama familiar una historia sobre el dere-cho de cada uno a aceptar o recha-zar la vida en situaciones extremas.
Por último, y con un año de retra-so, llega a las pantallas españolas “Ático sin ascensor. Los veteranos actores Diane Keaton y Morgan Fre-eman se unen en este drama, basa-do en la novela “Heroic Measures” de Jill Ciment y dirigido por Richard Loncraine. Ruth (Diane Keaton) y Alex (Morgan Freeman) son una pareja que quiere mudarse a un nuevo apartamento y por ello inten-tan vender el suyo de Brooklyn, donde han vivido más de 40 años. Mientras reciben ofertas, pasarán un fin de semana lleno de emocio-nes rememorando su pasado.
Imanol Arias y Quim Gutiérrez protagonizan “Anacleto, agente secreto”.
mana. El serio documentalista Josh (Ben Stiller) y su mujer Cornelia (Naomi Watts) conocen a una joven pareja de espíritu libre compuesta por Jamie (Adam Driver) y Darby (Amanda Seyfried), cuya energía provocará que Josh y Cornelia co-miencen a liberarse de sus prejui-cios y quieran recuperar su juven-tud perdida. La madura pareja comenzará entonces a dejar de lado a los amigos de su misma edad para pasar más tiempo con los alocados Jamie y Darby en esta comedia dra-mática que firma el estadounidense Noah Baumbach.
mana es “Los hongos”. Cada noche, Ras (Jovan Alexis Marquinez) des-conecta de su trabajo en la cons-trucción pintando grafitis en los muros de su barrio de Cali. Un día pierde su trabajo por robar varios tarros de pintura y atraviesa la ciu-dad en busca de Calvin (Calvin Bue-naventura), otro joven grafitero que estudia bellas artes y cuida de su abuela. Los dos deambularán sin rumbo por la ciudad mientras con-taminan su entorno de libertad como dos hongos en este drama so-bre el arte y la amistad que firma Óscar Ruiz Navia. c
ineTeatro
30
Diario de FerrolDOMINGO,6 SEPTIEMBRE DE 2015N
ordesía
Creo que es una de esas historias que durarán siempre. In-cluso si llega el día,
como pronostica esta película, en la que la ciencia descubra cómo frenar la entropía que llamamos vejez. In-cluso si en el futuro la humanidad se reinventa como eterna, la pre-gunta estará ahí. ¿Está preparado un ser humano para la eternidad?
El secreto de Adaline se decanta, evidentemente, por el no. Y lo justi-fica con lo primero que se nos puede ocurrir si pensamos en una eterni-dad no compartida. Si solo yo soy eterno, veré morir, época tras épo-ca, a mis seres queridos. La Adaline de Blake Lively se vio apartada de la corriente del tiempo a sus veintitan-tos, viuda ya, por un rayo. Eran los años 40, y desde entonces ha vivido solo un romance. En los psicodéli-cos años 60, un hombre la esperaba en el banco de un parque. Tenía una cajita en las manos, la de un anillo
ÁNGEL LUIS SUCASAS
traer secuencias imposibles en un melodrama sin el elemento fantás-tico, Adaline no justifica casi nunca la irrupción del imaginario. Lo usa como muleta para que la protago-nista se resista más al romance, pero no ahonda en todas las posibilida-des que da el estar jugando con la eternidad. En los pocos momentos que lo hace, todo lo que compete al arco argumental de Harrison Ford, la película brilla con más fuerza.
Se equivoca también en introdu-cir unos monólogos en off de un na-rrador omnisciente. Si fuera un per-sonaje con algún peso en la trama, podría estar justificado. Pero así, de pegote, esa voz solo logra provocar lo que ocurría en la primera versión de Blade Runner. Que se nos descri-ba aquello que explican por sí solas las imágenes. Y eso es pecado capi-tal en esto del cine.
Aun así, en una cartelera cada vez más ausente de ofertas que no estén infladas de efectos especiales, superpoderes y parajes de fantasía, Adaline se agradece. No es una obra maestra. Pero se ve siempre con agrado. Creo que es suficiente para animarse a ir al cine. A veces, lo re-cuerdo a menudo, basta con un par de grandes actores, un guion decen-te y un director humilde para que el cine nos embruje.
La agonía de la eternidad
de compromiso. Adaline lo vio des-de un taxi. Y lo dejó pasar.
Ahora, en el Siglo XXI, vuelve a enamorarse de otro hombre. Pero se resiste, porque recuerda lo que ocurrió entonces. Recuerda a su marido muerto, recuerda a su hija, ya una anciana, la única que conoce su secreto, y recuerda ese banco con ese hombre, su rostro en tensa espe-ra, esperanzado y sin esperanza a la vez. Y por eso se resiste, sabiendo que, pronto o tarde, volverá a caer.
Que este melodrama funcione donde otros no lo hacen es cosa de unos actores en estado de gracia y un director discreto. El reparto está excelso, pero hay que darles un punto más allá del 10 a Blake Lively y a Harrison Ford. Tal vez más inclu-so a este último, que tiene un par de escenas en su entrada en la película de las que desarman. Lively está fantástica como belleza irreal y dis-tante. Logra transmitir lo más difícil de su papel, dar la sensación de ser una anciana centenaria encerrada en el cuerpo de una joven. Algo realmente sorprendente en la carre-ra de una actriz que nunca había te-nido, hasta ahora, todo el peso de una película sobre sus hombros. So-bresaliente del primer fotograma al último.
El problema de El secreto de Ada-
line es la falta de valentía en su guion. Como dije, la historia funcio-na como melodrama clásico. Dema-siado clásico. Allí donde El curioso caso de Benjamin Button sabía ex- d
esdela
Buta
ca
31
Diario de FerrolDOMINGO,
6 SEPTIEMBRE DE 2015 Nordesía
“El problema de El
secreto de Adaline
es la falta de
valentía en su
guion. Como dije,
la historia
funciona como un
melodrama
clásico.
Demasiado
clásico. Allí donde
El curioso caso de
Benjamin Button
sabía traer
secuencias
imposibles en un
melodrama sin
elemento
fantástico...”
muchasFelicidadesFelicita con Diario de Ferrol
QUERIDO AMOR
Mañana otra arruga más mi
gordi, de cumple, ya 26 añitos,
Muchísimas Felicidades!!! Sin
contar llegaste a mi vida para
hacermela mas fácil y más
bonita! Primer año que te
puedo felicitar y espero pasar el
resto de nuestros cumpleaños
juntos, hasta ser viejecitos y
nuestro fi n, mi cositaaaa!!
Haciéndote cada día sonreír,
más feliz y enamorándote
más!!! Mi día y mi noche!!
Gracias por enseñarme lo que
es el amor, lo que me aportas,
aguantarme y apoyarme cada
día y hacerme feliz! Ser uno,
una prolongación de mi
cuerpo!! Eres mi suerte, mi guía,
mi fuerza, mi vida, mi niño
guapo, mi felicidad, mi mejor amigo, mi palomito, mi orgullo, serás mi maridito, el padre de mis hijos, mi familia,
mi todo!! Siempre codo con codo cariii. Mi presente y futuro de la mano!!! No es lo mejor, eres lo mejor... Solo
gracias y dijimos siempre y será para siempre!! Te amo.
enFoto
gra
mas
32
Diario de FerrolDOMINGO,6 SEPTIEMBRE DE 2015N
ordesía
La diseñadora María
Barcia abre una nueva
y moderna boutique
La diseñadora ferrolana María Barcia inauguraba días pasados un nuevo local. Ubicado en el número 208 de la carretera de Catabois, el establecimiento constituye
un espacio, amplio y moderno que ofrece una nueva visión del concepto de boutique de ceremonia. A este evento estu-vieron invitadas todas sus clientas y amigas, que pudieron disfrutar de un pase de diapositivas retrospectivas de la tra-yectoria del negocio, así como de un desfile en su nuevo con-cepto de probador-pasarela y un cátering final.
enFoto
gra
mas
33
Diario de FerrolDOMINGO,
6 SEPTIEMBRE DE 2015 Nordesía
José Quintía e Anselmo Vilela
José Rouco e Belén Padín José Soto e Manuel Montero
José Vázquez e José Rubio
Josefa Veiga e Carlos Aneiros
José Roca e Antonio Prieto
Josefa Arbe e Sofía Bedoya
Licho e Barroso
6º Encontro das persoas
maiores e pensionistas
de CCOO en Ferrol
O Sindicato Comarcal de Pensionistas e Xubilados Ferrol organizou o día 4 de Xullo na Pista Polideportiva do Concello de Fene, o 6º Encontro das Persoas Maiores de CCOO, contando co a colaboración do Concello de Fene cedéndo-
nos as instalacións. Dito Encontro realizase de acordo co programa de actividades de ocio e cultura que realizase dentro do Plan de Traballo para o ano 2015. Esta é a segun-da entrega da reportaxe fotográfica.
enFoto
gra
mas
34
Diario de FerrolDOMINGO,6 SEPTIBMRE DE 2015N
ordesía
Lina Galdo e Celsa Fernández
María Jesús Rúa, Rosa Carrascosa e Manuela Rodríguez
Manola López e Manolita Muiños
Manuel Vilariño e Josefa Rivas
María Medí, Pilar Nieto e Fina López Merchi e Manolo
Luisa Muiños e Gerardo González
Manolita e Fina Varela
Maricarmen e Chicha Carballo
María Teresa Portela e Emilio Pantín
enFoto
gra
mas
35
Diario de FerrolDOMINGO,
6 SEPTIEMBRE DE 2015 Nordesía
Un sistema que recicla en la ciudad la energía de los coches
El emprendedor Álvaro Santamaría ha perfi-lado una innovadora idea desarrollada en
Galicia con la que pretende aprove-char para las ciudades toda la ener-gía de los coches que acceden a ellas y la cual espera verla en funciona-miento dentro de un año con el ob-jetivo de promover un elevado aho-rro eléctrico.
Este investigador, que acaba de terminar Derecho en la Universidad Nacional de Educación a Distancia (UNED), después de haberse for-mado en informática de gestión y en electrónica, es un gran aficiona-do a la mecánica.
Y por fin ha podido dar salida a esta inquietud suya, confiesa, de la mano del proyecto “Recarga tu ciu-dad” con el que pretende “utilizar la energía que se pierde cuando los co-ches entran en las ciudades y fre-nan”, reciclándola y convirtiéndola en “energía eléctrica”.
Su invento es capaz de recoger la energía perdida en el frenado de los coches cuando reducen su veloci-dad en el acceso a las ciudades des-de vías de alta capacidad.
Transforma esa energía en elec-tricidad y para ello existen “varias posibilidades”, las dos más factibles son enviarla directamente “a la red eléctrica” y “acumularla en baterías de ciclo profundo como las que se utilizan en paneles solares para uti-lizarla cuando se necesite”.
CÁLCULO PARA A CORUÑA
En este sentido, ha hecho un estu-dio pormenorizado y por cada 100.000 vehículos que acceden a una ciudad es capaz de iluminar 44 kilómetros de farolas LED con un único dispositivo; no obstante, po-drían ser más si se emplazan dife-rentes artefactos a lo largo de varios metros o kilómetros.
Este cálculo sirve para A Coruña, donde esa cantidad de coches circu-la cada día por su principal vía de acceso -la avenida de Alfonso Moli-na- y se multiplicaría por varias de-cenas en localizaciones como Ma-drid, además de la posibilidad de duplicar los dispositivos no solo para la entrada sino también para la salida.
Su proyecto pasa por la fabrica-ción “en Galicia”, donde estaría ra-dicada la empresa y luego se expan-diría “al resto de Europa y adonde se pueda”, con un plan de interna-
El emprendedor Álvaro Santamaría ha
perfi lado una innovadora idea con la
que pretende aprovechar para las
ciudades la energía de los coche que
acceden a ellas. Su invento recoge la
energía producida en el frenado para
transformarla en electricidad que se
puede enviar directamente a la red
eléctrica o bien acumularla en baterías
de ciclo profundo como las que se
utilizan en los paneles solares y así
usarla cuando se necesite
para lo que completó la propuesta con “este plan de negocios, estudios de mercadotecnia y muchas cosas más”, hechos que agradaron de ma-nera especial al jurado.
Obtuvo en este proceso el primer premio en el concurso Start-Up y también en el programa CMETT de creación de empresas y ello gracias a una “idea” que tenía “desde hacía tiempo”, aunque nunca la había po-dido llevar a la práctica.
PATENTE REGISTRADA
“Hace unos meses descubrí placas para control robótico llamadas Ar-duino. Ahí vi la posibilidad de hacer esto realidad, la manera en la que poder desarrollar la idea. Vi viabili-dad para desarrollar el proyecto y ponerlo en práctica”, continúa.
Se preparó a conciencia con cur-sos tales como uno que impartieron en el Museo Nacional de Ciencia y Tecnología (Muncyt) y con el pro-yecto terminado, presentó ya la pa-tente para evitar posibles plagios.
“El planteamiento está listo para cogerlo, buscar inversores y montar la empresa”, relata, y añade que hará un primer dispositivo en ma-queta para mostrar su funciona-miento real, pero su idea es “tenerlo en marcha en seis meses y en un año empezar a vender”.
Necesita 300.000 euros, pues sabe que es “mejor ir algo sobrado de dinero que no llegar a mitad de camino con bolsillos vacíos”, pese a que es optimista y aguarda ver su idea en diversas ciudades dentro de muy poco tiempo. / Miguel Álvarez
SOCIEDAD
En A Coruña, por
cada 100.000
vehículos que
accediesen se
crearía la energía
para iluminar 44
kilómetros con
farolas LED
El inventor busca
inversores para
poner en marcha
el invento en seis
meses o un año
Coches circulando por una céntrica calle de A Coruña
cionalización pensado para “dentro de cinco años”.
No en vano, desde noviembre de 2014 en la Escuela de Organización Industrial trabaja Álvaro Santama-ría para “desarrollar un proyecto
contundente de empresa con un plan financiero y que no se quede solo en la idea, sino en la creación de una compañía en sí”.
Lo animaron a presentarse a dis-tintos premios de la universidad, e
nD
eta
lle
36
Diario de FerrolDOMINGO,6 SEPTIEMBRE DE 2015N
ordesía
El 8 de septiembre de 2015 se cumplen 20 años del estreno en Es-paña de la película
Waterworld, dirigida por Kevin Rey-nolds (Robin Hood, príncipe de los ladrones, Rapa Nui) y protagoniza-da por Kevin Costner (Los Intoca-bles de Eliot Ness, Bailando con lo-bos), Jeanne Tripplehorn (Instinto básico, La tapadera) y Dennis Ho-oper (Easy Rider, Apocalypse Now).
En el film el protagonista de la historia, Mariner (Kevin Costner), sobrevivía como podía a bordo de su timarán en un escenario situado en un futuro post-apocalíptico, en el que los casquetes polares se habían derretido y el mundo se encontraba casi completamente cubierto de agua, siendo la tierra seca un tesoro, y la tierra firme, un mito.
WATERWORLD
En 1994 Kevin Costner era una gran estrella de Hollywood. Desde su ac-tuación en Los Intocables de Elliot Ness en 1987, Costner encadenaba un éxito tras otro, con su punto álgi-do en 1990, año en el que protago-nizó y dirigió Bailando con lobos, ganadora de 7 premios Óscar, inclu-yendo mejor película y mejor direc-tor.
Esas eran sus referencias cuando, junto al director Kevin Reynolds, con el que ya había trabajado en Ro-bin Hood, príncipe de los ladrones, se embarcó en la película de mayor presupuesto de la historia. En un principio, la Universal Pictures , el estudio encargado de la película, autorizó un presupuesto de 100 mi-llones de dólares, que luego ascen-dió a 175 millones, para finalmente acabar gastando más de 260 millo-nes.
Waterworld tenía lugar en un fu-turo lejano (cerca del año 2500, aunque nunca se cita en el film), en el que los casquetes polares se ha-bían derretido y los supervivientes vivían en comunidades flotantes lla-madas atolones.
En uno de ellos, Mariner se en-cuentra con una niña, Enola, que lleva en su espalda tatuado un mapa a Tierra Seca, el único lugar en todo el planeta que no ha sido cubierto por el agua, que servirá de eje entor-no al que se desarrolla la película, enfrentando a los protagonistas con los smookers, los “malos” del film, por hacerse con el mapa, y llegar a tierra firme.
El rodaje estuvo lleno de proble-mas: un huracán destrozó el set de rodaje en Hawaii, Costner enfermó durante la producción, y Laird Ha-milton, que hacía de doble de Cost-ner y se trasladaba diariamente en su moto de agua al set, se perdió du-rante horas en el mar debido a una tormenta al quedarse sin combusti-
El trimarán Lagoon de Waterworld
ble, siendo finalmente rescatado por los guardacostas de Hawaii. El coor-dinador de dobles Norman Howell tuvo que ser trasladado al hospital de Honolulu debido a un accidente por descompresión. Joss Whedon (Buffy cazavampiros, Firefly, Los Vengadores) fue contratado a últi-ma hora para reescribir el guión, y Kevin Reynolds abandonó a falta de dos semanas para terminar. Todo eso unido a los problemas logísticos y humanos de un rodaje en el mar.
A pesar de todos estos problemas, el sobrecoste y los retrasos, Waterworld no fue el desastre eco-nómico que todos esperaban. Si bien es cierto que no recuperó en la taquilla estadounidense lo invertido en su producción, sus derechos de explotación en otros países, así como la salida de la película en VHS y DVD consiguieron que el film recu-perara finalmente lo gastado. De to-dos modos, sí marcó el comienzo de la debacle de Costner como gran es-trella, encadenando Waterworld con El mensajero del futuro, su ma-yor fracaso como director y actor.
EL TRIMARÁN DE LAGOON
Costner y Charles Gordon, produc-tor de Waterworld, encargaron al artista conceptual Steve Burg el di-seño de la embarcación de Mariner. Los primeros diseños de Burg esta-ban orientados a una embarcación futurista, pero que pareciera anti- v
adeB
arc
os
37
Diario de FerrolDOMINGO,
6 SEPTIEMBRE DE 2015 Nordesía
gua y usada, al estilo del Halcón Mi-lenario de La guerra de las galaxias. Pero durante su búsqueda, Burg se topó en una revista con una imagen del Pierre 1er, el trimarán de carre-ras de Florence Arthaud, diseñado por VPLP (el estudio de Marc Van Peteghem y Vincent Lauriot-Pré-vost). El Pierre 1er era el barco más rápido de su clase, se podía manejar por una sola persona, y su aire exóti-co lo hacía perfecto para ser el barco del héroe de la película.
TIG, la productora de Costner, se puso en contacto con Lagoon en enero de 1993, para solicitarles más información acerca de este tipo de barcos.
En junio de ese mismo año, Lago-on recibió el encargo para la cons-trucción de no uno, si no de dos tri-maranes de 60 pies (18 metros). El primero de ellos debía ser un trima-rán plenamente funcional para las escenas de navegación; el segundo, estar equipado con un aerogenera-dor en su mástil que ayudaba a Ma-riner en las labores de recogida de restos del fondo marino, pero que se recogía en cuestión de segundos para transformarse en un trimarán de carreras.
El 1 de septiembre de 1993 Lago-on recibía el encargo definitivo de los dos trimaranes, con una fecha de entrega para el 15 de marzo de 1994 en la localización del rodaje, lo que obligaba a la compañía a tenerlos
listos para el 15 de febrero, dejándo-les solamente 5 meses y medio para su construcción. Todas las partes de los trimaranes se enviaron por avión desde Luxemburgo hasta Hawaii, en un avión de tal tamaño que obli-gó a extender dos millas la pista de aterrizaje del aeropuerto de Kona (otro sobrecoste del rodaje). Una vez en destino, un equipo de Lagoon encabezado por Bruno Belmont co-menzó el ensamblaje de todas las piezas. El 14 de marzo los trimara-nes estaban listos y fueron lanzados al agua el 2 de abril.
Los trimaranes fueron utilizados durante el rodaje de junio a diciem-bre de 1994. Una vez acabado, la versión construida para la escena de transformación fue vendida a un particular de San Diego (California) y la versión para navegación perma-neció durante muchos años en la sede de Universal Studios en Flori-da, hasta que Howard (Loe) Enloe se hizo con él para convertirlo en el Loe Real y ganar en tres ocasiones (2009, 2010 y 2013) la Newport to Ensenada International Yacht Race. A día de hoy, si tienes 260.000 euros, puedes hacerte con él, ya que se en-cuentra a la venta.
CARACTERÍSTICAS GENERALES
Eslora total: 18,3 metros (60 pies)Manga: 14,3 metrosCalado: 1,8 metrosMaterial: composite
JUAN A. OLIVEIRAvadebarcos.wordpress.com
“Las medidas para evitar un infarto de miocardio es llevar una vida saludable”
El infarto de miocardio es una de las principa-les causas de muerte en la población y de
ello hablamos con el Dr. Guillermo Aldama, cardiólogo en el Complejo Hospitalario de A Coruña
¿Qué es un infarto y qué lo pro-voca?El corazón tiene tres arterias que le proporcionan riego. El problema del corazón es como una especie de fallo de diseño porque cada una de las arterias irriga una sola parte, de tal manera que, si una de estas arte-rias se tapa, esta parte se queda sin riego porque las otras dos no pue-den irrigar esa zona. Esto significa que si una arteria se tapa, las células que dependen de esa arteria para vivir, mueren. Esto no sería un pro-blema si el corazón fuese capaz de regenerarse pero no lo es.
En un infarto, una de las arterias del corazón se tapa por un coágulo. Lo que ocasiona estos coágulos son las placas de colesterol que se van depositando en ellas. Cuando esas placas de colesterol se rompen, en ella se origina un coágulo. Cuando éste es muy grande, tapa la arteria y se produce un infarto.
Para nosotros es catastrófico por-que sabemos que célula que muere es una célula que no vamos a recu-perar. Por eso es muy importante atender al paciente cuanto antes.
Popularmente parece que se entiende que el infarto es cuan-do la persona se cae al suelo, ¿cómo se manifiesta?El infarto tiene dos formas de mani-festarse. Por una parte, hay un gru-po de pacientes que se mueren súbi-tamente. El síntoma que presentan es una opresión en el pecho y se mueren y esto le pasa a cuatro de cada diez personas con infarto.
Hay otros pacientes a los que les da tiempo a contactar con los servi-cios sanitarios. Notan una opresión en el pecho que, a veces, se irradia a la mandíbula y al brazo. Afortuna-damente, no sufre la parada cardía-ca o la sufre delante de los servicios sanitarios pero no siempre es muer-te súbita.
En que haya o no muerte súbi-ta, ¿influye la zona del corazón que sufra el infarto?Sí, las tres arterias del corazón no son igualmente importantes. Hay una de ellas que se llama descen-
GUILLERMO ALDAMA CARDIÓLOGO
“CUANDO EL 061 DETECTA UN INFARTO SE REALIZA UN CATETERISMO URGENTE” / MARTA PÉREZ [email protected]
dente anterior y cuando sufres un infarto la tasa de mortalidad es mu-cho mayor.
Si pensamos que vamos a tener un infarto, ¿qué medidas debe-mos tomar?Los síntomas de un infarto son una sensación de opresión en el pecho, náuseas, vómitos, sudoración y un dolor que se va a la mandíbula. Si el paciente cree que ésto ocurre hay que llamar al 061 que son los que te va a decir qué hacer. Una vez que los servicios sanitarios ha determi-nado que hay un infarto, se realiza un cateterismo urgente. ¿En qué consiste un cateteris-mo?En el cateterismo se introduce un
catéter por el brazo y se sube hasta las arterias del corazón, vemos que se ha obstruído y la abrimos mecá-nicamente. Lo que hacemos es qui-tar el coágulo y reparamos la zona que se ha desgarrado implantando una malla metálica que llamamos stent, que es una especie de muelle que implantamos dentro de la arte-ria que hace que quede completa-mente abierta.
El stent, ¿se puede introducir en el paciente si vemos que existe posibilidad de que tenga un infarto aunque aún no lo haya sufrido?Nosotros no sabemos dónde se va a romper la arteria, el stent se implan-ta en las zonas que han sufrido un desgarro. Por ahora, no somos ca-paces de predecirlo, así que solo se le implanta a la gente que ya ha pa-decido un infarto.
¿Qué medidas debemos tomar para evitar posibles infartos en el futuro?Las medidas para evitar un infarto agudo de miocardio es llevar una vida saludable. Por tanto, se debe hacer ejercicio físico, tomar pocas grasas animales y tener controladas enfermedades que son un factor de riesgo como la hipertensión o la diabetes.
De hecho, en España, la tasa de infarto ha bajado desde que se tomo la medida de no fumar en las zonas públicas. Por el contrario, desde que la mujer se incorporó a la vida labo-ral aumentó la tasa de infarto que antes casi no había.
Si no me equivoco, la mujer está más protegida que el hom-bre por las hormonas, ¿esto no es así?Lo que ocurre con las mujeres es que la enfermedad coronaria se de-sarrolla más tarde que en los varo-nes. En el caso del hombre, efectiva-mente, no está protegido por los estrógenos. En el caso de las muje-res, las enfermedades cardiacas se desarrollan más tarde y, especial-mente, cuando adquieren hábitos de vida poco saludables como el ta-baco, el estrés o el consumo de gra-sas, entre otros.
En caso de ver a una persona que creemos que ha sufrido una muerte súbita, ¿qué debe-mos hacer?Hay que intentar reanimar en todos los casos. Primeramente, hay que identificar una muerte súbita y para esto debemos de fijarnos en que la persona no responde y que no respi-ra o no sabemos si respira. Si cum-ple estas dos condiciones es una muerte súbita.
Después debemos avisar al 061 y ponerlo boca arriba, echarle la ca-beza para atrás para que se despeje la vía aérea y empezar a comprimir el pecho (en el centro) con unas 100 compresiones por minuto.
Aunque esto es la teoría hay que intentar hacerlo porque la persona está muerta y no hay nada que per-der. El problema de la muerte súbita no es el corazón sino el cerebro, por-que si el cerebro está diez minutos sin oxígeno puede causar graves se-cuelas.
La tasa de
infartos ha
descendido desde que
se tomó la medida de
prohibir fumar en las
zonas públicas
La mujer está
más protegida
de los problemas
cardiacos que el
hombre hasta la
menopausia, gracias a
los estrógenos
habla
ndoconB
antin
g38
Diario de FerrolDOMINGO,6 SEPTIEMBRE DE 2015N
ordesía
NONITO [email protected]
Raphael, a sus 72 años, es todo un “marcho-so” “sigue, sigue… no para” y mantiene
la misma ilusión de un cantante que lanza su primer disco: “No soy adicto al trabajo. Quiero complacer la pa-sión que siento por esto. Me gusta mucho. Soy un apasionado de mi ca-rrera”, explica el artista al preguntar-le por su inagotable vitalidad.
Su larga y siempre sorprendente trayectoria artística no tiene límites. Empalma un proyecto con otro, una gira con otra, siempre bajo el lema del “más difícil todavía”. Pasa de ser “musa del rock independiente” ac-tuando en el Festival Sonorama, o como en esta ocasión, se hace “Sinphonico” rodeado de orquestas sinfónicas, “como quien no quiere la cosa”. O sea, sin que aparentemente le cueste demasiado, o por lo menos se le “note” mucho: “El formato sin-fónico me viene muy bien y no me siento nada forzado, al revés, estoy muy cómodo”. Unas mutaciones ar-tísticas que están ligadas intrínseca-mente a la naturaleza proteica del artista. Por primera vez en su trayec-toria musical: “Esta es la gran gira de mis sueños”, afirma el cantante. Lo he estado esperando 55 años, traba-jando para que al fin llegara. Todo este tiempo, paso a paso, sin prisas pero a conciencia. Y aquí está... Sinphonico”. Así, tras cinco décadas sobre los escenarios, un Raphael emocionado presenta su nuevo pro-
La Fundación Paideia, a través del Estudio de Grabación Musical Mans y Zircozine, ha
dado a conocer los ocho grupos fi-nalistas del concurso de maquetas “Cultivando Música”, incluido en el Festival de la Luz, y destinado a la promoción de músicos y grupos no-veles.
En esta segunda edición han par-ticipado grupos procedentes de to-das las provincias españolas en cua-tro estilos musicales: pop-rock, tradicional, jazz y rap.
En el apartado de jazz, el primer clasificado ha sido “David Regueiro Quartet”, “Bluetown” el segundo y “Machetazo” en tercer lugar, y “Pa-blas Jazz”, el grupo reserva.
En música tradicional el primer lugar lo ocupó “Leña Verde Madu-rou”, “Banda de Gaitas Buixaina de Taragoña” en segunda posición y “ Os Furtivos” en el tercer puesto, con “Marina Romero” de reserva.
“Chasis” ocupó la primera posi-ción en el apartado de Pop-Rock, seguido de “Samuel Leví y los Niños Perdidos” y “ Carmen Picado”, con “Jay Stereo” de reserva.
En el apartado de rap se clasificó en primer lugar “Alan Bi Rush”, con “Uniko & Kronik” los segundos y “Rapmosphera” terceros.
Los grupos ganadores de cada uno de los estilos musicales tendrán derecho a la grabación, mezcla y masterización de un EP de duración máxima de 20 minutos en el Estu-dio de Grabación Musical MANS en A Coruña, y los dos grupos ganado-res de cada apartado actuarán en directo en el Festival de la Luz entre los días 12 y 13 de septiembre. El tercer finalista de cada estilo musi-cal tendrá la posibilidad de actuar en directo en el Fórum de la tienda FNAC de España que elija.
El cartel titulado “Memorias que hablan” de José Alfredo Llerena Do-mínguez fue el ganador del concur-so “Culivando Diseño”.
Raphael se hace “Sinphonico” en Santiago
Finalistas del
concurso de
maquetas
“Cultivando
música”
SANTIAGO DE COMPOSTELA SERÁ EL ÚNICO
ESCENARIO GALLEGO QUE ACOGERÁ EL PRIMER
CONCIERTO SINFÓNICO DE RAPHAEL, ORGANIZADO
POR CÁVEA PRODUCCIONES. EL CANTANTE
ACTUARÁ, CON LA PARTICIPACIÓN DE LA ORQUESTA
GALLEGA GAOS, EN EL PALACIO DE CONGRESOS DE
SANTIAGO EL 14 DE NOVIEMBRE A LAS 20.30 HORAS
yecto, que es “la ilusión, el sueño de mi vida siempre fue este: cantar y lle-var al público mi espectáculo acom-pañado y protegido por una gran or-questa sinfónica”, confiesa.
Cada velada de Raphael es un es-pectáculo, no solo por lo que el can-tante sirve en bandeja sino por las emociones que suscita. Se trata de un secuestro, por derecho: Raphael gobierna las voluntades de sus admi-radores. Qué bien le sienta a Raphael esta compañía musical, rodeado de gran oropel sinfónico en el que cuel-ga sus joyas de la corona con su sen-tido musical y el melodrama habi-tual. El concierto tendrá una duración aproximada de tres horas y en él se escuchará un completísimo compendio de su carrera, -“Ahora”, “Enamorado de la vida”, “Provoca-ción”, “Mi gran noche”, “Se me va”, “Digan lo que digan”, “Yo soy aquel”, “Payaso”, “En carne viva”, “No pue-do arrancarte de mí”, “Sí pero no” , “Volveré a nacer” , “Gracias a la vida”, “Estuve enamorado”, “Dete-nedla ya”, “Maravilloso corazón”, “Escándalo”, “Ámame” , “Qué sabe nadie” o “Como yo te amo”, con la que presumiblemente cerrará el con-cierto “Sinphonico”. Las entradas para asistir al concierto de Raphael en Santiago ya están a la venta en las sedes de Afundación de Galicia y en las páginas webs ataquilla.com y ca-veaproducciones.com. Los precios varían entre los 35 y los 65 euros más gastos.
Unos inspirados “Canteca de
Macao” vuelven con nuevo disco
de estudio. “Lugares Comunes”
es su disco más desnudo y
personal. En este nuevo trabajo
se han quitado los prejuicios y
estereotipos, han cerrado la
puerta a los fantasmas del
pasado y han decidido
desnudarse musicalmente para
cantarnos desde el corazón. Un
disco diferente en el que todas
las canciones están compuestas
a medias por Anita y Chiki y en
el que su buen saber musical
aparece más concentrado y
pegadizo que nunca. “Canteca
de Macao” trasladan la lucha de
las calles a sus almas para
hablarnos de crecimiento
interno, de momentos precisos
y preciosos, de amores y dolores
que nacen de dentro. Un disco
que, aunque alejado de la fi esta
más cañera, tiene más fuerza
sonora que nunca. “Acuérdate”
es el tema presentación de este
disco.
Muse, una de las bandas de rock
más grandes de las últimas
décadas, publica su nuevo álbum
de estudio, “Drones”. Co-
producido por la propia banda y
Robert John “Mutt” Lange, el
álbum incluye canciones
grandiosas y épicas como
“Psycho”, “Dead Inside” o
“Mercy”. Matt Bellamy (voz,
guitarra, piano, teclados),
Christopher Wolstenholme (bajo,
coros, teclados) y Dominic
Howard (batería, percusión,
sintetizadores), son Muse. Los
cinco primeros álbumes de la
banda británica (Showbiz, Origin
Of Symmetry, Absolution, Black
Holes And Revelations, The
Resistance) se reeditarán en
formato doble vinilo de 180
gramos. El nuevo disco es, según
la crítica “un retorno a lo mejor
que saben hacer”.
CANTECA DE MACAO
“ACUÉRDATE”
MUSE
“DRONES”to
doM
úsic
a
39
Diario de FerrolDOMINGO,
6 SEPTIEMBRE DE 2015 Nordesía
EL ESCONDITE RETRO
DE LOS OBJETOS
Ya es posible celebrar a
diario un homenaje a los
tiempos de los
videojuegos en 8 bits, los
elepés de vinilo y las
cámaras de fotos
instantáneas con esta
caja metálica, bonita y
práctica, que dará un
toque de encanto retro al
escritorio al tiempo que
sirve para guardar
pequeños objetos de uso
cotidiano y tenerlos en
orden y siempre a mano.
Esta caja de hojalata
lacada enamorará a todos
aquellos a los que les
guste la estética de las
cámaras Polaroid de los
años 70.
UNOS PENDIENTES UN
POCO MALEDUCADOS
Este objeto está hecho a
medida de los que van por la
vida con la pose de “malote”
incorporada, ya sea un
hombre o una mujer. Se trata
de un accesorio fresco y
divertido, y sí, un poco
maleducado, que mostrará a
la persona sin
preocupaciones y sin
preocuparle qué dirán otras
personas. Estos pendientes
con el dedo del medio en alto
(el de la peineta, vaya), están
fabricados en acero
inoxidable y hará que quien
los lleva reciba una gran
cantidad de elogios por su
estilo geek, desenfadado y
de ir contra el mundo.
LA PLASTILINA SE VUELVE INTELIGENTE
La plastilina inteligente se ha inspirado en la plastilina tradicional,
pero poco más… Porque ha evolucionado para convertirse en algo
completamente diferente: un juguete para todas las edades (a partir
de tres años) divertido, seguro e incluso benefi cioso. Les encantará a
niños, adolescentes y adultos, a pedagogos, terapeutas o
deportistas, porque no solo sirve para fomentar la creatividad, la
imaginación, la concentración y la coordinación moldeándola,
desgarrándola o haciéndola botar.
LOS PAÑUELOS VUELVEN A SU ORIGEN ARBÓREO
El papel, obviamente, proviene de los árboles, y a partir de ahora también
vendrá de este nuevo y genial dispensador de pañuelos de papel. Este
pequeño tronco de árbol mantiene inteligentemente los tejidos de los
pañuelos desechables o incluso un rollo mucho más largo del papel
higiénico favorito de quien lo use. Está elaborado a partir de gamuza
sintética con una impresión realista de anillos de los árboles y la corteza en
el exterior y es perfecto para añadir un toque caprichosamente rústico al
hogar o a la ofi cina.
El derramar el café se va a acabar
MAGICUP ES UNA TAZA QUE MEDIANTE SU RÁPIDA
VÁLVULA DE CIERRE AUTOMÁTICO EVITA LOS
DERRAMES DE LÍQUIDO Y CONSIGUE QUE LA
BEBIDA LLEGUE INTACTA INCLUSO CUANDO SE
HACEN DESPLAZAMIENTOS EN COCHE
El café de la mañana es un ritual que alimenta a trabajadores de todo el mundo. Pero, ¿qué
sucede cuando, en un momento de falta de coordinación previa a la ca-feína, el usuario golpea sobre su taza muy caliente? No solo ha per-dido su brebaje mágico, sino que también posiblemente estarán es-caldados o han infligido un daño terrible e irreparable a algún apara-to electrónico. La Magicup es una taza a prueba de derrames diseña-do para hacer este tipo de escena-rios una cosa del pasado.
Además de mantener su teclado y las piernas a salvo de derrames, Magicup ha sido diseñada para ha-cer que beber el café de la mañana
sea una experiencia más agradable. Por un lado, el usuario no está
obligado a buscar la pequeña aber-tura por la que bebe a través de las tapas típicas de cafetería. Magicup cuenta con una tapa que fluye el lí-quido a través de cualquier ángulo como una taza de techo abierto re-gular. Y gracias a una válvula de cie-rre automático que se ajusta cierra en 0.15 segundos para retener al menos el 95 por ciento del conteni-do de la taza, de forma que no se deja todo mojado si la taza se cae.
Además, también está diseñada para mantener líquidos contenidos sin salpicar en el coche cuando se hacen desplazamientos.
Si bien comemos y bebemos a través de la boca, el equipo diseña-
dor de Magicup señala que hasta el 80% de lo que probamos se experi-menta a través de nuestra nariz. Gracias a su nuevo diseño de tapa,
esta taza permite a los aficionados del café disfrutar plenamente de su aroma, por lo que el sabor es tam-bién más atractivo.
elInventa
rio
40
Diario de FerrolDOMINGO,6 SEPTIEMBRE DE 2015N
ordesía
VENGANZA CONTRA LA COMIDA BASURA
Estos frisbees unen a la diversión un diseño
innovador y único que harán de este objeto un
elemento de diseño insospechado y liberador. Con
el frisbee pizza y el frisbee donut el usuario se
podrá vengar de la comida basura haciendo
ejercicio corriendo tras él. Estos originales frisbees
miden 27 centímetro de diámetro y causarán
sensación en todos y cada uno de los lugares en los
que se lancen. Y de paso ayudarán a bajar un pelín
los niveles de colesterol.
LAS LENTILLAS SE UNEN A LA MODA HIPSTER
A aquellos a los que la coquetería los han llevado a dejar sus gafas
aparcadas, ¿qué mejor que guardar en este estuche para lentillas con
forma de gafas negras de pasta con unos ojos saltones las lentes de
contacto cada noche? Además de su genial diseño, es un estuche
adecuado para durante su desinfección química. Está fabricado en plástico
y mide 92 x 64 x 40 milímetros.
Estilográfi ca en formato digital
ESTA PLUMA, JUNTO A
SU BLOC, PERMITE
DIGITALIZAR LO QUE SE
ESCRIBA EN PAPEL
pluma y registrar las formas de tex-to o imagen que el usuario está creando.
Según Orée, esta estilográfica se puede utilizar durante un máximo de dos días completos, registrando por escrito los dibujos y notas que haga el usuario dentro de su alma-cenamiento interno.
A veces es posible que se desee man-tener un registro digital de las notas
o bocetos. Si no se tiene acceso a un ordenador o simplemente se prefie-re utilizar una pluma, la digitaliza-ción del contenido puede ser pro-blemático.
La nueva pluma estilográfica di-señada por Orée permite digitalizar lo que se escribe o dibuja sobre la marcha.
Esta estilográfica tiene un cuer-po en forma triangular con esquinas curvas. Esta forma se dice que está considerado ergonómicamente de manera que sea cómodo para el usuario a la hora de sostenerla en-tre los dedos. La carcasa de la pluma está fabricada en cobre, lo que hace
que el diseño se vea aún más sor-prendente y exquisito.
Un bloc de notas tamaño A5 con una elegante cubierta de cuero acompaña a la pluma. Cuenta con 192 páginas de papel especial con dibujos, y es recargable. El patrón que tiene el papel permite detectar la forma en que se está moviendo la
El donut gigante hinchable de Ho-mer Simpson con-vertirá a quien lo
posea en el personaje más popu-lar de la playa o la piscina.
Es enorme, de 1,20 centíme-tros de diámetro y ya viene mor-dido, lo que no impedirá que la gente se lance a morderlo tam-bién para probarlo. No ha de pre-ocuparse por ello quien esté en-cima del divertido aparato flotando, ya que está fabricado en vinilo resistente a los mordis-cos. Y por si acaso, se entrega con un kit de parches. Solo está dis-ponible en color rosa y cuesta 21,90 euros.
El fl otador del
donut gigante
de Homer
Simpson
Este objeto sorpren-derá a muchos, ho-rrorizará a otros tantos y divertirá al
resto. Para pasar el rato en el re-trete llega una bonita (por lla-marlo de alguna manera) selec-ción de kits especiales para váter, pero quizá este sea el más diver-tido y creativo.
El Potty Piano es una alfom-brilla de baño en forma de tecla-do de trece notas total-mente funcio-nal, con el que podemos dis-traernos (y d i s t r a e r a quien espere al otro lado de la puerta, por qué no) com-poniendo pie-zas musicales con los pies, al estilo de como lo hacía Tom Hanks en la película “Big”, aunque con ciertas limita-
Un pianista sentado en el retrete
ciones propias del entorno donde se usa.
Se trata de un instrumento musi-cal que gustará a todo el mundo, pero especialmente a aquellos com-positores de intestino perezoso a los que la inspiración les suele sorpren-der en el momento menos indicado. Mide 55 x 50 x 1,7 centímetros, fun-ciona con tres pilas R44, contiene un libro de partituras y está fabrica-do en plástico impermeable.
elInventa
rio
41
Diario de FerrolDOMINGO,
6 SEPTIEMBRE DE 2015 Nordesía
Nord
esía
aVoces
Ana Boyer y Fernando Verdasco llevan dos años juntos
y están cada día más enamorados. Antes de empezar
el nuevo curso y retomar sus respectivas agendas, la
pareja viajó a la isla de Mustique, el mismo destino que
eligieron Isabel Preysler y Mario Vargas Llosa para
disfrutar de unas románticas vacaciones. “Hemos
estado en una casa distinta a la de mi madre, Mario y
Tamara... Nos apetecía estar juntos”, dice Ana. HOLA
Un discurso de más de diez minutos del rapero Kanye
West, quien anunció que se presentará a presidente
de EEUU en 2020, y las extravagancias de la
cantante y maestra de ceremonias Miley Cyrus
marcaron la gala de los MTV Video Music Awards de
este año, en la que la gran triunfadora en lo que a
premios se refi ere fue Taylor Swift.
VACACIONES IDÍLICAS
GALA DE LOS MTV VIDEO MUSIC AWARDS
DIARIO DE FERROL
AÑO XVI / NÚMERO 897
SUPLEMENTO DOMINICAL
DOMINGO6 DE SEPTIEMBRE DE 2015
Carmen Martínez-Bordiú
se reinventa cada año. A
sus 64 años y con una
talla 42, tiene nuevo
trabajo. Ha fi rmado un
acuerdo con la fi rma
Couchel, especializada
en tallas grandes, para
prestarle su imagen. La
nieta de Franco cobrará
por su nueva aventura
publicitaria entre 10.000
y 12.000 euros. Carmen
debutará el próximo
miércoles en la segunda
edición de la Pasarela
Curvies. DIEZ MINUTOS
CARMEN MARTÍNEZ-BORDIÚ, MODELO
La boda más esperada
¡Por fin! Es lo que pensaron muchos al co-nocer la feliz
noticia que tanto tiempo llevaban esperando. Se han hecho de rogar, pero finalmente Cayetano Rivera y Eva González eligieron el pasado domingo, 30 de agosto, para anun-ciar que muy pronto se convertirán en marido y mujer. “Queremos com-partir con vosotros nuestra felici-dad... ¡Nos casamos! ¡Y será el 6 de noviembre en Mairena del Alcor!”, publicó la pareja en sus perfiles de las redes sociales junto a una pre-ciosa fotografía en la que se mues-tran de lo más naturales y enamora-dos.
El diestro y la modelo y presenta-dora de “MasterChef” se darán el “sí, quiero” por la iglesia, en Nues-tra Señora de la Asunción, la iglesia más importante de Mairena de Al-cor, Sevilla. Asistirán cuatrocientos invitados y la fiesta será en la Ha-cienda Molinillos de Mairena del Alcor, tierra natal de la novia.
RELACIÓN
La pareja comenzó a salir en 2009 y a finales de 2013 rompieron su rela-ción. Sin embargo, solo estuvieron separados nueve meses, ya que el pasado verano se reconciliaron. Eva
bía que eras la próxima cuando co-giste mi ramo. ¡Os deseo toda la fe-licidad del mundo y que seáis inmensamente felices!”, escribió Elisabeth Reyes.
La modelo María José Suárez tampoco pasó por alto la noticia. “¡Que nos vamos de boda y esta vez es la tuya! ¡Oleeeeeeee que ganas de verte de novia bole! ¡Enhorabue-na pareja!”.
Eva también ha recibido la felici-tación de Ana Rosa Quintana y no podía faltar la del equipo de “Mas-terChef”, el programa que ha relan-zado la carrera de Eva como presen-tadora.
Un año y medio les ha durado el amor a Cayetano Martínez de Irujo y a Melani Costa. Hace unas semanas saltaba la noticia de su ruptura, algo sobre la que ninguno se ha pronunciado y parece que la nadadora no ha superado esta vez la crisis con el conde de Salvatierra. Un gran distancia-miento se apoderó de la pareja este verano, tanto que la joven nadadora decidió abandonar Madrid, donde había fijado su residencia por amor. La mallorquina ha puesto rumbo a Barcelona para ingresar en el Centro de Alto Rendimien- to y prepararse para los Juegos de Río. EP
Robin Wright y Ben Foster habrían puesto fin a su relación definitiva-mente hace unas semanas, según la revista “People”. La ganadora de un Globo de Oro y su prometido ponían fin a su noviazgo tras una breve reconciliación. Sin embargo, no han trascendido los motivos que ha-brían roto su compromiso, hecho público en enero de 2014. La actriz de 49 años y el actor, de 34, se conocieron en el rodaje de “Rampart” en
2011 y comenzaron a salir en 2012. La protagonista de “House of Cards” estuvo casada con Dane Witherspoon entre 1986 y 1988, año en el que
conoció al actor Sean Penn, con el que se casó en 1996 y con el que tuvo dos hijos. EUROPA PRESS
Cinco meses después de quemarse en una parrilla, Tori Spelling de-manda a la franquicia del restaurante tras caer en las parrillas del local, provocándole quemaduras de tercer grado. La que fuera protagonista de Sensación de vivir fue hospitalizada tras aquel incidente. La intér-prete de 42 años se encontraba cenando con su familia cuando cayó de espaldas sobre una parrilla. Aunque en un principio se marchó a su casa y se realizó ella misma las curas, se vio obligada a visitar a los médicos al día siguiente por la gravedad de las heridas. EUROPA PRESS
Melani Costa deja Madrid tras su ruptura
El fi nal defi nitivo
Tori Spelling demanda a un restaurante
y Cayetano establecieron su hogar en Madrid y ahora ha comenzado la cuenta atrás para que se den el “sí, quiero”.
Julián Contreras Jr. está encan-tado con la boda de su hermano Ca-yetano y Eva González y Kiko Rive-ra no podía ser menos. El Dj ha mostrado su felicidad por el futuro enlace deseando lo mejor a su her-mano y a la presentadora. “Le deseo todo lo mejor tanto a él como a Eva y ahí estaré”, dijo.
Eso sí, las primeras en felicitar a la pareja han sido las amigas de la novia. “¡Noticias que me llenan de alegría! ¡Enhorabuena Amiga! Sa-
En primera línea
Cayetano Rivera y Eva González anunciaron su boda en las redes sociales. HOLA