iSSNt 1138-9664

POEMAS DE LAUREANO ÁLVAREZ

CARLOS LÓPEZ-KELLER ALVAREZ

1999, 2: 93-108

L aureanoAlvarezMartínez naceno 20 demarzade 1912 na vila de SantaMartadeOrtigueira.

Escribiu excelentespoemas.Téñoesagaranasmans.Decidín, por algunharazónignorada,daróprela algúns deles, con certo temor. ¡Qué cousamáis absurda,no fondo, publicar poemas!.Perocreo quepagaa penaeditalos,quelles deao aire equeaturen,se queren,a ollada e o xuízode tercei-ros. Aínda así, non podo evita-la idea de que osimpleFeito de pór en letrade imprentaestesver-sos [eva consigo unha agresiónfundamental,uncambiodefinitivo no sentidoe alcancedaspoesías,polo quesupónde esgazamentodin das seusele-mentasesencíais:osseusdestinatarios.

Tódolospoemasteñen,pola súapropriaesen-cra, estastres partes:o poeta,a poesíae o lector.Tres parres, tres consciencias,tres experiencias.Unha poesía nuncaé a mesmasegundoquen aescriba, segundoquen a lea, segundaquen aescoste

Laureanoescolleusempremai benós seis ter-ceiros. A maioría das poesíasque publicou, unhamínima parre, foi pala man garimosade DavidFoja, directorde La VozdeOrtigueira, homeexcep-cional, amiga e campañeirade candoas palabraseranpalabras,e non renxerde morares.Daquelaosdestinatariaseran orrigucireses,vilegos on vilan-chas,xenredeSantaMarta, quesaberíarecoñecer-se nosversasde Laureano.Da resto,duciase duciasde versos quencidasda sria emoción vital, elmesmofoi destinatariauníco.

1. 0 POETA

En primeiro lugar, está o poeta. Laureanonuncase chamoua si mesmopoeta,nin consenriudoadamenrequelío chamasen.E non só por ser

causadun mal gusto evidente, conforme dictaJohn Berger, senón porquea fonda lirismo queinspira os seis poemasestabapresenteen todaasúa obra literaria, periodísticaou divulgativa. Asúaidentidadede poeta,poía tanto,noné máiscaun adxectivo, algo que cualifica o seu facer porenreiro, comaun ambientesorprendidae afablequeo acompañaríasempre.

Nassúaspoesías,da mesmaformaquenas suascrónicas,nasestampas,conferenciasou na canver-sa cariá, gardabao estilo garimasodunha vidasementadano abraiopola beleza.Nestestempos,candocertapoesíatenta medraresgazadado liris-mo, can yerbas acaireladas,treboentase ferintes,gusta de me ataparnestespoemasde Laureano,poemasque se deixan acompañarcon agarimo,nesrasxeiras feridas que atravesamos.Recoñezoquenon toda poesíase escribeparagozarcoasrialectura; mais can respectoa esta, trasgustaranosda sriacompaña,homeexcepcionale transparente,gustaagorafondamenredesresversas.

Laureanofoi membro do Partido Galeguistadurantea Repúblicae mestrenacional.Represa-liado, arapou un recunchocomo funcionaríanoconcellode A Coruña,nos últimos anoscorenra.Parricipou daquelano Coro Cantigas da Terra,exercendade directiva, animador,autorde letrasde melodíase escenasmusicais.Escribiu en LaVozde Galicia sobremúsica,folklore, etnografía,reloxos e arte. Fol membro correspondentedaRealAcademiaGalegae numerarioda Galega deBellasArtes,Secretarioda PatronatodeSanAndrésde Teixido, cronista oficial de Santa Marra deOrrigucirae, por un tempode carrodécadas,cro-nista de arte dendeas columnas de La Voz deGalicia.

As biografias adairandicir paucodas persoas.No casode Laureanoisto é significativamentever-dade. Comaa biografía dun venta, máis cerreiroqueface-lo relatodassitios poíosque pasauseria

CARLOSLOPEZ-KELLERÁLVAREZ POEMASDE LAUREANO ÁLVARL’Z

describi-la farzaque o animaba,o núcleoqríe faicoherenteunhavida tan dispersae lúcida, o máisvaliosoquetemasde Laureano.Porque,por para-doxo,o máis trascendentedascausasquedeixouámartefoi toda o quelevair consiga:o seí espirito,a súavehementepresencia,a sóacanversadonda,a súasmansparaleiras,o seu sarrisafranca,o seuxenío intempestivoe o seu arrebatadocarácter.Esamesrurafíxoo dono dosseisdestinos.Pormáisquetreboadasde furia o afasrasendo seuorixinal desti-no —se é quetal causaexiste—Laureanosauboter-mar do temóne por farsade poderososgolpes deman edifica-lo mundo pola sria propria vantade.Tivo a eternaarelade actuar,facer, racharcoapasi-vidade, aprendere comunicar,altera-lo seu redor,«agredir»no sensoerimolóxicode «ir caraa’>, comodicía Rof Carballo. Na relación ca seu entorno,nesevencello que chamamosrealidade,Laureanogardoirsemprea derradeirapalabra,sempreman-dou.Foi, nesteámbito,a dono do mundo.

E neseactuar,leí e escribiudurantetodaa vida.Enrreassdasabras,crónicas,conferencias,arrigos,críticas. E deixou ramón centosde versosgrises eazuis.Marcíase lilas. Versoscunhaextrañacaden-cíamusical,versasque urdentapicesde sentímen-ros, fíasdeamoríose terrae rerra,sobretodo terra,o berceda Ría de SantaMarta.

II. OS POEMAS

O segundoelemento son as poesías.Nestemundo hai críticos de poemas, como poderíahabercronistasde salpores,relatoresde nubesouescairadaresde fontes.Moito quixerapertenceraun colectivotal, e poderxulga-lacalidadedin sen-rírnenroimpreso.Peronon pertenzoa estemundo,e soamenrepodo falar dendea miña cruelsubxec-rividade; direivascamasonos poemasque lin eue que,por máisquecompartanversose rimas, secadrason mai distintosdas queides ler vós. Disi-mulade,palo tanto, a torpezadesrescomentarios.

Poemasde inrimidade, líricos e contundentescomaa cinca baleiradunhafonte seca.Xoga Lau-reano,en galegae en casrelán,coa teima da Vila,sempreSantaMarra e os seisceos.

Este ¿ o primeiro detalle: os poemassemprefalandunhapropriavivencia deautor, dendea sriaidentidade,nunhaprimeirapersoadirectaou aga-chada.Sonpoemasdunhapersoaque vive, recan-tos de intimismo, acenasintransitivasdunhavida

guindadacaraa fóra. Nuncareinentemasobxecri-vostratadaspor unhafraitasainspiraciónpoética,senónque relatanos camiñosinteriores,labirinrasdasmundosquemedrabandetrásda sria mirada.

Laureanoviviu en Saíir-a Marra ara os vinreseteau vinreaira anos, e ah coñeceua Cunqucira,mestrecomael. Voltaria sempre,ó longa da súavida, pera nuncamáis que por estanciastempo-rais. En tódolas seus versas,ás veces difusa ouentornada,aparecea sombradaVila, a ronseldesalanchavaradano mal calmodaRía, esaproanebo-entade SantaMarta, penínsulano interior dunlagoescarnecido,a siluetada torredaigrexaparro-quial e o seuvello entornode O Ponto,acurradonas encostasdun auteiracastrexo.SempreSantaMarta, e con Santa Marta os seus mil nomes.Campos,rueirosecongastras,sitios, lugarese ven-ros, procirosdasria nenes,mesrresdecantos,can-tarese segredas.

A Vila sempre.Semprea Vila, con músicasesilencios.Pais-axesbaleiras,pero daenres;con vidapero senxenre. Paisaxessen rempo, nunhacons-ciente parálise do devenir das horas. Pasa parMiñaña, lugar ortigícirés entre a rerra e o mar.Velal o devezo par ficar un saña atemporal,escoltandoo chíadun paxara,chíaqueanunciaaeternidade.De fronte do paxaro, unhascíruxasfeudeno aire, e traenconsigoa tempo,o desper-rar, a ferida das horas,os fracasos.

Unhagris de currucasencheos verdesde prantoe de amarelassañasno auranoasulagados.

E ca ren-ipo, a conscienciada ancianidade.Abondapasearpola sendade Miñaña, aí sentararibeira da Ría para se sentir inmensamentevello,dandopalos anos,diante dunharerra inmune aerosióndas horas, rerra de mocidade.Poemassentempo. Intencionadamenteescribe cm ritmolento, que líe fai mandarparar ó seí corazónparapodervivir, para se achegará belezaquea remponon podeesmorecer.

Guinda as súas lembranzasen versos,en pre-gíntaspolo rempo,polasúasignificacióne lauxa-nía. O tempo,eserío sen beirasque pinrou MarcChagaJí.

En pnimeiro lugar, a Vila; en segundalugar, otempo.En rerceirolugar, asaidade.Laureanoescri-be dendee paraa soidade.Dicía eu que o poema

941999, 2: 93-108

CARLÚ~LÓPEZ-KELLERALVAREZ POEMASDELAUREANOALVAREZ

taméné o lector. Pois ben, as duelase duelasdepoemasque se dirixía a el mesmo,a gran maiaria,escribíaos,asinábaose gardábaosno pera.Así eraLaureano.Por isa, caudamorreudeixauceibardoseu interior, comanunsoberbioregala,innecesariacomatodos,centosde versos,nun derradeiraalen-ro dirixido a ninguén.

Da conscienciada saidade,da soidadeesencialen que todos estamos,rorde a poesía, camaunberro, comaunhapregunta,comaunha chamada.Preguntaa ninguén.Chamadaa ninguén.Poesíapara deixar penduradosinterrogantesnos recin-chasindómitosdo set e do rempo.Nesesentido,apoesíanon seenrendecomo víade comunicación,senón como a froira inevitable din espiritoabraiadopaíossentidos,palainmensidadedunharerraprofunda,frairo que ten de seu o inevitableda primavera,e o xermolarda chorima. A poesíasemprexorde,quéiraseau non, e non pagaa penapecharsea cía. como non pagaa penapecha-lasxanelascaudasopraeseventamareiro que burlatódalosatrancosimaxinables.Deixémanoslevar,zaquelogo.

Outro elementodasseusversos¿ a súatanali—dade cromática.E por al líe saea afección palapintura, que deixan impresaen centasde cróni-cas, que reilo para mm de espléndidas.Laureanoafásraseda ruido parasenti-lo mundo.Afástasedarealidadecama un pintar abstracta,afigurariva,que rachaas formasparagozar das cores.Detrásdas taus andamergulladasemprealgunhametá-fora, porquenunca urilizou os nomes das coresparadescribi-lascoresen si mesmas;as coresvancheasde significantes,sobardandaa seupapeldeadxecfivas.Laureanodefineo seumundocontrespinceladas.

A luz críamaticessobreas augas:grises,ocres,azulescasiverdese o negra dasfagotesquedescendenda mítica montaña.

Naspoesíasretornasempreás cores, e can elasvaí a música,nun diáfanovencellacan recendoanatural.Dasoidadenacea música.Ó principia foia verso.o ritmo. No corazóndo mundo,a primei-ra músicadasístolevital, músicaque se escoiranoschausdesertosde A Capelada.Na música vas amesmaareladesubstantividadequenascores.Nonse trata de que na paisaxehaxamúsica; trátasedeque a paisaxese manténcomatal por unhasecreta

cadenciatonal, que agromado mesmosilencio. Oquemanténa paisaxee impideque estasedesfollecama un tapiz desliado ¿ unha urdime musical,unhacantiga,ásvecesun alalá, ás vecesunha can-tiga deberce,danzandodetrásda quevemos.Ou ocantodunha balboreta.Velaí, por exemplo,estesversos,meuamiga,esresversosapaixoados:

Y hayunavoz prendidade la torrequecantacomoun ángela camaunamariposapúrpura.

Todovai ría mesmasintonía.O usadassubstan-rivas,por dicir algo. As mans.Unhae aurravez asmans,e a seuinverso inconsciente,as ás. Vencelloca mundo, raménas mansson pais-axe.Lembranzadaque era e, palo tanto, do quesempreserá.Nes-raspoesíastan plásticas,tan achegadasá terra,tiñanque sederernesemisteriodixital dasmaus,sucadastaménderías e montes.Se cadra,SantaMarraestáagachadanunhaman extraordinaria,a mandin serinfinito, e resultaque a Vila existeporque¿ obser-vada. Laureanodebíater taménaquelasospeita.AVila existeporque¿ vista e interpretadacon oliosarregaladospola emoción. O centro da labirinro«cecaiso teñonas maus’>, nesepuntoandecoinci-den os cinco cambios das dedosindependeuteseataladas.Máis alá, non hai nada.

As m-ans.A naire.A auga.Os ventas.Símbolosdunhaperspectivaemotiva,dura, mais tristementeen pura apariencia.Cheasde significaciónsvítais; inclusocauda fala da marte, resóamecunacenade victoria, a victoria da vivo quenomea,equepalo tantaque recoñece,escauxirae exorcíza,á marte.

Yo los llamocon estavoz abiertaal vuelo de las mirlos quepreludiany mueren.

Laureanochama,erguea voz. Non hai nadatanvivo, tan vivido, camaesresversos,andeLaureanomira de esguelloa propriaerernidadereflecridanaluz da Ría, desaRía que, comao peiro dun hometendida, respira augae ¿uchesee baléirasedúasveceso día.Nos poemasdeLaureano,o homequesente,quesofre,quechora,é sempreun homevivae candocanta,cantaa súavida comaun triunfo.

Abondacomo prólogo. Os poemasqueseguensontin sinaí,un detalledo seu labor, un fo devoz,tomadoscaseó chaude ducíasde arquivos.Nonconformanescalmade nada,nin pretenden.Que

951999,2:93-108

CARLOSLÓPEZ-KELLERALVAREZ POEMASDELAUREANOALVAREZ

voen con ás indefinidas, e que os grises e verdes setroquenen letras pretassobrepapel branco.Agarasonashorasenqueacendenos seussoliosospactas.

Laureanoleva oito anossoterrado,tras dunhaestela funeraria, no camposantode Requcixo, a

NA RIBEIRA DA RIA

proacangadade adeuses,nasombradeA Capela-da, pola quezoaeternamenteo ventafecundadordacabalode poldrosdelongacrina. Laureanodei-xouseir par aquelasparaxes.As veces,inda se medá por camiñarna súacompaña...

POLO VERDE MIÑANO

Pleniluniona ría. Ós queirnos indo.

A luz críamaticessobreas augas:grises,ocres,azulescasi verdese o negrodasfagotesquedescendenda mítica montaña.

Unhalanchavencida no peirao.

Eu sañasobrea quilla, solermiña,singladurasde estrelasimposiblesnavegandoa mci propio laberintoen inquedanrebúsquedano centro.

Cecaiso reñonasmans.

Aquí a cima brosladada belezao saudososilenzoparao ensonoa espigae o racimoa cantigado paxaroe o freirevencedoresda tempo.

eu saio aqui, comigovívíndo sombrasverdese formasindecisasquedebuxano meuescurobercerecobrado.

Dime ti que traducesas estrelas:¿eposiblemorrersobreda urdimedesreliño de dita?¿Oue quesobrea lanchano mci plácidabercerecobradoestau,sin sombra,morta

xa no ceo?

Quenpaideraficar nunhaponíado verdeMiñañocomaa chíasin solfadin puro paxaro,sin caidarren vindeiro,sin leinbrar ren de anrana,saíacasutildebullardo cantoverdesaborverdedo chíade Minano.

Ser solo un alenramísticode anxo.

Unhagris de curuxasencheos verdesde prantae de amarelossañasno auronoasulagados.

Levaille raparigaslía de maia.Levaille maioa grisdasverdesde Mifiaño.

Eu non podo quetefioflequede loira nosanos.

Quenpoiderasersoíochíade paxara.

Peravou indo pro ar por si podofinar sendoanxoa ter unha tumbana verdeponíade Miñaflo.

961999, 2: 93-108

CARLOSLÓPEZ-KELLERALVAREZ POEMASDELAUREANOALVAREZ

NAS FESTAS DA VILA

Nasfestasda vila, olleina bailarna beirada Ria, nabeirado mar.

Nas fesrasda Vila, fiquei namoradodaquelameniñado carpodelgado.

Por faguerobrigatroqueiun anclopola mauralira do maurocabelo.

E pro verdecarsedee mcl de amor.

Nas festasda Vila, atopeia ditaó trocar o anclopola monrafita.

No batir dasfesrasi en docemansioregueide agarimoso meuamorío.

Foiseabrindo en rosapraserestrelae fíxoseaugapraa miña arela.

E pro verdecarsoro mcl de amor.

Si pusierastu voz en la copaprimitiva y ardientede mis manostu voz de tibio lago escarnecidotu voz de molino mutiladatu voz de verdesimpacientesde brisasy cuidadassi pusierastu voz enla copaardientede mis manosla voz de tu torredominicacon acentosutil de gregorianayo diría a los vientosla cantigaa la rosade las vientasperfUmadasquenacenen la proaacuchilladadel duro y alto mascaróndel cabo.

Yo no tengatu voz, quesólo tengopalabrasaturdidasen los labias.

Perono esavoz con los silenciosaltosquedicentu lirismo y tu bellezavirgen aunde letrasy decantos.

Si tuvierani voz en la copaprimitiva y ardientede mis manos...

TU VOZ

971999,2:93-108

cARLOSLÓPEZ-KELLERALVAREZ POEMASDELAUREANOALVAREZ

Alas ~‘~7eounr&o.

- ½La noche es una sola noche iSnica.

Y hay una flz prendida de la torre

que canta como un angel o cono una

Lariposa de rn¶rpura.

Es a-un la voz romSntica que tiembla.

Debussy que preludia.

La noche es una sola noche iSnica

nara bailar los diables del recuerdo.

Y descienden los atrios de la torre

en ‘aielo entrecortado.

Tengo todo &i ayer entre las nanos

y lo bebo de un sorbo.

Me sabe a ~elanc6lica~ cerezas

y a sonbraj a reflejos

de pequeflos caminos naufragados.

Y están coníaigo todos los amigos

lejanos en la vida y en la noche.

~ o los llamo con esta voz abierta

al vuelo de los íilrlos que preludian y mueren.

u,

SrL1999,2:93-108

98

CARLOSLÓPEZ-KELLERALVAREZ POEMASDELAUREANOALVAREZ

AS MANS.

A crara esmola dunhas mans.

flSdeme as rnans agora que non teflo

nin o brilo da lus dunha cantiga1,

que me abroche o sangue xa amarelo.

Isto 4 ir solo.Nin un carabel.

sequer unha b4goa penduracla.

tj os mundos por drento coma esporas

roendome se entranas.

Pro tora erguese o muro sin Lenestras

dos homes, entouxando

a pomba o pan o anxo

e a promesa de herba espigadoira.

Cecais millar sofrir será as esporas

das mens mundos fanados.

Pro si houbera -tmha man rosada e nua

agora que non te2lo nin cantigas 1.

991999,2:93-108

CARLOSLÓPEZ-KELLERÁLVAREZ POEMASDELAUREANOÁLVAREZ

-Qrv¿ CAAWOLC~

+ -Cd~ I~o AA””- c~.

cQt

óttt~h %.AÁZ, la- K. ~

df cAvo -¿

VS

~~./%t-, GU’tOYQ,

-> <> <-Lo

A £

? JÁ4 t~ Q4w

-N

t o ka

L

tJkotto

rno~4

>0-rL.

o

ct. ¿Vt<,Úr-ryr

100i999. 2: 93-108

CARLOSLÓPEZ-KELLERALVAREZ POEMASDE LAUREANOALVAREZ

NAILE,Solo von en,. salo unba

msA quixera na mifla man amiga.

SSIIP~~ XmM ~flaflsOfIe±,sol e seten-ibro,que madurara o mea cantar en acto.

E miraras hozo falte,! onda e maurasin estrela,bufarda fin abrente,inqiledo sempre,lnadautado e solo,za sin oontonio,orf o das mene tudas.

O sangus leva ainda esquío sientode calandras e meiros nas cerdeiras;leva atuda reí’ oigo da olios Ledase ribeira con sol ~ con escuinas.

E .~4V~’aáudade de man flama.

Pro mira no redor mares de muros

aue se erguen ate o celo tuda chumboe almas.

Hornee oontra de hornee sin rnans•Hirmen nnra.

Raide.Millar ir solo

Unha soma na noite sin abreate.

E aqulla arela rosa POlo Sangue 1.

NIII ista hora & iflifia.

Nin sequer a soma balbucientedista Vaco abrajada.

Rin o aer.Si,n±n o aer,fin lee cor azul e rosa e ‘brancodo celo da warrtea e a larachado sea dicír i~ arpexo de anzo afIo.

Ea deboo tudo e solotefio late nc bolo amor vello e fondoque sabe do segredo do rneu boaco

sin paxaros niza ontros.

Que clisas de tristura van baldeirasde ti. xdfla. mano marchas polo río

04$ ~64

A~,rL- 1011999, 2:93-108

CARLOSLÓPEZ-KELLERÁLVAREZ POEMASDELAUREANO ÁLVAREZ

Xi

ɾ%

w~n

G~0 Wt~{.

(tAJWÁA¿ (VUÁu ¡tA~A~A~ wC>

vJ40ViWtU4ÚQ

Q’v%M

ib Q~tu -S<-ro ~<

xtti

a

o \JV

y~A44)

cJL4~~ A~t

(SAAA.ÁA..’t

CÁASNCÁWtI’ÁÁ

AA<tA~t Cxt Q(ÁC’

ti

a

Y~

1021999, 2: 93-108

CARLOSLÓPEZ-XELLERÁLVARL’Z POEMASDELAUREANOÁLVAREZ

GALO, puntei.ro en re malar do día,canta a albura da suacalidade de duque

Unin espora e unha vaco no aeu tercioprvmdn de arco da velJ.a.Lonoaiade coores na restreva clan de sol.

O seu destifto ai.npre oon fachendae xustlc±ade beata coroada.

Non quixera ser home por non sereimha pinga cangadade culturahipdor±tae mancadaande a raz6n de neinon caben—outroe a dolar e a anguria van medrandocoma os lajas dos cas a lua parva,

Non quixera ser homne por non iratripanda par vieiras tan retortas.

E goza sendaalento, -

Lalgo ralbo e barfl, predi.oadoreda ltw e das migallas,

4 dLa- VVtLA~t oewvt1~o3± poideras prender entre dos hornoslas sensoque pida por cantareno teu ser voadeiro de paxaro.!

Con unha fui~te seca

de bicos e ra±olae von e rcárdote

Con tuiha tazas seca de nana Llansas.

J~ sol que virA deica fin surrindoaiea de yerbas ondas e ledicias.

1 estart~s a nula beira aoociiaS.ndo¡ae.

E váauooneu castelo& tos trtendendaa Jatadas tuas ¡auna solladasno ~GQ B8iV;Ue. -

103i999, 2:93-108

CARLOSLÓPEZ-KELLERÁLVAREZ POEMASDE LAUREANOÁLVAREZ

Lugiérnaga en la noche.

Melod{a perdida entre timbales.

Y Una palabra sóla

que asesin¿ el secreto.

Pobre ilusir5n sin sombra

ni ternura de manos.

Leve nube lejana.

Naufragio en amarillo

en ribera sin conchas.

JUEGA tu con la brisa.

Yo no puedo.

Tengo heridos los ojos y las manos

por una angustia roja.

Terco insecto inquietante

me navega la Sangre.

Ya no tengo ni fuente ni paloma.

Quizá adío una leve

ilusi¿n de luciérnaga

más allá de la viña y de las horas.

Juega tu con la brisa.

Quiero ver la alegria esta maiThna

en que llora mi sombra.

1999,2: 93-108

104

CARLOSLOPEZ-KELLERAlVAREZ POEMASDELAUREANOAl VAREZ

O meu pequeno mundo veu a nada

e ataqulzame a drbore ata os pes.

lúzgome vencido.

Cegaume a vida a luz e os cen camiflas

da mifla intimidade.

Agora tiMo 4 nebaa tan pechada

que non atapo porta niza alento.

Son unha soma marta.

Unta moura folerpa de pecada.

Vencido vou na derradeira falte

sin estrelas fin mans,pra ir andando.

1 era unha lila verde

que os paucas xermolaba e frolecía

lirios e pombas coma znans,voanda.

105

1999,2:93-108

CARLOSLÓPEZ-KELLERÁLVAREZ POEMASDELAUREANOÁLVAREZ

V~4~cn etvu¿kfl6f st (VU

~vWz~

‘y

áuvwtz~

¾

C~)

~ tz!ÁÁ— IXAÁ.-

~ ~

ct.vUt,2-

oQt

— k~j

cj4

cp-é ttr~~eczk-v ~k«

cp.i.4,n<pf-e

/

& twva xtbW-Uttcttx- LQtV2 t

U¿V&t<4-t- -~ d~ <tui

SrL1999, 2: 93-108

106

AACd

¡w9j

Cite?!

CARLOSLÓPEZ-KELLERAlVAREZ POEMASDE LAUREANOÁLVAREZ

Que feliz ir bebiendo tanta lluviacuando’ me arden la frente y las entraZas.

Tengo una enorme dad de vendavale.y espero que una tarde sin consuelo,vengan y borren esta sed,,

Y taleneste bosque podrido que me envuelveen una nube hipócrita y pintadade mentido arco iris.

Pera esta lluvia de tormenta en calina,como este yo que voy todas los diasvestida con anillas y corbata,me ofrece ~t. falso alivio horizontaly harmónico de sonrisa pagada.

EJ. alivio vendrd deepu6s de]. truenoque se pradumca en el mallana tardo.

Y habr4n ~sada ya los vendavales.

Una rosa senaifla oamo.unkmirada de perdón y prlnaveraabrid su canción sabre cenizasde este bosque sin alelo.

Será la rosa de tu voz abiertarepitiendo el sermón de la manta~1a,

M~~L 1071999, 2: 93-108

CARLOSLÓPEZ-KELLERÁLVAREZ POEMASDELAUREANOALVAREZ

~O CLfl1 UAS POLEAS

Tcrcl.c do ontono. O sol flIOl’22CU ~o longc

Con por’i;Ñ glorios::,

UumL eixplosto ele luz.

S~- noite cc.i nc. ttn-z zilcncios~

Cono flcz fuce lívida dun monge

A nÑl-~’rr- Sn,,,

}?.flq ‘bu. mun:~ ‘¡orAn

tu ticrn~ mene verr.tn todav=;

Y~ te dura un rnnzw

nc nr oranzas y rosas Sm ostinas

dome tu mano verde9

j o te doro nl “‘~~me. do m~ vídu

1081999,2:93-108