SOPA DE CABAZA

No medio da fraga hai unha vella cabaña branca e un xardín con cabazas. Arrecende a rica sopa, e pola noite poderíades ver a través da ventá a un GATO tocando a gaita, un ESQUíO con un banjo e un PARRULO cantando.

Todalas noites preparan sopa de cabaza. A mellor sopa do mundo.

Feita polo GATO que corta a cabaza.

Feita polo ESQUÍO que

remexe a sopa.

Feita polo PARRULO que bota na sopa a cantidade xusta de sal.

Os tres xuntos toman a sopa

…E tocan a súa canción

E despois van para á cama baixo o cobertor cosido polo GATO, bordado polo ESQUÍO e recheo con suaves plumas de PARRULO.

Reina a paz na vella cabaña branca.

Todos teñen a súa tarefa.

Todos son felices.

…Ou… iso semella.

Pero unha mañán PARRULO espertou cedo.

Entrou de puntiñas na cociña e sorriu ao ver a culler do ESQUÍO.

Sería fantástico –pensou-, se eu poidese ser o xefe da cociña.

Achegou un banquiño, saltou enriba del e estricouse ata que co peteiro alcanzou a punta da culler

PARRULO volveu ao cuarto,

ergueu a culler e dixo:

-Hoxe tócame a min remexer a sopa.

¡Remexer é cousa miña! -berrou ESQUÏO-. A culler é miña. ¡Devólvema!

Es demasiado pequeño, seguiremos cociñando coma sempre.

Pero PATO agarrouse á culler…

ata que ESQUÍO tirou con todalas

súas forzas e …¡ EPA!. A culler saiu voando e…

…golpeou a GATO na cabeza

Armouse un lío, unha terrible liorta na vella cabaña branca

-Eu marcho de aquí –dixo PARRULO chorando-. Nunca me deixades axudarvos. Cargou a carretilla, puxo o pucho e marchou.

-Claro- fungou GATO-, volverás cando teñamos todo recollido, ¿non?. ESQUÍO axitou a culler no aire, pero PARRULO non volveu.

-Atopareino eu –dixo GATO burlándose. Estará acochado fóra.

Aposto a que está entre as cabazas.

Pero PARRULO non estaba alí. Non o atoparon por ningures.

Esperaron toda a tarde.

GATO vixiaba a porta, ESQUÍO ía dun lado para outro.

PARRULO vaise arrepentir cando volva a casa.

Pero PARRULO non volveu nin siquera para tomar a sopa.

A sopa non estaba boa. Tiña demasiado sal.

De todolos xeitos non tiñan fame.

Choraban.

As súas bágoas caían no prato e cada vez a sopa estaba máis salgada.

-Tiñamos que haberlle deixado remexer a sopa –chorou ESQUÍO.

-Só quería axudarnos –saloucou GATO.

Imos buscalo.

GATO e ESQUÍO metétonse naquela

fraga escura mortos de medo

Temían por PARRULO, só entre aquelas árbores, os raposos, os lobos, as bruxas e os osos. Pero non o atoparon.

Camiñaron e camiñaron e chegaron ao borde dun abismo.

GATO lamentouse: -¿Poida que caese por aquí!

Vouno rescatar –berrou ESQUÍO.

Descolgouse por unha longa corda. Ao chegar

ao fondo buscou por todas partes.

Pero non puido encontrar a PARRULO.

Entón GATO dixo moi tristeiro:

Pode que PARRULO encontrase mellores amigos, amigos que lle deixasen axudar…

Canto máis pensaban niso, mentres volvían a casa, máis certos estaban de que aquilo era o que ocorrera.

Pero cando estban chegando, viron luz na vella cabaña branca.

-¿É PARRULO! –exclamaron,

E entraron correndo na casa.

-¿É PARRULO! –exclamaron,

E entraron correndo na casa.

PARRULO estaba contentísimo de velos.

Ademáis tiña moita fame, e ainda que era algo tarde, decidiron

facer xuntos…

Mentres PARRULO remexía a sopa, GATO e ESQUÍO non abriron a boca.

Tampouco cando a remexeu con tanta forza que salpicou por todas partes.

Nin siquera protestaron cando a pota se queimou.

Despois PATO ensinou a ESQUÍO como medir o sal.

E a sopa seguiu a ser a millor do mundo.

Volvía reinar a paz na vella cabaña branca.

Ata que PARRULO dixo:

PARECEME QUE AGORA

…VOU TOCAR A GAITA