Post on 19-Mar-2016
description
Hoxe, ante esta folla en branco, teño a posibilidade de expresar o que sinto, porque
me pemite mostrar o que están a rondar a na miña cabeza e, sobre todo, imaxinar o
que están pensando tantas mulleres nun día coma este, ou polo menos intentalo.
Xa levamos anos celebrando tal día, pero parece que sempre quedan cousas por dicir,
coma se coa nosa voz non désemos falado por todas elas, coma se por moito que a
alzásemos non nos escoitasen. Temos o privilexio de poder facelo, xa que moitas non
poden, ainda que a mayoría das veces non sabemos como facelo. Pero é tan difícil? Eu
creo que non. Nos tempos que corren deberíamos aprender a dicir “EU QUERO” ou
“EU NON QUERO”, ou “NON” e “BASTA” cando sexa necesario. Por desgraza, moitas
non poden. Cada día, miles de mulleres son maltratadas a mans das súas parellas, e
moitas delas acaban morrendo.
Pensamos que iso non ten que ver con nós, que non nos incumbe, pero nada máis
lonxe da realidade. Esas mulleres deixan fillos, moitos deles pequenos que endexamais
coñecerán ás súas nais, país e nais desolados por perderen ás súas fillas, irmáns,
curmáns… familias enteiras, todos eles sumidos na mais profunda das tristezas. Cada
día, nas notivias, escoitamos historias deste tipo, e cada día sequimos sen facer nada.
O primeiro que pensamos é: “Por que esa muller non chamou ao 016? Por que non lle
contou a ninguén o calvario que estaba a pasar?” Desgraciadamente, hai moitas
razóns, medos a que vaia a peor, medo a cada golpe, medo a espertar aos menos con
cada berro, medo á reacción dos demais, a non poder coidar dos seus
fillos porque podes estar morta…
O medo non debería de existir. Todas as persoas teñen dereito a vivir,
a estar tranquilas
Pero as mulleres, desde as máis antigas lendas, estaban nun segundo plano.Ainda
hoxe, despois de tantos séculos seguimos nas mesmas. En China, por exemplo, con-
ciben o nacemento dunha nena coma una maldición, supón una boca máis que ali-
mentar e, con sorte, aos 10 anos levaraa un descoñecido para casar con ela. Se, por
exemplo, fose violada, será marxinada da sociedade por perder a súa virxinidade.
Tamén neste país, aprincipios de 1995, a policía da provincia de Shamxi rescatou a
máis de 200 mulleres que foran secuestradas e vendidas aos campesinos das zonas ru-
rais.
En Arabia Sudi, Paquistán e demáis países de Oriente, as mulleres deben ir tapadas
ata as cellas, non vaia a ser que provoquen un escándalo. En concreto, na guerra de
Irak, máis de 10.000 mulleres foron violadas por soldados americanos. Na época deo
franquismo, déronse casos de mestras que foron violadas, asasinadas e ás que lles cor-
taron os peitos. Durante a guerra, os homes eran obrigados a ir loitar, mentres que as
súas mulleres cuidaban dos fillos, do campo e da casa. Todas elas foron olvidades, e
non se levantarán estatuas na súa memoria, non se poñerá o seu nome a unha rúa.
Non se fará absolutamente nada. E digo eu, como podemos permitir iso? Que pasa con
todas esas mulleres? Imos seguir así todo o tempo, sen intentar gañar posición? Eu
creo que é hora de cambiar, de seguir avanzando e así chegar nun futuro non moi
lonxano á igualdade tan desexada.
Loitamos antes, loitamos agora e seguirémolo facendo. Aínda que caiamos, se-
guirémonos erguendo, como fixemos sempre. E seguirémolo facendo para chegar ao
máis alto, por todas esas mulleres, polas vítimas que morreron, polas que tiveron o va-
lor de plantarlle cara coñecendo as súas posibilidade, polas que o intentaron, e por
conseguir que todas esas heroínas anónimas teñan un nome. Sara Sabín (1º Bach.)
Vergüenza
Con tu casa a cuestas
descendencia y pertenencias
huyes.
Que hermosa lección
de sufrimiento y pobreza
en los ojos.
Te daré una bicicleta.
También tendrás psicólogos
para que cuentes tu historias.
Y cuando llegues aquí
te enseñaré a nadar.
Luisa Castro
Crédito da Imaxe
Tú no mates
(Soneto al hijo. Fragmento)
Se fuerte y generoso en este mundo,
el dolor más atroz, el más profundo,
lo llevan en el alma los que hieren.
Defiéndete si puedes, burla, esquiva,
pero si no te queda alternativa,
tú no mates, tu sé de los que mueren.
Laura Capmany
Crédito da imaxe
Lúa de Xemas Frías
(Escolma de Poesía Mapuche)
Xulio L. Valcárcel
Neste chan habitan as estrelas.
Neste ceo canta a auga da imaxinación.
Máis alá das nubres que xurden destas augas e destes eidos
Sóñannos os antepasados.
Di que o seu espírito é a lúa.
O silencio, o seu corazón que latexa
Elicura Chinhuailaf
Crédito da Imaxe
No
No quiero
que los besos se paguen
ni la sangre se venda
ni se compre la brisa
ni se alquile el aliento.
No quiero
que el trigo se queme y el pan se escatime.
No quiero
que haya frío en las casas,
que haya miedo en las calles,
que haya rabia en los ojos.
No quiero
que en los labios se encierren mentiras,
que en las arcas se encierren millones,
que en la cárcel se encierre a los buenos.
No quiero
Que el labriego trabaje sin agua,
que el marino navegue sin brújula,
que en la fábrica no haya azucenas,
que en la mina no vean la aurora,
que en la escuela no ría el maestro.
No quiero
que las madres no tengan perfumes,
que las mozas no tengan amores,
que los padres no tengan tabaco,
que a los niños les pongan los Reyes
camisetas de punto y cuadernos.
Quiero
No quiero
que la tierra se parta en porciones,
que en el mar se establezcan dominios.
que en el aire se agiten banderas,
que en los trajes se pongan señales.
No quiero
que mi hijo desfile,
que los hijos de madre desfilen
con fusil y con muerte en el hombro,
que jamás se disparen fusiles,
que jamás se fabriquen fusiles.
No quiero
Que me manden Fulano y Mengano.
que me fisgue el vecino de enfrente,
que me pongan carteles y sellos,
que decreten lo que es poesía.
No quiero
amar en secreto,
llorar en secreto,
cantar en secreto.
No quiero
que me tapen la boca,
cuando digo NO QUIERO.
Ángela Figuera
Crédito da Imaxe
De que sao feitos os dias?
De que pequenos desejos,
vagarosas saudades,
silenciosas lembranças.
Entre mágoas sombrias,
momentáneos lampejos:
vagas felicidades,
inatuais esperanças.
De loucuras, de crimes,
de pecados, de glorias
do medo que encadeia
todas essas mudanças.
Dentro deles vivemos,
dentro deles choramos,
em duros desenlaces
e em sinistras alianças...
Cecilia Mireles
Crédito da Imaxe
Eu minto…
Eu minto, confeso
me faço de boba, verdade
escondo a idade, me calo,
me sinto tao mal, um inferno
represento un papel, principal
sou mesmo uma atriz, infeliz
quem diz que eu nao quero, eu consigo
viver por um triz, enlouqueço
te esqueço e te mato, te amo
atrás de um muro, qualquer
outro día amanheço, de novo
e falo bobagens, pudera
nao sou tao sensata, avisei
Sem nada de pesos, me despeço.
Martha Medeiros
Crádito da Imaxe
Lapidadas
Como ovellas que van ao matadeiro
camiñades a serdes lapidadas
en reas, silenciosas e humilladas,
baixo a mirada atenta do carneiro.
Que o voso sangue sexa o derradeiro
a mollar esas terras magoadas
polo integrismo cruel, polas brigadas
dunha fe que vos nega todo abeiro.
Maldita sexa a man que tira a pedra!
Maldito na semente e no futuro
o nome dos que erguen ese muro
sobre peitos que alentan! Sexa a hedra
nai piadosa a cubrilas, nai que medra
a reclamar a vida en berro puro!
Marica Campo
Envellecer
Mira os avós.
Antes eran máis grandes,
máis altos,
máis anchos…
pero devecen coma as folas sen zume.
Aseguran que o tempo é o único culpable,
un furtivo que chega cos dentes afiados
a cravárselles nos rostros
mentres dormen,
mentres botan farangullas ás pombas dos xardíns
ou xogan coma nenos.
A miúdo falan de vidas que pasaron
e argallan historias,
ó quentaren as mans
sobre a seda dos lunes.
Os avós envellecen devagar,
pero ninguén poe arrincarlles o sorriso,
porque gardan
O segredo do futuro,
Máis alá dos seus ollos pequenos.
Ana María Fernández Crédito da Imaxe (Amar e outros verbos)
Ser poetas
A man esquerda sabe a froito
e a pólas a direita.
Ser poeta. Oficio de cantas os imposibeis:
a liberdade, o val deserto, a sinxeleza
dunha fonte ou dun cacho de xiada,
a vida que pasa sen ouvir
os homes das cárceres e as ruas.
Ser poeta non é ser unha cousa claquer,
non é cantar a lua e a dona méio espida
con lóstregos nos ollos.
O poeta ten as mans e a boca cara á terra
e escoita o seu latexo,
e sabe dos obreiros que labouran decote,
dos meniños que ignoran a morte dos soldados
en guerras sen sentido.
O poeta é unha voz que quere ser do pobo,
un feixe de palabras regaladas ao vento
e aos ouvidos do mundo.
Opoeta é un home. Velaí o gran segredo
Pilar Pallarés
(Entre lusco e fusco)
Crédito da Imaxe
Argulle de inconsecuencia el gusto
y la censura de los hombres,
que en las mujeres acusan
lo que acusan
Hombres necios que acusáis
a la mujer sin razón,
sin ver que sois la ocasión
de lo mismo que culpáis:
Si con ansia sin igual
solicitáis su desdén,
¿por qué queréis que obren bien
si las incitáis al mal?
Combatís su resistencia
y luego, con gravedad
decís que fue liviandad
lo que hizo la diligencia.
Parecer quiere el denuedo
de vuestro parecer loco
al niño que pone el coco
y luego le tiene miedo.
Queréis con presunción necia
hallar a la que buscáis,
para pretendida, Tais,
y en la posesión, Lucrecia.
¿Qué humor puede ser más raro
que el que, falto de consejo,
él mismo empaña el espejo
y siente que no esté claro?
Con el favor y el desdén
tenéis condición igual,
quejándoos, si os trata mal,
Burlándoos, si os quieren bien.
Opinión ninguna gana.
pues la que más se recata,
si no os admite, es ingrata,
y si os admite, es liviana...
Sor Juana Inés de la Cruz
(Fragmento)
Nai
Tiña unha fita roxa no cabelo.
Lembro todas as flores dos meus vasos de nena.
Tiña bicos a tarde, qué tesouro,
e bulía en buratos para dentro dos teus ollos.
A tarde tiña ás de paxaro, quentiño, quentiño,
as túas mans, riscadas do traballo,
Calaban moitas veces para carexarme miúdo…
Eran días sen medo aos corvos sobre a testa
Porque todo era estrela.
Logo, qué logos, houbo boar de follas, momes, xentes.
Abrín portas, pecheinas; non se acouga con tanta multitude;
corrín a ser muller . E na tola carreira, perdín a fita roxa
que me chamaba nena. Debeu levala o vento
co froito dos anos, meus anos…
¿Pra que terían ás de paxaro os dedos
que niñaban limpezas no cabelo?
Nai, onte laveiche os ollos. E na palma mollada
repousaron aquelas tardes, a fita dunha vida mellor.
Ollos da miña nai. Cobizos de lareira sempre ao fogo.
¡Seica os ventos vos perden ou vos choran!...
Sen eles, miña historia non ten ollos.
Xohana Torres (Do sulco)
O Club da Calceta
(Fragmento)
Mais as cousas que me dixeron remexéronme por dentro, loa-
do sexa o Altísimo. Non foron as típicas que xa coñezo e non
me interesan. Foron outras novas. E a min gústame sobre todo pensar. Anxos foi a que
dixo a frase que me quedou espetada como o noso Señor na cruz:
- Mírese, Elvira, vostede deullo todo á igrexa e, que lle deu ela a vostede? Nin sequera
teñen en conta a súa opinión. Sempre estará vostede en segundo plano.
E aí comezou a matinar. Logo a Matilde tamén comezou a dicir que por que só Deus
fala cos curas, ao parecer. Xusto cos que saben menos da vida, dicía ela. Non teñen nin
idea do que é ter calos nas mans, nin parir e coidar fillos, ou levar unha vida na que
todo o teñas que buscar ti. E eu veña a cismar. Que hai curas que traballan arreo. Hai-
nos, E eu veña a cismar. Ata que hai uns días, mentres o padre Serafín remexía no al-
tar, cheguei á conclusión. O que a min me gustaría ser e non fun é cura. Pero non
home, diso nada. Eu, Elvira López, cura. Unha cura nova. Aos meus setenta anos. Na-
da de votos absurdos. Nada de discurisóns na miña igrexa nun círculo, como debía
facer Noso Señor, e falr. Pero non eu soa. Que todo o mundo falase. Falar de Deus, da
santa Marta e do santo Antón, das cousas que cómpre aprender das súas vidas, que
non vou dicir que sexan todas. Nin moito menos. Decateime. Eu, aos meus setenta
anos, unha ilusa. E con iso invadiume un bo desacougo porque souben que nunca po-
dería chegar a conseguilo. E non polos setenta anos senón por chamarme Elvira, Elvira
López.
María Reimóndez
Arte do gato Ollar pausadamente o mundo desde lonxe
porque chegache ao alvo,
atrapache a sua esencia
e era a desposesión.
Pero ás vezes o mundo ten a forma
deste sol de mañá que aquece osmúsculos,
deste ceu maternal que te amolece:
dar-se por hoxe ao éxtase,
render-se ante este asédio,
fazer como que a vida decidiu a xogada
e ten o rosto de deus.
Indolente e soberbo,
epicúreo
e escéptico,
Contemplar o vazío na multipicidade
e non desexar nada
e no amar
porque o amor é ficción, o anseio un canto
que as sereas erraron,
porque se amas serás o abndonado.
Deixar que as águas pasen
e os exércitos,
e un día máis se incline baixo o peso de Hércules.
Só unha lene araxe arrepia o teu flanco,
distende a tua pupila.
Pilar Pallarés
Á tarde, cun can e un libro
entreaberto
sento-me nun banco do xardín
e deteño-me a contemplar o transcorrer da vida.
Por oriente pasa unha anada de paxaros
que non identifico.
Hai unha luz desigual tapizando a paisaxe,
hai unha luz fráxil e cautelosa
de inverno.
O corazón escoita e, ás vezes, insinua unha pregunta.
Hai un manto de calma abafando alaridos,
ocultando rostos desolados.
A vida é isto? Esta dor que avanza, perniciosa,
por canles subterráneas?
esta
mediocridade?
Á tarde, contemplo a falsa calma e agardo o delirio
mentres o can, o libro, a anada de paxaros,
un eco de tronada mui ao lonxe…
Pilar Pallarés
Crédito da Imaxe
Brinca na gorxa
Tantos días e anos
aprendendo teimosamente
a chamar ribazos aos arrós
tanto esforzó en atapullar as palabras os sons
no fondo da gorxa en acoitelar
o seseo desempeñar a gheada
tanta previsión en nomear os fillos
coa letra de contrabando
tal dominio dos tempos compostos
pretérito pluscuamperfecto
tanto anoar a lingua.
só ela a ceifeira da gadaña
cos seus dedos como brincas
foi quen de tirar para fóra
as antigas palabras
(irmáns deixaime)
do centro das entrañas.
Marilar Aleixand
(Desmentindo a primavera)
Crédito da Imaxe
A peito
Teñen os momentos
a súa razón de ser.
Cada cousa
ten o seu sitio.
Cada un
ten o seu lugar.
Pero eu
estou en todo.
Estou a centos.
Estou a miles.
Entro
abro mil armarios.
Boto fóra
o que sobra.
Respiro.
Respiro coa boca grande.
Falo.
Falo coa alma aberta.
Camiño.
Camiño retando a vida
cuns tacóns sinxelos.
descuberto
Cada día
unha batalla.
Cada día
un novo estreo.
Exhibirme
desafiante.,
a peito descuberto.
Son artista.
Son poeta.
Síntome un héroe.
Mil mulleres.
Unha soa.
Son muller,
que non é pouco.
Asun Estévez
(Pel de Muller)
Crédito da Imaxe
Vendidas (Fragmento)
Cuando una muchahca se casa en al sociedad yemenita, se
espera de ella que comparta las faenas domésticas con las otras
mujeres de la familia. Una joven de mi edad debe descargar a
las más viejas. Como todos los jefes de familia, Abdul Khada y Gowad nos han com-
prado también para esto. Casan a sus hijos con muchachas físicamente resistentes y
de buena salud, a menudo de más edad, con el mismo fin. Me di cuenta mirando un
poco a mi alrededor en el pueblo. En cuanto las niñas aprende a andar, transportan
agua sobre la cabeza, ayudan en la cocina, recogen leña y cuidan a los animales.
Desde el primer día obligaron a Nadia a transportar agua. Esto consiste en colo-
carle sobre la cabeza un bidón de veinte litros, que llaman tanaké, caminar hasta el
manantial, volver con el bidón lleno sobre la cabeza y continuar así hasta que la cister-
na de la casa está llena. Un trabajo agotador; cotidiano, al cual hay que añadir la reco-
gida de la leña o excrementos secos para combustible, forraje para los animales, la lim-
pieza de la casa y la cocina.
La casa de Abdul Khada, construida sobre una elevacíon, hace todavía más difícil
este tipo de trabajo. Hay que acarrear el agua hasta doce veces durante el día, escalan-
do un camino accidentado.
Un día Ward decalra a su marido, señalándome:
- Es necesario que trabaje. Tengo derecho al descanso. Hasta ahora Abdul Khada no
me había pedido nada y ella debía empezar a encontrar su jornada demasiado larga.
¿Para qué había casado a su hijo pagando tanto dinero…?
Zana Muhsen _ Andrew Crofts
Pinar Selek
Cada día cae unha pinga no mesmo vaso. Unha pinga que por forza de ecoar xa non é
nin audible. Ás veces a pinga fai remexer o base e entón saímos na televisión rodeadas
de policía, forenses e pasos cortados aos fogares que foron cárcer e interrogatorio e su-
plicio e finalmente pena capital. Mais tamén hai para algunas de nós cárcere, interro-
gatorio, suplicio e pena capital no sentido habitual das palabras. Miles de mulleres en
todo o mundo padecen persecución, cárcere e asesinato por tentr defender os dereitos
das mulleres, tamén desas que renegan do feminismo. Miles de mulleres en todo o
mundo pagan coa súa vida para que se respecten os dereitos da metade da poboación.
Os seus nomes vánsenos escribindo con lume ás que seguimos vivas na memoria.
Para Pinar Selek aínda estamos a tempo. A tempo de evir que continúa a súa tortura a
mans do gobernó turco, que a acusou inxustamente de ser culpable dun atentado que
nunca foi tal senón un escape de gas. Dous anos no cárcere inxustamente para ser ab-
solta finalmente. O seu único delito: defender os dereitos das mulleres e traballar co
pobo kurdo. Agora o gobernó turco, de xeito irregular, quere volver abrir o seu caso,
erradicala no silencio para que deixe de facer. Dende este lado temos obriga de facer
que as pingas se oian de verdade. Deste lado temos a obriga de facer maré das ondas
altas que esixan, aquí e fóra, nos fogares e na rúa, xustiza para as mulleres, en especial
para as que traballan dende a paz por un mundo xusto. As nosas pingas deben deixar
de ser bágoas e converterse en treboada. Pinar Selek e tantas outras agardan.
María Reimondez
Artigo (A nosa terra)